Huilend en krijsend lig ik op de grond. Ingrid staat met de koffer in de deuropening van de hotelkamer. “Kom op Marco, we gaan uitchecken” spreekt zij mij dwingend toe. Nee, ik wil niet, ik wil blijven. Hier wordt ik geadoreerd als man zijnde. Hier voel ik mij een adonis. Hier is drank, drugs en ik kan schieten. Hier kan ik alles doen wat ik thuis niet mag of niet kan. Ik voel mij thuis als een dienaar van de duivel. Phuket, I love it !

Ik sta in de serre en kijk uit over het riviertje achter ons verblijf. Verbijsterd en een beetje getergd sta ik daar. Waaom? Het komt met pijpestelen uit de hemel donderen op de intern groene bladeren. Gelukkig zit ik nu nog binnen, maar er staat vandaag een excursie gepland. Gaan we vandaag dan de poncho's uit de verpakking halen? Ik hoop het niet. Met een beetje tegenzin pak ik mijn spullen en doe de regencover over mijn rugzak. Alles bij ons? Dan maar op weg naar de boys.

Als je een rondreis maakt ben je een aantal keren afscheid aan het nemen. Elke keer weer van een plaats, van een verblijf. Doorgaans wint de nieuwsgierigheid naar een nieuw verblijf en een nieuwe plaats het van wat je al hebt ontdekt. Je wilt verder ontplooien en je wilt verder ontdekken. Vandaag voel ik mij even niet zo. Als ik langzaam mijn spullen aan het inpakken ben, kijk ik al weemoedig om me heen. Waarom? Waarom verlaten wij deze kamer en dit oord. Ik voel haast de neiging om al spartelend op de grond te gaan liggen als een klein kind. Ik wil niet weg, ik wil niet weg.