Hinnggggggggg !!!! Mijn rug wordt in de stoel gedrukt en de bagage compartimenten rammelen door zijn lading. De terugreis heeft twee etappes. Er zit namelijk een overstap in Hong Kong. Hetgeen betekent dat wij twee uur voor ons uit mogen staren naar het schermpje voor ons. Gelukkig hebben wij, in tegenstelling tot de heenreis, nu een volwaardig vliegtuig, een Airbus 330. Op beide etappes vliegen wij dan ook met Cathay Pacific. Fijn ! Nu de reis is begonnen, wil ik naar huis. Zie een beetje op tegen de lange reis.
Op het vliegveld hebben wij goed zicht op de start- en landingsbaan. De wolken boven de stad worden donkerder tot bijna pikzwart. De ervaring leert dat daar een lekker verkoelde bui uit komt straks. Nou ja, straks. Het barst los en ik verbaas mij over het feit dat er nog geland en opgestegen kan worden. Ingrid merkt terecht op dat er geen toestellen meer landen. Toch iets met het weer. Wie weet ! Het uur U nadert en de eet etage wordt verlaten om ons dan in te checken. De handen mogen in de lucht, nu zal het afscheid definitief zijn. Tot ziens Vietnam, wie weet tot ooit. De kans is klein want het land wordt afgestreept van de wereldkaart en de volgende bestemmingen staan op een shortlist. Maar wanneer en hoe. Was Karsten, ondanks dat alles goed is gegaan, misschien toch niet te klein voor deze onderneming.
Ik zoek op mijn privé tv naar wat ik op de korte vlucht ga kijken. Op de heen vlucht had ik net niet het seizoen van Friends af kunnen maken. Staat deze er nog tussen. Niettemin wordt ik afgeleid door een andere privé tv. Daar zie ik iemand Poker spelen. Ik schakel door naar de games en vindt het verslavende spel. Makkelijk win ik de handen en twijfel of ik zo goed ben of het niveau zo slecht is. Vanuit mijn persoonlijkheid ga ik van het tweede uit. Bescheiden als ik ben en blijf. Mijn aandacht kan ik dan ook niet bij het spel houden en schakel over naar mijn andere verslaving, Amerikaanse comedy's.
Voor ik volledig ben voorzien in mijn behoefte van deze verslaving, wordt de landing al weer ingezet. Hong Kong komt in zicht. Snel doe ik mijn oordopjes in, want ik ben bang voor de drukverschillen. En inderdaad, ik krijg weer last van mijn gehoorgangen. Het minste van zo'n vlucht. De banden raken het natte asfalt, zie ik door de buitencamera, en de eerste vlucht zit er al weer op. De lichten van de riemen gaan uit en als een volleerd hoogspringer, springt een ieder uit zijn stoel. Bagageluiken worden geopend en men grist zijn bagage uit de bakken. Ik wijk qua gedrag niet af. Die onrustigheid om een vliegtuig te verlaten zit gewoon in de mens. Neem daarbij dat wij een andere vlucht moeten halen en de onrustigheid is te groot.
Het reisgezelschap van Fox zit redelijk bij elkaar. Als wij elkaar ook weer zien, na twee uur zitten en hangen, zijn de komische bedoelde opmerkingen niet van de lucht. Hier ben ik misschien wel de aanstichter. In een lange rij en bij Hoevelaken linksaf, verlaten wij het vliegtuig. Linze, die zich wijs in het vliegtuig, elders gepositioneerd had, wachtte aan het eind van de lange buis op zijn reiskinderkes. Ondanks dat het niet meer zijn taak was, wees hij ons op de gate voor etappe twee. Braaf volgen wij zijn aanwijzingen, na zo'n top verzorgde reis durf je ook niet anders, en arriveren lekker vroeg bij de gate. Daar blijkt dat wij een vertraging hebben, van wel drie kwartier. Als protest houden wij een sit-down, pal voor de gate ingang.
De reden van de vertraging laat zich een klein beetje raden. De typhoon Nida, waar ik eerder over gemeld heb, heeft hier het gehele leven meerdere dagen plat gelegd. Je snapt dat dat effect heeft op de logistieke praktische uitvoering van een luchtvaartmaatschappij. Bijvoorbeeld toestellen die op verre exotische locaties staan omdat ze niet konden landen in dit Chineese oord. Ik laat alle ellende over mij heen komen. Het boarden start en dan wordt ik toch een beetje verontwaardigd. Het organisatie talent van de Chinees is niet van hoogstaande aard en als je dan autoritair tegen mij gaat doen, heb je mij. Mokkend loop ik naar de ogenschijnlijke wachtrij die ver van onze sit-down is gelegen. Mijn gedrag valt op en ik word daar op aangesproken. Wat niet in het voordeel werkt.
