Onverwacht fris en fruitig sta ik weer naast mijn bed, nog voor de wekker. Vandaag zitten we in het diepe zuiden van Italië en eerlijk gezegd weet ik niet wat ik kan verwachten van Messina op Sicilië. Het ontbijt is wel nodig en vandaag minder chaotisch, voor mijn gevoel. Misschien omdat het echt zo is of misschien omdat ik gewend raak aan de massa met foodcollectors.
Na de gebruikelijke koffie dalen we af vanaf deck 18, waar het buffet restaurant zich bevindt, naar de kade. Alles wordt duidelijk aangeven waar en hoe je het schip kan verlaten. Hier is geen terminal waar wij genoodzaakt zijn om mee te doen in een puzzeltocht. Gelijk de voet aan de wal. De weersvoorspellingen waren niet subliem, maar het weer daarentegen dus wel. De zon brand op onze bleke kopjes. Dit gaat niet goed komen. Als we de hekken die het stadje scheid van de kade voorbij zijn, vallen we weer te prooi aan de proppers van de dag bestedingen in Messina. Wij kunnen dit al goed negeren of vakbekwaam negatief op antwoorden. Deze stad lijkt ons bewandelbaar. Overigens valt mij op dat er veel dezelfde aanbiedingen zijn. Beetje zonde van de drukte.
De stad doemt op en al snel betrap ik mezelf op het feit dat ik toch wel een voorstelling heb kunnen maken. Want ik vind het namelijk niks op mijn verwachting lijken. Grote statige gebouwen laten zich schouder aan schouder op te volgen.
Het loopt lekker omhoog en ben blij dat het pubergeklaag niet aanwezig is, zij wilde een dagje op het schip blijven. Zelfs de trap geflankeerd door groot versierde papegaaien deert mij niet. Een mooi uitzichtpunt wordt bereikt. Zelfs een 'Ave Maria' wordt ons toebedeeld voor deze prestatie.
De zon is alleen maar feller gaan schijnen en de eerste rode gloedjes worden al vertoond. Na de nodige fotoshoots zetten we koers op ons volgen doel, ook een uitzichtpunt voorzien van gelovige ondersteuning, althans het bouwwerk. Op weg ernaar toe blijkt de weg kronkelend onlogisch te zijn en hierdoor te pittig voor een deel van de groep. Koers wordt gewijzigd op stoel, parasol en vocht.
Het duurt wat langer dan verwacht voor we een geschikt terras vinden. Veel is dicht en dan bevreemd ons. Later komen wij tot de conclusie dat het een feestdag is. Bevrijding van de Duitsers. Wat weer andere vraagtekens opwerpt. Ik maak wat foto's van de kathedraal op het aangrenzende plein alvorens ik ook een zetel bezet hou.
Er is nog niet besteld en al gillend en zwaaiend proberen we de aandacht van het personeel te krijgen. Het lukt, maar deze verontschuldigd zich dat hij geen Engels spreekt, een collega wordt aanbevolen. Als verstomd dat wij ook handen en voeten hebben, is de man al weer wedergekeerd naar zijn thuisbasis. De collega blijft uit. Als we dan een tweede aan haar haren bij onze tafel hebben gesleept, kan zij ook geen Engels. Maar nu binden wij haar vast en leggen wij met de handen, voeten en basis Italiaans uit wat we willen hebben. Ze noteert het en wij gaan in de relax modus. Als het uitserveren uitblijft en de verontwaardiging aan een andere tafel wordt gadegeslagen, begint vooral bij mij de irritatie op te lopen. Harm probeert nogmaals te informeren waar de drie bier en vier fris blijven. Zijn handen en voeten spreken alleen niet de juiste taal en de dame denkt dat wij eten willen bestellen.
Als na ruim 45 min nog geen glas onze tafel heeft bereikt plus een tafel, die een half uur na ons bezet werd, uitgeserveerd werd, barst bij mij de bom. Mijn horeca hart is gestopt met pompen en is gebarsten. Stampvoetend loop ik weg mopperend dat hij die drankje nu in zijn achterwerk kan proppen.
Terug naar het schip om daar dan maar iets te drinken en te eten. Hopelijk is dit de enige teleurstelling van de dag. Die hoop was alleen ijdel. Dus lees maar door.
De uurtjes glijden weg en we onderdompelen ons aan de luxe van 'gratis' drank en het verdere comfort. Vanavond is er een show geboekt. Dit is best lastig want het lijkt wel of iedereen de shows wil zien. Daarnaast is vandaag de dresscode 'wit'. Ja, mensen jullie lezen het goed, dresscode. Ingrid had er wel iets van vernomen, maar dat het cruise volk dit ook klaarblijkelijk volgzaam opvolgt, is toch wel verrassend. Om 23 uur begint onze show. In onze witste lichtste outfit zitten we braaf in de banken. De Robbie Williams Rock DJ gaan wij zo aanschouwen. Ik stel voor een vol podium met veel show en liefdjes van Robbie.
Als de leading man, Robbie Wannabe, het podium betreed, schieten mijn teennagels in de grond en mijn handen verpulveren de armleuningen. Hoe is het mogelijk dat een man zo snel aversie oproept bij mij? Hij gaat het podium over van links naar rechts. Daarbij eist hij de aandacht zonder nog maar zijn bewijs geleverd te hebben. Ik bedoel je moet iets verdienen bij het publiek. Hij had dat duidelijk nog niet.
Tel daarbij op dat hij alle kenmerkende trekjes van Robbie karikaturaal uitvergroot dat ze irritant worden. Zeker als hij voor de tiende keer in een nummer zijn short omhoog doet om zijn ietwat verdekte sixpack, waar is die, toont. Kan ik weg? Nee dus, hoewel de rest niet echt een andere mening is toebedeeld.
Aan het eind is mijn oordeel is afgezwakt door het respect voor zijn werklust. Zonder assistentie heeft hij toch 45 minuten gevuld, waarbij 1 of twee nummers wel het aanzien en aanhoren waard waren. Robbie draait zich waarschijnlijk wel om in zijn graf.
Dit was dus teleurstelling tweede van de dag. Om de pijn te verzachten en de dag goed af te sluiten, gaan we vervolgens langs de 'White Party', mijn favo pub en casino. In doe tour nemen het aantal actieve leden van het gezelschap af, maar dat mijn pret niet drukken. Cruise leven kan mijn wel bekoren na een paar dagen. De sfeer, de mogelijkheden en de omgeving zorgen dat ik mij echt op vakantie voel. Morgen Malta, Valetta, ben benieuwd en weer een check op mijn lijstje met bezochten landen. En nee het hoort niet bij Spanje.
Rock DJ mag ik een biertje. Alles op 17. Tot morgen.