Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel en zie slaperige chagrijnige blik op de achterbank. Vandaag is het papa-tijd. Hoewel de vakantie bestaat in zijn geheel al uit papa en mama tijd, want wij zijn diegene met de knip. Jullie begrijpen de jongens hebben het zwaar, het is een boete doening voor hun. Even direct een redactionele noot, natuurlijk zijn wij geen haaibaaien en richten deze vakantie voor ons als gezelschap in. Behalve vandaag een klein beetje meer voor mij. We gaan naar Butrint National Park. Het is een park met ruïnes uit een aantal verschillende tijdperken.
Wat wel het totale gezelschap erg kan waarderen, is het feit dat het park op maar tien minuten rijden is vanaf onze thuisbasis in Ksamil. Bij het aanrijden is het weer even op zijn Albanees zoeken waar wij het beste kunnen parkeren. Als wij een veld oprijden wat dienst lijkt te doen als parkeerplaats, worden we aangehouden door een Albanees. Ik dirigeer het raampje naar beneden en we komen in gesprek. Hij vraagt of wij een boottripje willen maken naar een kasteel verder op. Een vriendelijke familie prijs biedt hij aan. Aangezien wij onze zinnen op iets anders hebben gezet, bedanken wij vriendelijk. Dan wijst hij ons een andere parkeerplek, dit is schijnbaar alleen voor de watersporters.
Na parkeren lopen wij terug naar de ingang van het park. Daarbij kruisen wij weer het pad van diezelfde kapitein. Of wij hem nog nooit hebben gezien, begint zijn verkooppraatje van voren af aan. Nu zeg ik iets minder vriendelijk dat wij hem al gesproken hebben. Ik wacht zijn reactie niet af. De entree voor het park is duizend Lek voor een volwassenen, voor op en top pubers vijfhonderd Lek en voor kinderen twaalf jaar en jonger wederom niks. Ja, inderdaad Karsten was weer even 12. Dan valt mij op, is al eerder gebeurd, dat de hypermoderne poortjes niet werken en ze willen niet dat het werkt. Een man komt uit het betaalhokje lopen en doet voor ons manueel het poortje open. Mijn gevoel zegt dat het een frauduleuze handeling betreft, maar laten we hier maar nu even niet dieper op in gaan.
Al snel komen tussen de bomen de stenen ons tegemoet. Het ene is net wat meer in originele structuur dan het andere. Het theater, wat redelijk aan begin ligt, is wel een eye-catcher. Het is er gelukkig niet druk, dus ik wring mij in bochten om het allemaal met zo min mogelijk toeristen op de foto te zetten. Als ze er wel zijn, kijk ik ze boos aan. Hopen dat ze snel doorlopen.
Het park hebben ze netjes onderhouden en ze hebben gezorgd voor goede borden. Wat ook erg fijn is, dat de bomen om de verschillende bouwvallen heen, zorgen voor de nodige schaduw. Zo kan het gezelschap netjes staan wachten, als ik met foto en video aan de slag ga. Voor Jesper is het ook fijn dat het allemaal redelijk vlak is. Op het eind stuk na. Op de berg legt het best bewaarde gebouw. Hierin schuilt ook een klein museum. Waar deze keer niet extra voor betaald hoeft te worden. Komt waarschijnlijk door de relatief hogere entree prijs. Er mag alleen niet gefilmd worden, maar ik ben een keertje eigenwijs.
In het museum is ook een bruid fotosessie aan de gang. Ik moet zeggen een mooie plek voor de foto’s. Het gezelschap is alleen drukker met een jonge zwaluw, die uit een van de nesten aan het plafond is gekukeld. Moeders of vaders, zijn geen echte vogelaars, probeert het jonge beest te beschermen. Onze goede intenties worden niet gezien en dat is wel erg zonde. Helaas kunnen we niet veel helpen. Ik hoop het beste.
Na ruim anderhalf uur zijn wij wel klaar in het park en maken ons op voor een retour rit naar ons verblijf. We kunnen de afkoeling van het zwembad wel gebruiken. Ons verblijf, Hotel Vila Ruci, is redelijk van alle comfort voorzien. Echter hebben we wat problemen met de service. Het blijkt lastig om aan de aanwezige employees een extra setje handdoeken af te troggelen. De jonge man, die veel van de Engelse spraak voor zich neemt, probeert ons in tegenstrijdige verklaringen duidelijk te maken dat we morgen nieuwe krijgen. Wel raar na drie nachten pas.
In het zwembad wordt ook overigens al goed getraind voor het nieuwe voetbalseizoen. Jesper en ik trainen op koppen. Onze voetbal analist Karsten, denkt er het zijne van. Het gaat wel steeds beter bij Jesper, eens kijken of hij daar zijn voordeel mee gaat doen aankomend seizoen.
De zon zakt bijna weg in de zee, als wij eerste rijuitzicht op deze actie. Wij hebben ons door de leus op de muur van het restaurant laten overhalen om hier te gaan eten. ‘We have cheap prices’ is alles wat daarvoor nodig is. Het zit er heerlijk en het eten is goed. Maar die cheap price is als wij afrekenen, nergens te vinden. Gelukkig hadden wij die inschatting al gemaakt, anders hadden we nog een hap uit de zure appel toe gekregen.
Nog een paar nachten zijn we hier om niet al te gehaast terug naar Nederland af te reizen. Ksamil ben ik iets meer gaan lezen, maar vind het nog steeds niet de meest logische badplaats. Doordat het prijsniveau net een tikkeltje hoger ligt dan in de rest van Albanië, is hier wel een ander slag volk dan in bijvoorbeeld de andere badplaats waar wij hebben vertoefd, namelijk Durrës. Je komt hier veelvuldig grote bolides tegen met de meest exotische nummerplaten. De meest die mij in het oog is gesprongen, is die van een Oekraïner. Is deze gevlucht of in welstand woonachtig? Gezien de type auto verwacht ik het laatste.
Ik mijmer nog even weg bij het uitzicht en denk aan wat bijna weer gaat gebeuren, terug naar Nederland. Er is nog geen melancholisch gevoel en ondanks de top vakantie, weet ik niet of deze komt. Een heel stil verlangen om terug naar huis te gaan en dicht bij de familie, in deze roerige tijd, te zijn, zorgt als perfect medicijn tegen het gevoel wat vaak bij top vakanties komt op zetten.
Morgen een stranddag gepland. Zijn de pubers ook weer blij mee.
Lindja, Perëndimi, shtëpia shpesh më e mira