Bij het ochtendgloren wordt het ietwat onrustig in de coupe. Voor wie het vorige verhaal niet hebben gelezen, we liggen in de nachttrein van Bangkok naar Chiang Mai. De onrust ontstaat omdat de wagon medewerker mensen vanuit de liggende naar de zittende positie aan het helpen is. In andere woorden de bedden worden weer ingeklapt. Kort onderzoek in ons gezelschap leert mij dat de helft niet goed geslapen heeft. Maar goed dat had ik al blind in kunnen vullen. Zelf heb ik heerlijk geslapen en ondanks de uiterlijke vertoning van een aantal wallen onder mijn ogen, voel ik me fit.
Een uurtje na de ontwaking arriveert de trein in Chiang Mai. De reizigers verlaten de trein en er ontstaat een ware invasie aan toeristen. Waar ik ook kijk, zie ik rolkoffers en backpacks met eigenaren uit de westerse hoek. Als de oranjemars, zonder Snollebollekes, loopt de menigte naar de uitgang van het station. Natuurlijk is bekend dat deze trein om 7.15 is gearriveerd en een groep aan taxichauffeurs schreeuwen om onze aandacht of houden bordjes op die de aandacht moeten trekken. Mijn oog valt op een bordje met het logo van de ANWB er op. De beste man is dus goed voorgelicht, want het grootste percentage reizigers komt uit ons koude kikkerlandje. De uiteindelijke keuze is niet op hem gevallen
In de achterkant van de pick-up verplaatsen we ons in ongeveer 15 min naar ons verblijf. De keuze op dit verblijf was gemaakt op luxe en locatie. Chiang Mai bestaat uit een centrum omringt met een oude stadsmuur. In dat centrum ligt ons verblijf Viang Luang Resort. Gezien het vroege tijdstip kunnen wij helaas nog niet onze kamers op. De bagage wordt achtergelaten en zoeken in de buurt naar een ontbijtplek. Als deze is gevonden, valt ons direct op dat het prijspunt net iets hoger ligt dan wat wij de afgelopen dagen gewend waren. Daarnaast is de VAT (BTW) nog niet opgenomen in de prijs. Even wennen dus.
Het ontbijt is verder meer dan prima. Er wordt gewandeld naar de ochtendmarkt. Het is een etenswarenmarkt dus de heerlijke geur van zoete vruchten vermengd met bloed ijzer lucht komt je tegemoet. Karsten spot in de openingen van de straat een rat, waarbij Jesper gauw een paar pasjes sneller zet. Ik loop er weer achteraan en leg het allemaal vast op de camera.
Al snel heeft het gezelschap genoeg gezien. Even oriënteren op Google Maps en er wordt richting een parkje gelopen precies in de hoek van het ommuurde centrum. Overigens klopt het ommuurde niet volledig, want een deel van de muur is meer een gracht. Bij het parkje aangekomen, maken wij een politiecontrole op Thaise wijze mee. Drie agenten met pinautomaat in de hand houden verkeer aan en laten zeer effectief direct de boete innen.
Het parkje is aardig, maar niet bijzonder. Het gezelschap laat de voetjes even rusten en genieten van de vissen in de vijver. Koi-karpers minstens zo groot als mijn bovenbeen zwemmen naar de rand omdat ze voeding verwachten.
Er is zelfs geen puf meer om verder te wandelen, hoewel ik nog niet verzadigd ben met de indrukken. Daarom beslist het gezelschap zonder mij terug te reizen per taxi. Ik wandel zelf terug. Na genoeg reizen in deze omgeving, ben ik reis volwassen genoeg om mijn weg te vinden in mijn eentje. Sowieso is reizen in Azië niet erg complex in de huidige tijd. Met de digitale middelen van tegenwoordig heb je geen reisorganisatie meer nodig. Alles kan je vinden en boeken. Ik stel de route in en ga aan de wandel.
Ik ben niet alleen met de route ingesteld in Google Maps. De eerste paar minuten loop ik achter een andere toerist aan. De dame, ouder dan ik, loopt wel een beetje angstig om te kijken. Waarom loopt toch deze man achter mij aan in dit stille straatje? Het ongemakkelijke lees ik af aan haar manier van doen en pauzeer mijn pas voor enkele seconden. Als roadrunner die ontkomt aan de coyote, ontkomt zij aan mijn blik. Ik maak wat foto’s en loop daarna door.
Door Google loop ik door achteraf straatjes waar hier en daar verblijven en eettentjes zitten. De logica van deze locaties kan ik niet achterhalen en vraag mij dan ook het economisch winstbejag van deze eigenaren af. Dat het niet de toeristische route betreft, kan ik wel waarderen. Het is allemaal niet geplaveid en strak, waardoor je net een ander gezicht van de stad ontdekt. Aan deze achterstraatjes komt een eind als ik de hoofdweg opdraai. Ik herken deze weg van eerder die morgen. Hier loop ik langs de A-locaties qua eettentjes en daarnaast langs tempels. Ik mis haast de afslag naar het hotel omdat de schoonheid van de gebouwen mij opslokt. Net op tijd, alvorens ik helemaal ontspoord raak, draai ik terug en kom terug op de thuisbasis voor ons verblijf in deze stad. Het gezelschap ligt langs het zwembad, de kamers zijn nog niet klaar.
Opgefrist en wel stellen wij het doel in op de Kalare Night Market, het is immers in de namiddag en deze gaat op 17 uur open. Aangekomen lopen we langs de opbouwende stalletjes. Hier en daar komen we weer de AliExpress meuk tegen, maar ook mooie souvenirs komen voorbij. Helaas niet compatibel met onze bagage modus. Het was niet het idee om hier te gaan eten, maar goed de foodmarket ziet er zo goed uit dat al testend wat naar binnen gepropt wordt. Dit is voor herhaling vatbaar en beslissen om terug te komen na een aantal minuten.
Aangezien onze lange benen de markt al snel verkend hebben, ploffen we neer op de foodmarket. Drinken wordt besteld, eten wordt besteld, meer eten wordt besteld en er wordt zelfs een felicitatie overgebracht naar het thuisfront. Alweer 16 jaar, gefeliciteerd Maddy. Een ieder heeft wel wat gevonden om te eten. Ik eet het regionale gerecht Khao Soi. Een noodle soep, deze keer met kip en gefrituurde noodles. Erg lekker en licht pittig en geloof me voor de Thaise standaard klopt dit.
Als de buiken gevuld zijn, meldt mijn volwassen zoon dat hij graag naar de nieuwe Deadpool film wil gaan. Alleen en hij heeft alles al uitgezocht. Karsten mag wel mee, maar heeft geen zin. Mijn vader hart twijfelt wel even, want je bent toch in een ander land. Kan ik hem wel loslaten? Aangezien wij nog wat tijd over hebben, beslissen wij als gezelschap naar de mall te gaan waar de bios is gehuisvestigd. Een kleine compromi voor mijn gerustelling dat ik weet waar hij is.
De film begint op 22:00 uur en we wandelen nog een beetje rond in het centrum. Dan gaan wij terug. Wij laten hem achter, met wat instructies en dan moet je loslaten als vader zijnde. Een mengeling van trots en gezonde spanning neemt vat op mij. Op de hotelkamer gekomen houden wij onze telefoon in de gaten. Om half één is hij terug. Zijn pad terug heeft hij helemaal zelf geregeld. Goed geregeld. Hij is geslaagd, hij is echt volwassen. Het is dus gelukt de reisopvoeding. Ik kan nu slapen.