Als het ontbijt wordt genuttigd, kijken we uit keer de bestemming van vandaag. Het drijvende flatgebouw torent hoog over de kadewoningen. De gekleurde balkonnetjes geven alles een zeer vriendelijke uitstraling en zoals al verteld door een ervaren cruise-ganger, dank Wim, straalt de stad authenticiteit van welleer uit.
Gezin Lequin zit gezamenlijk te ontbijten en de rest zit volgens berichten aan de land kant. Handige oriëntatie om elkaar te vinden. Echter hebben we beide, aan weerszijde, zicht op land. Het helpt dus niet. Wat wel weer humor is, is dat het originele cruise schip, Seaview, op het dok ligt voor onderhoud in Valetta. We begrijpen nu waarom die trip geannuleerd is, de hernieuwde planning van omstreeks 1 mei gaat hij volgens mij ook niet halen.
Alsof we voorbereid zijn, zetten we snel voet aan land. Onder de schaduw van het schip doemt de oude stad op. Er wordt ons een keuze voorgelegd door de wegbewijzering. Enerzijds als klimgeit de hellingen bestijgen of het gemak van de lift. De keuze is makkelijk.
De kosten voor de lift bedraagt 1 euro per persoon en dat is dan voor één keer op en neer. Bij het uitstappen sta je direct op een mooi uitzichtpunt. Zo hebben we mooi zicht op ons schip en het vergelijkend waren onderzoek met de Seaview. World Europa is groter wordt er geconcludeerd. Ook treffen we hier vele gedenkplakaten aan voor gevallenen tijdens de tweede wereldoorlog. Bijna elk schip of operatie is benoemd. De plakkaat voor Albert Einstein valt op.
Door de naastgelegen mooie tuinen krijg je toegang tot de stad. Ingrid heeft een kaartje met een route en die volgen we dan ook braaf, Ingrid dan welnte verstaan. De stad is prachtig en volledig opgezet in dezelfde stijl. De erkers aan de huisjes vallen op in deze bouwstijl. Sommige zijn erg aangetast door de tijd en in sets voorzien van leuke kleuren.
Plots hoor ik een herkenbaar geluid uit mijn jonge jaren. Een draaiorgel? Inderdaad, hier op Malta is een authentieke draaiorgel. De verbazing is groot. Deze neemt iets af als het orgel het bezit blijkt te zijn van Nederlander woonachtig in Malta. Een slimme gast want hier wordt het staaltje Amsterdamse/Nederlandse historie nog op de juiste waarde geschat. Hij maakt daarnaast gretig reclame voor Kingsday op Malta. Helaas zitten wij dan op zee.
Linksom en rechtsom crossen we al wandelend de stad. Er worden veel foto's gemaakt en dan is goed verklaarbaar gezien zijn fotogenieke karakter. Er wordt een lunch plek gevonden. Ik hoop dat deze Maltese variant wel weet hoe hij een horeca hart dient te laten kloppen. De taal is alvast geen issue, want iedereen praat hier Engels. Inderdaad is de lunch geen probleem en hebben we alles binnen 15 minuten op tafel staan. Zo kan het dus ook.
Na een voortzetting van de foto wandeling en het eten van een ijsje, valt de groep uiteen. Een deel wil nog even vertoeven op een terras en de rest zet koers aan op het schip. Ik zit in de laatste groep.
De lift wordt wederom gepakt. Rij was acceptabel. Alleen stoor ik mij licht aan de Chinese groep voor me. Ook hier proberen ze aan te tonen superieur te zijn aan de rest en laten een deel van de groep voordringen. Wat uiteraard op commentaar uit de rij komt te staan. De leidster geeft korte uitleg en kijkt daarna stoïcijns voor zich uit, om verdere confrontatie uit de weg te gaan. Herkenbaar.
Aangekomen op het schip beslist Jesper te gaan sporten en de rest om te relaxen bij het zwembad. Maar aangezien we toch op deck 20 zijn, om Jesper toestemming te geven om te mogen sporten, iets wat raar is voor een jongen van 17. Laat de jeugd lekker sporten als ze dat willen. Begeven Ingrid, Karsten en ik ons richting de Venom Drop. Er staat geen rij, dus dat is lekker. De Venom Drop is een glijbaan die van deck 20 naar deck 8 gaat. Je zou denken tof en dat gaat snel, helaas is het tegenovergestelde aan de hand. Het is sloom en niet spannend. Teleurgesteld pakken weer de lift naar het zwembad deck.