Eenmaal zittend en tot rust gekomen, zitten wij als Fox groep weer lekker bij elkaar. Behalve Linze, want die heeft ons genoeg gezien. Maar dat is in de verre verte niet waar, als wij zijn nachtelijke bezoekjes moeten geloven. Plots is er wat tumult achter ons. Een aantal passagiers zijn het niet eens met hun plaatsen en er klopt iets niet met de tickets. Een hele colonne van stewardessen en stewards stellen zich dreigend om hun heen, in mijn opinie volledig uit proportie en onnodig autoritair. Aangezien het niet om mijn ego gaat, laat ik deze rusten. Mijn kids vallen snel in slaap. Eindelijk want als ze één ding niet hebben gedaan tijdens deze vakantie, dan is dat slapen of in ieder geval genoeg slapen. Het was een hechte groep van jongere, die elkaar weinig slaap gunde. Een bijeffect is dat Jesper nieuwe taalbegrippen geleerd heeft. Ik moet er nog even aan wennen. "Pap, ik heb Karsten geprankt". Ik weet wat hij bedoeld, maar het is voor mij nieuw.
Met tranen in mijn ogen kijk ik de laatste afleveringen van de serie Friends, het betreft immers het tiende en laatste seizoen, moeilijk weer afscheid nemen van de zes New Yorkers. En nu bedenk ik mij, ik heb nog wat uurtjes te goed. Dan is er redding. Na verder klikken en wel goed lezen, zie ik een andere comedy staan, mijn reis is gered. The Big Bang Theory seizoen negen. Helaas hou ik het niet vol om mijn ogen scherp te stellen op het mini scherm voor mij. Meerdere keren worden mijn oogleden te zwaar en zak ik verder in mijn veiligheidsgordel. Af en aan slaap ik wat. Af en aan zie ik wat van de serie en zet ik de serie uit. De klok onder de reisinformatie tikt langzaam dichterbij naar 0.
Bazinga ! Seizoen negen kan ik aftikken en, schat ik, voor 85% bekeken. Ik doe het er voor. De kids hebben een lange ruk gemaakt en hun hoofdjes richten zich omhoog. Een tevreden blik valt hun deel en stellen mij de vraag of ze genoeg geslapen hebben. Ik ben tevreden en Ingrid ook. De lichten gaan weer aan en in de Fox groep gaat de lokroep rond. Freek Vonk zou het graag willen aanschouwen hoe de Fox Travelling Homo Sapiens communiceert en zorgt voor elkaar. Vooral de jongere van de groep zijn snel enthousiast in hun gesprekken en roepen. Hier en daar haakt een oudje aan. Het is een homogene leefgemeenschap, die in korte tijd gehecht aan elkaar raakt.
De lage landen worden waargenomen door de buitencamera en in het hele vliegtuig wordt een zenuwachtig geroezemoes waar genomen. "Waar vliegen wij nu?", "Hoe lang nog?". Verdwaald wordt er hier en daar nog een andere taal waargenomen. Zeer spaarzaam. Het spannende geluid van de landing suist door het vliegtuig. Wij zijn thuis, thuis op onze eigen geboortegrond. Hetzelfde tafereel als bij de eerste etappe herhaalt zich. Buiten verzameld de Fox groep zich. Als een peloton verplaatsen ze zich door de strakke klinische hal van Schiphol. Het peloton breekt als een aantal de sanitaire hoogstand van Nederland opzoeken om de laatste loodjes van Vietnam en vliegtuigvoedsel achter zich te laten. Bij de bagageband treedt een hergroepering op.
Nu is het het einde van de Fox groep Verliefd op Vietnam 2016 editie Juli. Ieder gaat weer zijn eigen weg. Een avontuur die amper drie weken geleden begon, is voorbij en wij hebben onze koffers en hersenen volgepropt met mooie herinneringen. Herinneringen aan elkaar maar zeker aan het land Vietnam. Verliefd, als in de typering van de reis bij Fox Reizen, dekt de volledige landing hoe je terug komt. Hoewel, gaandeweg wordt je verliefd op dat land. De mensen, de omgeving, de geur, het zit allemaal in mijn hoofd. Ik laat het niet meer los en ik weet zeker de reisgenoten ook niet. Ga het land snel ontdekken, als je dat nog niet hebt gedaan. Communisme is nu nog de hoofdmoot wat het land draagt, maar meneer met het geld staat om de hoek. Sommige steden zijn al omgeturnd, maar er is nog genoeg te ontdekken. Je kunt het land goed bereizen met kinderen. Fox heeft een goed programma voor je, maar zelf is het ook goed te doen. Vraag in ieder geval naar Linze en Duc, succes gegarandeerd. Vanaf deze plek nog dank aan;
Peter, Marije, Stije en Mads
Mark, Charlotte, Joep en Tom
Ton, Nicole, Niels, Marjo en Lars
Rian (ja alleen dus als onderdeel van de familie Corver)
Marco, Marion, Rianne en Robin; onze lieve familie
Harm; Zonder hem was dit niet mogelijk geweest, duizendmaal dank
en natuurlijk mijn gezin Ingrid, Jesper en Karsten
Tot de volgende reis
PS
Tip van de dag
Er volgt nog een slotconclusie met tips en adviezen zoals ik de reis heb ervaren. Lees die als je naar Vietnam wilt gaan.
