Bij een rondreis hoort het verplaatsen nou eenmaal. Je voelt je dan een soort trekvogel, je gaat op voor een beter oord. Althans dat hoop je. Zo ook wij vandaag. Vanuit het Noorden trekken wij zuidwaarts naar de stranden en eilanden rond de Baai van Phang Nga. In de resterende tijd zullen wij hier rondtrekken en veel momenten van rust pakken. We hebben nog bijna twee weken.
Na het uitchecken hebben wij nog even de tijd om afscheid te nemen van Chiang Mai, de tweede stad van Thailand. Het voelt alleen niet als een Aziatische stad. De chaos en de onrust mist hier een beetje als je over straat loopt. Het is in vergelijking tot Bangkok eerder een groot dorp.
Ik neem de laatste indrukken op en laat mijn voetstappen achter. De taxi staat klaar. Deze keer geboekt via Bolt, scheelde 50% met de andere aanbieder Grab. Zonde dat wij daar nu pas achter komen. De route is afgesteld op de internationale luchthaven van Chiang Mai, want voor een groot dorp zijn ze hier dus wel van voorzien. Via een binnenlandse vlucht via Bangkok, zullen wij vliegen naar Krabi, een kuststreek ten zuidoosten van de baai.
Op de luchthaven zijn hier iets andere regels ten opzichte van Schiphol. Als de koffers namelijk ingecheckt zijn, wat soepel en snel verliep, moet je deze zelf verder brengen voor een bagagecheck. Durf niet weg te lopen, want dan wordt je ‘vriendelijk’ verzocht om te blijven staan. Bij de securitycheck voor de handbagage komt Ingrid erachter dat de van huis goedkoop meegebrachte zonnebrand nog in haar tas zit. Het is een flacon van 200ml. Maar gelukkig zit de andere in de koffer. Of toch niet? Karsten moet zijn tas laten checken en wel ja, daar komt flacon twee. Lekker goedkoop om dit mee te nemen.
De vlucht met Thai Airways is echt top verlopen. Het enige wat ik niet snap, zijn de mensen die net doen of zij voor het eerst vliegen. Ik bedoel gaan zitten op andermans plek, opstaan als ze aan het landen zijn en al opstaan als het vliegtuig nog aan het taxiën is. Ik weet je druk maken heeft geen effect, ondersteund gaan doel, maar kan mij er wel aan irriteren. Het valt mij op dat de mensen uit dezelfde regio komen. Allemaal Zuid-Europees.
Aangekomen op Krabi International Airport, zelfs dus hier, komen voor de verandering eens onze koffers als eerste van de band rollen. Op het karretje en snel naar de uitgang. Het is namelijk, met een kleine vertraging, al 21:00 uur. Ondanks de heerlijke snacks op de twee vluchten, willen we toch nog wat eten. De plastische lege hal, waar wij door racen, doet mij meer denken aan een ziekenhuis dan een airport. Het is er nog wel lekker rustig.
Bij de taxi ingang worden we besprongen uit alle hoeken voor een eventuele taxi. De meest doortastende dame heeft beet en wij regelen een taxi voor 600 Baht naar Ao Nang, onze verblijfplaats. Het is een rit van bijna 40 minuten. Een tijd zijn de wegen erg donker en als dan bepaalde weggebruikers geen lichten aan hebben, is dat levensgevaarlijk. Gelukkig gebeurt er niks
Als de wegen weer verlicht worden door de straatlantaarns en de bewoonde wereld weer bereikt is, merken we direct het toeristische karakter op. Dit is even een andere aanblik dan de plaatsen die wij tot nu toe hebben aangedaan. Aan weerszijden zijn er barretjes en restaurantjes. Ze worden geflankeerd door proppers, met andere woorden het is duidelijk gekarakteriseerd waar we zijn beland. Ons resort ligt iets van de drukke weg, direct aan het strand. Als de taxi het verblijf opdraait en wij het vehicle kunnen verlaten, horen we direct de kenmerkende golven beuken op de kust.
