Ik sta in de serre en kijk uit over het riviertje achter ons verblijf. Verbijsterd en een beetje getergd sta ik daar. Waaom? Het komt met pijpestelen uit de hemel donderen op de intern groene bladeren. Gelukkig zit ik nu nog binnen, maar er staat vandaag een excursie gepland. Gaan we vandaag dan de poncho's uit de verpakking halen? Ik hoop het niet. Met een beetje tegenzin pak ik mijn spullen en doe de regencover over mijn rugzak. Alles bij ons? Dan maar op weg naar de boys.

Als je een rondreis maakt ben je een aantal keren afscheid aan het nemen. Elke keer weer van een plaats, van een verblijf. Doorgaans wint de nieuwsgierigheid naar een nieuw verblijf en een nieuwe plaats het van wat je al hebt ontdekt. Je wilt verder ontplooien en je wilt verder ontdekken. Vandaag voel ik mij even niet zo. Als ik langzaam mijn spullen aan het inpakken ben, kijk ik al weemoedig om me heen. Waarom? Waarom verlaten wij deze kamer en dit oord. Ik voel haast de neiging om al spartelend op de grond te gaan liggen als een klein kind. Ik wil niet weg, ik wil niet weg.

Als koning te rijk word ik wakker in mijn hemelbed. Luxe hoeft niet van mij, maar als het zich aandient, kan ik er des te meer van genieten. Bewust hebben we überhaupt al voor meer luxe gekozen deze vakantie en het bevalt moet ik zeggen. Vandaag geen excursies of enorme verplaatsbewegingen. Vandaag is het zon, zee en luiheid. De zon wordt misschien in dit oogpunt het meest uitdagende. Het regenseizoen heeft nou eenmaal zijn weerslag op het weerbeeld. Eerlijk gezegd is het daardoor goed en beter vertoeven dan bijvoorbeeld de zinderende hitte van Albanië. Maar goed vandaag dus geen druk programma.

Bij een rondreis hoort het verplaatsen nou eenmaal. Je voelt je dan een soort trekvogel, je gaat op voor een beter oord. Althans dat hoop je. Zo ook wij vandaag. Vanuit het Noorden trekken wij zuidwaarts naar de stranden en eilanden rond de Baai van Phang Nga. In de resterende tijd zullen wij hier rondtrekken en veel momenten van rust pakken. We hebben nog bijna twee weken.