Auuuwww!! Mijn pijn is tweeledig. Tweeledig? Ja, tweeledig. Vandaag was een bewolkte dag en ondanks de ogenschijnlijke bescherming van de zon, ben ik toch veranderd in de teint kreeft. Daarnaast stond ik vanochtend op met een pijn in mijn rechter onderrug. Met vlagen is die pijn vandaag aanwezig. Als ik in beweging bleef, ging het goed. Maar ja wat wil je op een rustdag.
Vrij, geen wake-up call, geen gesleep met koffers en geen gekoelde bus. Vandaag staat in het teken van strand, water en zon. Na alle plichtplegingen als mij aankleden en ontbijt, vind ik mijzelf terug op een lichtbedje op ons privé strand. Uitzicht op wit zand, rieten parasol en een woeste zee.
De Kids vermaken zich. Jesper in de branding in een wedstrijd met de slaande golven in de branding, hij verliest, en Karsten vermaakt zich met zijn gisterenavond aangeschafte zand speelset in het zand. Bijna stereotype voor onze kinderen. Van onder mijn pet houd ik het als David Hasselhoff allemaal strak in de gaten. Naast dat ik mijn blog nog afschrijf van gisteren. Het was laat geworden.
Helaas kan ik niet te lang in de relaxmodus zitten, want mijn onderrug protesteert. Alle houdingen bieden geen soelaas. Mensen in mijn omgeving willen zich haast in schrijven voor een sessie met mij, yoga, maar helaas moet in ze teleurstellen. Alles is ingegeven door eigen belang.
Ik merk dat wandelen helpt. Sony om mijn nek en even wat plaatjes schieten, je kan er nooit genoeg hebben. Aangezien ik niet tevreden ben, schakel ik door naar mijn zoomlens. Nu kan ik een ieder op de plaat zetten zonder dat zij het doorhebben.
Lunch, lekker aan het strand. Ik kies wederom voor de noedel soep met rund. Goeie lunch. Door de statige houding in de terrasstoel, merk ik dat de pijn in mijn rug afscheid neemt. Mijn glimlach is groot. Maar ja voor hoe lang.
De familie Corver komt aangelopen als wij aan het afronden zijn bij de lunch. Ik heb niet gelijk de geheimzinnige tred door waarmee ze komen aanlopen. Plots worden er twee koele rakkers voor mij neergezet. "Effe betalen" klinkt er uit de mond van Marjo. Mijn glimlach groeit weer aan. Ze hebben het blog van gisteren dus al gelezen, wat een humor.
Ik bedank beide dames en blijf nagenietend zitten op het terras. Het geluid van het openen van een biertje klinkt overal erg lekker, maar nu geniet ik er intens van. Hij smaakt heerlijk als ik plotsklaps moet ingrijpen. De oudste, Jesper, gaat wel wat erg ver de zee in. Als een jonge hond sprint ik over het zand en blaf Jesper zijn naam. In verre verste leek het op een scène uit Baywatch, maar dan in plaats van een reddingsboei mijn GoPro. Daar heeft hij wat aan.
Het duurt nog even voor de data van vijf uur aanstalte maakt. Beach volleybal was de opzet. Niels komt de reeds gereserveerde bal halen en wij lopen maar het veld. Vakkundig en geleerd bij de pupillen cursus zet ik de lijnen van het veld uit. Langzaam stroomt het veld vol, overvol. Het lijkt Hanoi wel.
Bijna de gehele groep heeft zich heel natuurlijk verdeeld over beide vakken. De ballen vliegen over het net en naar gelang de wedstrijd duurt, worden de rally's langer. Helaas zijn er individuen die het spel soms moeten verpesten met netfouten, maar leuk is het zeker. De oudste zijn soms fanatiek en de jongste doen soms nog meer hun best. Gelukkig is er altijd nog iemand die de regels en tactiek in de gaten houdt. Ze zat gelukkig in mijn team. Rian blijft nou eenmaal diegene die geschoold weet hoe het moet.
De score werd nauwgezet bijgehouden, maar die nauwgezetheid verdween naar gelang de wedstrijd duurde. Het laatste punt viel daardoor een beetje in herhaling. Toen een ieder toch echt genoeg had van de zandkorrels tussen de bilspleet en tanden, werden het ruime sop opgezocht om dit weg te spoelen. Ook ik ging dit keer mee de zee in.
Na een minuut of tien genieten van de hoge golven, die mij soms ietwat uitelkaar trokken, miste ik mijn vriendje Pro. In een spurt haalde ik hem op waar hij achtergelaten was en filmde nog een aantal klappers van golven. De één ging ik doorheen en de ander bovenlangs. De inschatting welke weg ik koos, was niet altijd conform wat de golf wilde. Ingrid zag het weer in de verte omslaan. Het hing eigenlijk al de hele dag in de lucht. De bliksem schichten sloegen in het water op een nog redelijke afstand. Als een redelijke angsthaas, koos ik het pas naar het zwembad om na de korrels het zoute water af te spoelen. Dat was ook wel weer even lekker. Misschien iets te warm.
Harm's gevolg was na het succes van gisteren duidelijk over de keuze van het avondeten. Weer naar de forrest restaurant, lekker in de jungle. Ingrid was de grote motivator, zij wilde sushi. Zelfde tafel iets andere setting. Dit kwam door de drie vietnamese muzikanten die de jungle waar we in zaten net iets meer sfeer gaven.
Hoewel. Één van de muzikanten deed zich nogal voor als een trekkoord zonder touw. Zwaaien, rare schouderbewegingen, hoofd in 45 graden tussen ze schouders. Het was lachwekkend om te zien. De kinderen hadden de grootste lol om via oogcontact met deze vietnamese clown te communiceren en hem nog gekker te laten doen. De lach rolde in ieder geval over tafel.
Magen gevuld en toetje besteld. Dan barst het los. Iets wat de hele dag al klopte op de deur, zette nu alle zeilen bij. Regen kwam met bakken uit de hemel. In een vlucht lieten wij onze tafel achter ons en schoven onder de afdak om het diner af te maken.
De regen ebt weg als wij besluiten om terug te lopen. Er wordt nog wat bier gehaald en wij zetten ons op het balkon. Er wordt nog wat gemijmerd over de reis en over de toekomstige reizen. Het is een voldongen feit dat niemand ons deze ervaring meer afpakt. Wij hebben nog een paar dagen en volgens Linze, gaan wij nog veel indrukwekkends zien. Ik ben benieuwd. Maar nu maar eerst lekker slapen en kijken of de huid en rug mijn nodige rust niet verstoren. Voor nu goedenacht Phan Thiet.
Ps
Tip van de dag
Zorg als je buiten bent, zon of geen zon, dat je ingesmeerd bent. Iedereen weet dat maar doe het ook. Want anders is het best mogelijk dat je tot de voorraad van een goed visrestaurant gaat behoren. En die zijn er in Vietnam genoeg. Vandaag is rood, de kleur van mijn lippen... Sorry huid.
