Mokkend pak ik mijn tandenborstel en maak ik mij op voor bed. Een aantal keren de kinderen opvoedend toegesproken over het verliezen van een spelletje, maar als ik de tweede opeenvolgende keer afgedroogd wordt met het spel Uno, ben ik het derde kind in het gezin. De zelfreflectie via dit blog zal mij leren om dit gedrag te veranderen, echt waar. Het is nu twaalf uur 's nachts en dat maakt een einde aan de drukke, drukke dag.

In de sfeerverlichting van het nieuwe onderkomen liggen wij allemaal mobiel te wezen. Het aan TL-verlichting lijkende licht accentueert de ouderdomsrimpels eens te meer. Als ik dittype vraag ik mij af waarom reizen op deze manier en naar deze landen, zo lang heb moeten wachten. Niettemin begon het vanochtend wel iets rommelig. Het is nu half elf in de avond.

Uno! Roep ik hard als ik bijna de laatste kaart van de avond triomfantelijk neer kan leggen. Vanuit alle hoeken van de tafel krijg ik een vijandige blik toebedeeld. Deze laatste avond sluiten wij in stijl af in Dorsett Residence. Vandaag was weer een dag van vele stappen, vele treden en vele indrukken. Het is een stad om niet te vergeten, want morgen op naar het volgende hoofdstuk.

Het was een drukke en wederom zeer warme dag. Kuala Lumpur is een verbazende stad. De kuiten doen pijn en mede daarom vroeg thuis. Andere reden is dat Karsten de man met de hamer is tegengekomen. Je weet dat het gebeurd, alleen wanneer. Die jongen kan een hele tijd alles doen met zijn energie, maar op een moment is het op. Klachten zijn dat hij een beetje pijn aan de buik heb. Het is nu kwart over negen.