Ik snap het. Ik snap het. Ik snap het echt. Veel mensen zijn niet aangesloten bij de politiek of in ieder geval als het NIMBY (not in my back yard) principe opgaat. Oké, over landelijk kan je nog een discussie opstarten aan de koffietafel thuis of koffiemachine op het werk. Maar weldra de politiek dichterbij de mensen zou moeten staan, is de onbekendheid met het thema veel groter. Laat ik wel stellen er zijn mensen met gevoel bij de lokale politiek en deze kleine kring is dan ook direct fanatiek, maar er is een grote afstand tussen iets en niets. Zelf vind ik mijzelf in het midden staan, redelijk alleen. Ik weet van iets, maar snap het niets. Vandaar de eerste woorden.

Sommige namen op een kaartje voor een voorstelling scheppen hoge verwachtingen. Daar kies ik de voorstelling ook op uit. Zo deze keer Dolf Jansen, een ouwe rot in het vak met een eigen stijl. De voorstelling heet Topvorm en plaats delict is theater de Purmaryn in waar anders Purmerend. Het is vol en dat betekent dat ik verre van uniek ben.

Vannacht lag ik te dromen. Ik werd er wakker van. Nog steeds ben ik op zoek of het een nachtmerrie, profetische of gewone droom betrof. De droom ging als volgt. In een ietwat gedateerde tv studio met veel licht was ik een panellid. Naast mij zat een BN-er met rood haar en schuine glimlach en tegenover mij een slungelige lange over het paard getilde presentator. De rest van de medespelers kan ik niet meer voor mij halen, hoewel ze hadden een verlegen maar leuke assistente. Even dacht ik;  "waar ben ik beland".  Wanneer ben ik de teletijdmachine van Professor Barabas gestapt. Het zou niet lang duren voor de strekking mij geheel duidelijk werd.