In de sfeerverlichting van het nieuwe onderkomen liggen wij allemaal mobiel te wezen. Het aan TL-verlichting lijkende licht accentueert de ouderdomsrimpels eens te meer. Als ik dittype vraag ik mij af waarom reizen op deze manier en naar deze landen, zo lang heb moeten wachten. Niettemin begon het vanochtend wel iets rommelig. Het is nu half elf in de avond.
De laatste rits sluit van de laatste koffer en wij maken ons op met de bagage naar beneden. Met lichtelijk pijn in mijn hart verlaten wij ons onderkomen in KL. Bij de lift merken wij dat het momenteel spits uur is. Veel liften zijn bedrijvig in de weer om personen van verdieping te verplaatsen, maar wij staan nog stil. Mocht er al een lift beschikbaar zijn, dan zat hij al stampensvol. Niet te vergeten dat wij het hier over vier liften hebben.
Door de verplaatsing met bagage bestellen we nu een iets grotere en luxere Grab variant. Hij zal ons brengen naar de pick-up van onze rental car. Als ik naast de beste man zit, merk ik dat het verkeer rustig is. Iets wat mooi uitkomt als ik straks zelf aan het wiel draai.
De formaliteiten voor de auto zijn erg vlot afgerond. Voor wij het goed en kwaad weten staan wij in de kelder van het gebouw te wachten alvorens de auto overhandigd wordt. Er komt een witte Mitsubishi om de hoek. Type Lancer. De medewerker van Hawk controleert op schades. Scherp als wij zijn, merken we nog een paar schades op. Hij ziet er in het geheel goed uit.
Dan als bijna alles klaar is en ik bijna een dot gas wil geven, merkt Ingrid het gemis aan GPS. Iets wat wel besteld is. De man gaat zijn baas halen, want in de hiërarchie is hij niet geoorloofd om hier iets over te zeggen. De baas komt naar beneden en geeft aan dat alle portable navigatiesystemen in omloop zijn. Hij suggereert dat het handig is om een simkaart in de telefoon te gebruiken i.c.m. app op telefoon. In koor roepen Ingrid en ik dat wij dat al hebben. Nu alleen nog een bevestiging voor de telefoon. De man snelt naar boven en komt terug met een klem. Helemaal goed.
Wij rijden de parkeergarage uit maar voor ik de straat bereik, verwar ik de rem voor koppeling, altijd wennen zo een automaat. Een noodstop volgt en alle inzittende schrikken. Sorry, even wennen. Ik draai de straat in en ongeveer honderd meter gaat het goed als ik dezelfde fout maak. Gelukkig reed er op dat moment niemand achter mij.
De tweede fout wijt ik aan het feit dat ik consequent zat te denken aan, links rijden, wel links rijden. Navigatie werkt op deze manier, maar naast dat ik moet wennen aan links rijden en auto, is ook het wegennet een uitdaging, in ieder geval rond KL. Afslagen zijn anders ingericht en aangegeven. Hierdoor gaat het een aantal keren fout. De meest hilarische is het moment als wij pogen te keren na een andere blunder. Door een tol poort, al vervelend genoeg maar kost heen drol, gelijk de weg af om afrit en oprit te pakken. Echter heeft één of andere Maleisische debiele ingenieur heeft verzonnen om drempels in de oprit te leggen. Ook nog eens niet aangegeven. Vier hoofden stuiteren haast tegen het plafond van de auto. Door deze carpool missen wij de knik naar de snelweg. In een soort lus worden wij weer terug geleid naar tolpoort. Lachwekkend als het is sluiten wij aan bij dezelfde tol poort, de bediende kijkt ons aan of hij in een andere dimensie terecht is gekomen. "Sorry, we made a mistake". Naar elkaar lachend rijden wij door en maken niet voor de tweede keer de fout.
Het blijft daarna nog wel even stoeien. Zo zijn de tolpoorten hier niet echt handig en onduidelijk. Is het wegbeheer soms slecht gesteld en stuiteren wij een aantal keer door de auto. En moet ik vooral blijven herhalen tegen mijzelf dat ik links moet rijden. Anders doet Ingrid het wel. Na alle tumult van KL achter ons gelaten te hebben, gaat het daarna best oké. Hoewel Ingrid anders zal zeggen. Volgens haar vind ik het leuk om tegen de buitenrand, haar kant, te rijden. Ik bestrijd het tot op dit moment nog steeds.
