Het ontbijt ritueel kan mij gestolen worden. Of in iedergeval deze van hedenochtend. Als een stel werkmieren kukkelen de passagiers over zich heen om zich tegoed te kunnen doen aan al het lekkers van het buffet. We hebben met het gezelschap afgesproken om gezamenlijk te ontbijten, maar gezien de lage beschikbaarheid aan zitplekken, is dat al een behoorlijke uitdaging. Het lukt, maar vraag niet hoe.
Na het robbertje ontbijtworstelen gevolgd door smakelijke koffie, maken wij ons op om Napels te verkennen. Ik ben de enige die het aandurft om met blote benen het schip te verlaten. De rest is te sceptisch over de grijze lucht.
Net als bij het boarden, moeten we nu de gehele terminal ook hier vier keer door. Waarom deze procedure gevolgd moet worden is mij niet geheel duidelijk. Het centrum van Napels zou op vijf minuten moeten liggen, maar deze tijd wordt verdubbeld door deze realtime pac-man.
Aan de rand van de stad oriënteren wij ons een beetje. Google maps is een goed hulp middel en we sturen af op de oude binnenstad. We arriveren dan in de drukke winkelstraat 'via Toledo'. Wat eigenlijk direct opvalt zijn de wit en lichtblauwe slingers in de kleine zijstraatjes. Het is zo uitnodigend dat wij afslaan van de te drukke winkelstraat.
De passie voor de lokale club en zijn helden overstelpt ons. De grootste held is en blijft Maradonna. De stap van held naar God is hier meer van toepassing. Dan begrijp ik meer van deze versieringen. Napoli is de dag voor aankomst officieus kampioen geworden. Dat telt hier enorm.
Het arme zuiden heeft het rijke noorden verslagen. Ooit in een documentaire over Napoli heb ik dat begrepen. Het is niet alleen de winst, het voetbal wat hier beleeft wordt, maar de maatschappelijke verschillen in het land worden hiermee bloot gelegd. Dit gaat vele malen verder dan onze nationale voetbal strijd. Dit is pas beleving. Want voor de correcte beeldvorming, alle straatjes die wij inslaan zijn uitgedost met de verwijzing naar de club. De nieuwe helden hangen in vele verschillende kartonnen varianten in de lucht. Ook de referentie naar de derde titel is vaak terug te vinden.
Als wij het feestje verlaten pogen wij een restaurant te vinden voor het nuttigen van de lunch. Pizza is het doel, want Napels is de oorsprong van de pizza margharita. Onze voorganger regelt een tentje. De grote Napolitaan voor de entree van het restaurant lijkt zo gestapt uit een film van Bud Spencer & Terence Hill. Er is plek voor ons in een kleine kamer boven. Het is simpel, eenvoudig. Een vriendelijk reisgezelschap van drie zit er al te eten. Het duurt even voor de pizza's arriveren, maar het was het wachten waard. Wat een top pizza was dit. Volgens sommige de lekkerste ooit. De naam van het cafe/restaurant is Kremoso.
Al slenterend lopen we terug naar het schip. De meiden, de jongere varianten, beslissen om nog even te shoppen bij 'Bershka'. De rest loopt in variërende snelheid terug. Voor sommige duurt het allemaal te lang.
Het onboarden gaat weer gepaard met security check. Ondanks meerdere waarschuwingen heeft de Duitser voor mij zijn paspoort in de hut liggen. Dit komt weer op commentaar te staan van onze braafste jongen van de klas Jesper.
Langs de hut en dan heb ik afgesproken met Marco om naar Masters of the sea te gaan, inderdaad de pub. Als ik wat later arriveer zit hij er al, maar niet aan een halve liter van Neerlands trots, maar een piccolo biertje. Het blijkt het zelf gebrouwen gerstenat te zijn, Oceanic Pils. Gebrouwen uit zeewater. Ik doe met hem mee.
Er zijn nu drie varianten. Pils, Wheat en Bitter. Vakkundig en met precisie proeven wij alle soorten. Mijn naamgenoot vind de Wheat het lekkerste, een blonde variant met haast zoetige afdronk. Ik ga voor de Red ale Bitter variant. Hier zit meer hop in en is zoals de naam zegt wat bitterder. De kruidige afdronk heeft wat weg van brandnetel. Hij smaakt zo goed, dat wij haast ons tijdslot voor het diner missen.
Het is zo lekker geweest dat wij na het diner met een sprint en gehele gezelschap terug keren naar de pub. Het personeel en de zanger begroeten ons al als stamlui. De avond wordt ingezet en een ieder doet zich tegoed aan menig alcoholische versnapering. Ik blijf stug bij mijn Bitter. De dames worden overigens voorzien van menig 'gratis' cocktails. Ze willen ons hier dus graag houden. Als de singer song writer ingeruild wordt voor een iets oudere gitaar rocker, nu elektrisch, kan ik de lokroep om luidt mee te zingen niet weerstaan. Zeker als '500 miles' gespeeld wordt. In polonaise loop ik door de pup met de handen van Angelie, personeel, op mijn schouders. Dit wordt een late avond, mede dankzij Jobert, Christina, Angelie en die Indiaanse jongen achter de bar. Een te lastige naam.
Morgen Sicilië, maar dat is pas over '500 Miles'.