Ik neem een aanloop en duik door de grote golf voor mij. Als rasechte vader kijk ik gelijk of iedereen weer boven is gekomen. Het is ongeveer vijf uur en de dag is wat anders verlopen dan gedacht. Meldde ik gisteren nog trots dat wij gingen snorkelen, ken je die mop daarover, inderdaad we gingen niet. Uitleg was dat de zee te onrustig was. Helaas, maar wat doen we nu.
Gisterenavond waren de cafeetjes in de buurt allebei dicht. Of het nu een onbekende islamitische feestdag was of hadden ze de dag ervoor genoeg geboerd om vandaag te verbrassen, de reden was ons onduidelijk. Aangezien de opties op dat moment niet erg voor handen lagen, kozen wij er voor om decadent bij het Barat resort te gaan eten. De prijs inderdaad iets hoger en de porties gelijk een stukje kleiner. Smaakvol dat wel, maar je voelt je nu toch bekocht voor 165 RM.
Als de rekening voldaan is en wij terug willen lopen, blijkt eindelijk te gebeuren wat de hele dag al een beetje dreigde, namelijk regen. Paar dagen tropisch weer maakt je dan gelijk van chocolade en piepend dat wij nat worden, slalommen wij een weg terug via de droogste plekjes.
Aangekomen op ons droge terras wordt het spel Uno uit de kast getrokken. Liters water plenst langs ons terras en mijn spel is al net zo bedroevend. Als wij bijna klaar zijn barst het pas echt los. Een semi tropische storm zorgt er voor dat er niks anders op zit dan om naar binnen te gaan. Dit is een heel ander gezicht van het Tioman wat wij de laatste dagen hebben mogen ontdekken.
De wekker gaat vroeg. Half acht is de tijd en ik maak Jesper wakker die weer naast mij ligt. Bijna aangekleed ben ik als Ingrid binnenstapt. Er worden spullen gepakt voor het geplande uitje en besluiten eerst te gaan ontbijten bij Mia Café. Ze zijn weer open. Als wij bestellen is het ongeveer kwart over acht. Na tien minuten kijkt Ingrid mij aan en vraagt zich af of wij wel slim zijn geweest. Gaan wij het afgesproken tijdstip van 9 uur wel halen. De keuken bij Mia is van top kwaliteit, alleen alles gaat Tioman Style. Dit betekent relaxed en vooral niet te gehaast.
De minuten tikken weg en zenuwachtig tellen wij hoeveelste wij aan de beurt zijn. Wij zijn nu aan de beurt, maar is dat op tijd? Twaalf voor negen krijgen wij gedeeltelijk ons eten, de kinderen eerst. Zij eten pannenkoeken en het is maar goed dat zij al hebben. Karsten zijn track record qua tempo is nou niet om over naar huis te schrijven. Ingrid en ik krijgen kort daarna ons cheese Roti Canai. Een lokaal gerecht. Soort deeg pannenkoek met kaas wat je dipt in een curry sausje. Ik vind de combi lekker, terwijl Ingrid nog moet wennen aan deze smaken zo vroeg op de ochtend.
Snel betalen en naar de afgesproken plek. We zijn op tijd en turen nu om ons heen wanneer wij opgehaald worden. Als na tien minuten nog niemand gearriveerd is, vraagt Ingrid voorzichtig aan één van de weinige aanwezige wat de status is. De man geeft aan al aan het bellen geslagen te zijn. Als vijf minuten later nog geen gehoor gegeven wordt aan de telefoonoproep, stapt de bewuste man op een brommer. Hij gaat even zelf informeren verderop wat er aan de hand is. De brommer start alleen niet. Hij pakt een andere welke na meerdere pogingen aanslaat. Hij is weg, onze enige houvast.
Na ongeveer tien minuten komt hij terug en heeft slecht nieuws. De snorkling trip is geannuleerd in verband met de hoge golven. Waarschijnlijk nog een gevolg van het slechte weer van gisteren.
Met geld terug in de zakken taaien wij af. Het 'excuus' van de golven wordt een klein beetje in twijfel getrokken, ondanks dat wij zelf ook zien welk geweld er vandaag op de kust beukt. De kids proberen ook nog even te zwemmen maar het is echt te gortig. Een pak van mijn vaderlijke hart.
Uno wordt weer op de tafel gelegd en wij spelen weer een potje. Ik ben vandaag gelukkiger, want ik win. Ondanks de peststreken van Jesper en Ingrid. Om toch nog wat te doen vandaag lopen we een stukje langs het strand richting het andere oudere gedeelte van Juara. Na wat bochten en padjes, eten en drinken wij wat bij Rainbow Café. Het is oké, maar niet super.Bij vertrek spreekt een Nederlandse man mij aan en wij praten wat over het eiland en het land. Wij gaan ongeveer hetzelfde doen als hem, alleen andersom.
Op de terugweg gaan we nog langs een dierenopvang, nou ja dieren katten opvang. Zoals al eerder aangegeven in het blog zijn de Maleisiërs erg lief en zorgzaam voor de poezenbeesten. De jongens mogen van de verzorgers nog in de kooi. Oké, goeden dag dan laten we de kids ook mooi hier.
Bij chalet aangekomen trekken wij allen, inderdaad, onze zwembroek aan en trotseren wij de bulderende golven. Door de golf, met de rug in de golf, heupen vooruit…. Auw…. Geen goed idee, bespringen wij de golven. Het is een geweld wat soms pijn doet aan lijf en leden.
Morgen dus een verplaatsdag, klinkt beter dan reisdag. Terug met de ferry naar Mersing en dan rechtstreek door naar de westkust Melakka. Er liggen wat van onze Nederlandse wortels en die zullen wij gaan zoeken.
Tioman was een beleving en een ervaring. Tropisch eiland met mooie gezichten. Wij verbleven in Juara en specifiek aan Mentawak beach in Mentawak chalets. Zoals vandaag ervaren is dit toch wel het mooiste gedeelte van Juara. Schoon en vriendelijk opgezet. Mentawak chalets mag dan simpel in zijn opzet zijn, voor de ultieme Tioman beleving, volstaat dit helemaal. Als er dan één kritiek puntje benoemd moet worden, is het wel de toebedeelde op Maleisiërs berekende dekentje. Mocht je namelijk allebei gesteld zijn op een beschutting tijdensde broodnodige nachtrust, dan wens ik u veel succes toe. Schakel maar al vast een scheidsrechter in voor uw free bed fights. Voor de rest kunt u er heerlijk genieten.
Ps: Heeft u iets mee wat dienst kan doen als deken, dan behoeft de bovenstaande kritiek geen verdere benadrukking.