Wij rijden op weg naar de jungle, Taman Negara en zullen onderweg stoppen bij Olifanten Sanctioary. In aanloop hier naar toe hebben wij wat negatieve recensies gelezen. Aangekomen via een behoorlijke kronkelige weg merk ik allereerst de behoorlijke hitte op. Het zweet gutst van mijn lijf. Snel registreren en op naar de olifanten. Al snel merk ik dat het allemaal wel wat discutabele is. Komt het nu door de recensies of door mijn scherpe blik, ik weet het niet. Ik zou dit theater overslaan. Meer zeg ik er maar niet over. De kids vonden het in ieder geval leuk om de olifanten te voeren.
Na deze tussenstop is het nog zeker twee uur rijden naar de eindbestemming. De laatste kilometers gaan over tweebaansweg. Als volleerd rallyrijder neem ik de bochten of zo voel ik mij in ieder geval. Het is soms wel link rijden zo door de onoverzichtelijke stukjes, bochten en hoogteverschillen.
Gelukkig komen wij heelhuids aan in de plaats van bestemming. Onze verblijfplaats ligt wel redelijk achteraf waardoor we ook hier scherp moeten sturen. Bij aankomst denk ik heel even met weemoed aan onze vorige verblijfplaats. Dit is wel een heel stuk primitiever.
De dame staat ons op te wachten en dirigeert mij om de auto anders te parkeren. Nog een vrouw vandaag die tegen mij zegt hoe ik moet rijden. Ik accepteer het eervol. Uitladen, inchecken, luisteren naar info en zoals aangegeven in de recensies een koud glas drinken. Kamer is ruim en er staan twee grote bedden in. Zoals de buitenkant al verraad is de badkamer groot, doch simplistisch van opzet. Dit gaat wel lukken. Aangezien Delimah Guesthouse islamitisch van aard is, wel netjes de schoentjes uit alvorens je het terras op gaat.
Koffers en alles wordt in de kamer gezet en dan direct op zoek naar stroom contactpunt. In deze kamer is er maar 1 en dat is weinig gezien alle elektronische spullen die wij meesleuren. Dat wordt stoeien en dan nu niet om een deken als in Tioman.
Verkennend lopen wij de weg af waar wij op binnengekomen zijn. Op zoek naar informatie over de excursies en een hapje eten. De uithangborden geven ons de broodnodige informatie en verderop zien wij de restaurants. Wij kiezen er voor om bij het drukste exemplaar in te schuiven. Het is een floating restaurant en eten dus in wezen op de rivier. Paar zaken vallen op. Ten eerste de vele Nederlanders in het restaurant. Alle tafels om ons zijn bezet met mede-landers. Hoe komt het toch dat je op de gekste uithoeken vele Nederlanders tegenkomt? Eerst Tioman en nu hier.
Ten tweede valt op dat Karsten zeer opmerkzaam is en dat is fijn voor het spotten van beesten. Op honderden meters passeren een aantal apen, die Karsten dus als eerste spot.
Na het eten, niet veel soeps bij Family Restaurant, maken wij onze verkennende wandeling af en hebben hierdoor nog meer info. Terug bij verblijf worden de Uno kaarten op tafel gegooid. Over de uitslag en verloop zeg ik maar even niks, dat is maar even niet anders. De jongens hebben het niet van een vreemde.
Morgen gaan wij alles regelen om de omgeving te ontdekken en ik hoop op veel bijzondere beesten. Niet te spannend, gewoon zoals het hoort. Nu maar eens de oogjes sluiten, gezelligmet z'n allen op een kamer. Hoor ik daar nu Tarzan en zijn Jane op de achtergrond of ben ik nu te moe en ga ik hallucineren.
Ps: Het is toch gek hoe je een aap kunstjes kan leren. Ondanks dat ik een aantal uur gestuurd heb, grijp ik nog steeds soms intuïtief naar de deur als ik wil schakelen in deze automaat met stuur aan de rechterkant.