Heerlijk uitgerust wordt het gezelschap de volgende dag wakker. Iedereen behalve één, hij maakt er een sport van. Aan de ontbijttafel worden de plannen voor deze dag gemaakt. Dat is het voordeel, maar ook gelijk het nadeel dat jezelf reist. Voordeel is lekker flexibel en geen gezeur over verzameltijden en busritjes, maar het nadeel is dat je alles zelf moet verzinnen. Het is een breekbaar evenwicht. Na de democratische stemronde wordt bepaald dat wij ons vizier richten op het Royal Palace en Wat Pho tempel, voor de ochtend. De kledingvoorschriften die bij deze bezoeken horen, worden door ons allen minder positief opgepakt, de lange broek.

Eergisteren begon onze reis al. Een reis met een wederom bijzondere start. Gelukkig voor ons zijn er helderziende roots in de familie, want niet reizen via de nationale luchthaven Schiphol, bleek de gouden greep. Als dit de tendens wordt van de vakantie, dan ben ik ervan overtuigd dat het een top vakantie gaat worden. Maar goed, daar hebben wij als gezin niet veel voor nodig. Ondanks dat een lid van het gezin graag zijn zure mond op zet. De eerste etappe was een autorit op donderdag naar Hamburg, want de combinatie van vertrektijd, financiële inslag en luchtvaartmaatschappij, deed ons afreizen naar Duitsland.

Vanmorgen sloeg ik weer de krant open. Oke, dat klikt heel ouderwets. Ik ga het nogmaals proberen. Met een vingerbeweging opende ik de nieuwsfeiten van de dag op mijn raam tot de wereld, inderdaad mijn telefoon. Mijn oog viel direct op een vetgedrukte kop: "Zes mensen vergiftigd in luxe toeristenhotel Bangkok". Verrast als ik ben, klik ik op het bericht en denk in mijn hoofd, niet weer ! Het brengt mij gelijk weer 23 jaar terug in de tijd. Hoewel de impact van het nieuwsfeit vele malen kleiner is dan in die tijd, denk ik ook aan mijn familieleden, vooral mijn moeder, en eventuele collega's die hier aan gaan refereren. Collega's ben ik niet bang voor, want die willen allemaal plagen. Mijn moeder kan zich ongerust maken hierom. Hopen dat het meevalt.

Tussen de opladers, wereldstekkers en apparatuur in, voeg ik de aankomende reis toe in Polarsteps. Het is weer de tijd van het jaar en de voorbereidingen beginnen langszaam hun afrondende fase te bereiken. Zijn we zo'n zes nachten voor vertrek helemaal klaar? Nee, dat kan ik nog niet met een bevestigen. De spanning stijgt, zoals de titel al deed vermoeden, maar er is zeker nog geen spraken van vakantie stress. Het enig wat nu opkomt, is het groeiende verlangen om mij al slenterend over de luchthavenmet bagage naar het begin van de reis te gaan begeven. Ik denk dat een ieder dat gevoel kan beamen, dat daar dit soort vakanties echt gaan beginnen. Iemand ophalen van een luchthaven voelt dan ook al tijd een beetje als bedriegen, zo van ik ben er, maar ga lekker niet op reis.