We zijn aangekomen op het Golden Beach Resort in Ao Nang. Bij het inchecken moeten we even wat papierwerk invullen. Als alles gereed is, begint de piccolo over een gratis upgrade. Het is in iets beter Engels, maar alsnog staan we verbaasd te kijken. Is het echt wel een upgrade of is het geen smoesje om ons in een andere type kamer te proppen?
In een colonne lopen we achter de piccolo aan terwijl hij het karretje duwt met ons bagage. De route naar de kamers is best even een tippel van de receptie en in geenszins wat wij hadden gedacht aan te treffen. Als hij de eerste kamer open doet, valt in ieder geval mijn onderkaak op de plavuizen van de entree. De ronde kamer met in het midden een hemelbed. Het bed wordt geflankeerd door een ruime kastenwand, een bureau met spiegel en tv, een erker met twee sofa’s geleend van de lokale psychiater en de badkamer. De badkamer heeft zelfs zijn eigen introductie verdiend. Via louvre deurtjes kom je in de ruimte met toilet en meubel. Daarnaast is er een grote tweede kamer met een douche en jacuzzi. Vanaf het hemelbed heb je door een opening vrij zicht op dit gedeelte van de badkamer. Je kunt het afsluiten door een vitrage. Bedenk daarbij nog een donker houten elementen in het meubilair en vloer en de voorstelling is compleet,
De upgrade is wel degelijk een feit. De nieuwsgierige Hollander checkt dan natuurlijk nog even de prijs. Het is 1,5 keer de prijs van de geboekte kamer. Wij klagen niet over de late incheck.
Voor de rest genieten we niet te veel van de kamer. Er was immers trek in eten. Er wordt in behoorlijke pas afgestevend op de boulevard. Het valt daarbij op dat er relatief veel Indiërs als eigenaar/werknemer te boek staan van de shops en restaurants. Dit heeft zijn weerslag op de aanwezige keukens. Een aantal proppers heeft hun doel behaald en wij treden binnen in het restaurant. Er wordt heerlijk Thais gegeten.
Aan de overkant van het restaurant, waar wij goed uitzicht op hebben, speelt zich een toneelspel af. Het wordt mede door ons, maar ook een publiek op de boulevard gevolgd. Een groepje jonge heren van inheemse slag hebben een oplopende discussie waarbij af en toe venijnig uit de hoek wordt geslagen. Het is niet duidelijk wat de oorsprong is en ook niet precies wie bij welke partij hoort. Het gaat in ieder geval minuten door en is voor deze streek in mijn ervaring vrij uniek.
Na het late diner lopen we nog even over de boulevard. Dat nu voor de duizendste keer mij een pak aanmeten en maken aangeboden wordt, is nu meer lollig geworden dan irritant. Soms maakt Karsten al de grappige opmerking, als we een shop passeren van dien aard, of ik niet een mooi pak kan gebruiken. Ze weten dondersgoed dat je het er dan over hebt. Eenzelfde gebbetje hebben we al over de armbandjes met naam of omschrijving. Aangezien de term Wolfpack verbonden is aan een type softdrugs in Thailand, zijn er veel bandjes met deze omschrijving. Voor de lezers even de inside informatie, ik werk bij Wolfpack. De grap en link is snel gemaakt. Als we nu iemand met die bandjes zien lopen, roepen we hard dat ze toch geen Wolfpack hebben. Pontificaal komen ze dan met het bewijs aanzetten dat ze wel de bandjes hebben.
Als de laatste glazen leeg zijn, taaien we af naar het verblijf. Het was een lange dag. Een dag met veel verschillen, want gaan van stedelijk gebied naar deze kust omgeving met Costa vibes, is wel een overgang. We verblijven hier twee nachten en dan zullen wij de volgende stap zetten. Lees de volgende blogs om hier meer over te lezen. De trekvogels gaan nog even door.
Viang Luang Resort
Chiang Mai
LOCATIE: +++++
KAMERS: ++++
ONTBIJT: ++++
PRIJS: ++
SERVICE: +++