Ingrid leest een boek, ik schrijf mijn blog van de vorige dag en Karsten speelt een spelletje. De rust wordt overstemd door de animatie. 'Coca, Fanta,Sprite', er zijn mensen die dit lezen en die dit snappen, chapeau. Als Jesper zich bij ons voegt, gaan wij op drank safari. We proberen de juiste bar te vinden om snel iets te kunnen drinken. De missie slaagt helaas niet. Het is druk.
Dan maar even naar deck 6 voor de Pizza & Burgers, want naast dorst is er toch wel trek in een kleine snack. De nostalgie siddert door mijn lijf als ik de speelautomaten zie staan. 'Donky Kong' met Mario en de prinses. Je kan het gratis spelen, dus ik sla mijn slag. Echter wist ik niet meer dat het spel zo lastig was. Of is mijn gamende brein zo doorontwikkeld, dat het simpele basale grafisch vormgegeven spel, niet meer comform mijn speelstijl is. Laat maar gaan en met de staart tussen de benen druip ik af.
Bij het diner is de groep weer compleet en kunnen we weer genieten van lekker eten in ons restaurant Esagono. Het terugkerend fenomeen van joelende en lawaai makende bediening voor wederom een verjaardag, begint een beetje kolderieke over te komen.
Deze avond is er ook weer een show geboekt. Dit maal on de panorama lounge en de show heet Bandstand Boogie. Wij hopen allemaal dat het beter dan gisteren is. De show is gelukkig vermakelijk. Al zijn hierbij ook een aantal kritische noten te kraken. Zo is het vocale van de vrouwelijke zang soms niet helemaal even zuiver en snap ik de acrobatische toevoegingen niet. Muziek, licht en dans was voor de rest van goede kwaliteit.
De volgende show wordt voorbereid als wij beslissen een drankje te gaan doen in één van de barretjes. Hiervoor moeten we wel zorgen dat Harm zonder afleiding door het Casino geraakt. Het lukt.
Bij het betreden van de Tv and Studio bar zien we direct dat deze vol zit en muzikaal omlijst wordt door een krolse kater. Bij verdere bestudering blijkt het om karaoke te gaan.
Op zoek naar een andere schikt plekje lopen we langs het World Theater en horen Robbie weer kramen als een gele gillende keukenmeid. Ondanks dat de show nog volop aan de gang is, verlaten mensen het theater. Wij kramen als groep de kreet 'Oh yeah Baby' uit, karakteristiek voor zijn optreden, en de ticket-meneer (sorry Jochem) kan zijn lach niet onderdrukken. Net als een herkennend lachje wat enige passagiers ten toon spreiden. Humor.
Mijn vertrouwde plekje heeft nog wel plek en we kunnen ons hier nestelen. Het is toch Koningsnacht en dat is toch mooi een excuus om eens flink versnapering technisch uit de bocht te vliegen. Helaas werkt mijn enthousiasme niet genoeg. Zelfs als ik '500 Miles' aanvraag, blijft het oranje gevoel nog steeds rond het vriespunt hangen.
Niet veel later vind ik mezelf weer alleen aan de bar en bestel nog maar een paar Bitter biertjes. Bij een pauze van de muzikant, vind ik het ook genoeg. Hoewel ik nu niet de lokroep van het casino kan weerstaan. Met een duidelijke afspraak met mezelf over het budget, speel ik toch bijna een uur. Over winst hoeven we niet te praten, maar wel over mijn zelfbeheersing. Als ik wegloop kijk ik nog eenmaal om, net als bij het verlaten van je eerste liefde. Ook hier is de keuze duidelijk. Tot morgen?
Morgen hele dag op zee. Het zal daarom druk zijn op het schip. Wel een mooie dag om iets meer slaap te pakken. Maar wacht, het is morgen Koningsdag. Toch maar even gaan zitten met een kleedje in de promenade. Misschien krijg ik iedereen morgen wel mee? Dat lezen jullie in het verhaal van morgen.
Nu slapen. 'But I would walk 500 miles and I would walk 500 more....'