Het was een drukke en wederom zeer warme dag. Kuala Lumpur is een verbazende stad. De kuiten doen pijn en mede daarom vroeg thuis. Andere reden is dat Karsten de man met de hamer is tegengekomen. Je weet dat het gebeurd, alleen wanneer. Die jongen kan een hele tijd alles doen met zijn energie, maar op een moment is het op. Klachten zijn dat hij een beetje pijn aan de buik heb. Het is nu kwart over negen.

De sleutel draait om in het sleutelgat en ik controleer of ik alles bij mij heb. Camera's check, telefoon check, kinderen check. Ik kan weg. Oh jee, ik vergeet Ingrid bijna. Boven voor ik de liftvin stap bestel ik met de Grab app, Aziatisch zusje if broertje van uber, een taxi. Binnen tien minuten moet hij er zijn. Als de lift beneden is besluiten wij buitenop hem te wachten. 
Ik zie de lijn vorderen en weet dat hij in de buurt is, maar dan gaat het fout. Ogenschijnlijk had ik niet de juiste locatie van ophalen ingevuld of gecheckt. Kwam natuurlijk omdat ik gehaast was om de lift in te stappen, die al opgeroepen was. Bestemming Batu Caves stond wel correct.
De beste chauffeur belt mij, maar het ligt aan mij en mijn Engelse taalonderwijs of ik heb moeite met het dialect, maar heel veel kan ik er niet van wijs worden. Rit geannuleerd, komt in mijn scherm als de beste welwillende man de moed heeft opgegeven. Grab werkt alleen zo fijn dat wij binnen vijf minuten alsnog in een Grab taxi zitten op weg naar Batu Caves. Overigens kan ik aanraden om deze app te gebruiken. De taxi's zijn niet duur, snel en voordelig (erg belangrijk). Vooral als je met meer mensen reist, kan geen andere vorm van publiek transport hiertegen op.
We moesten voor een rit van ruim een half uur omgerekend iets meer dan 4 euro betalen.

Bij het uitstappen zien we al het karakteristieke gouden enorme beeld staan. Van deze afstand al ziet de klim via de aangelegde trap er pittig uit. Ingrid oppert maar om direct de klim te doen voor het nog warmer wordt. Ik denk in mijzelf, nog warmer? Batu Caves is een hindoestaanse tempel en bedevaartsoord. Het unieke is dat de tempel in de grotten ligt. 
Je kunt de grotten bezoeken door het bestijgen van 271 treden. Ach makkie zal je denken, maar met deze hitte en mensenmassa, want druk is het, loop je niet even als volleerd sportman naar boven. Neem daarbij dat er veel foto vriendjes van mij rondlopen, dan sta je dus om de paar treden stil. Mocht je wat ruimte hebben om aan te sluiten bij het peleton voor je, dan nekt de hitte je wel. Het hele concept heeft misschien wel wat weg van het fictieve 'Land ter zee en in lucht' programma "Trap je omhoog". 
Het grappige, of mag je dat wel zo noemen, van de trap is de aanwezigheid van de apen. Ietwat brutaal en vooral gefocust op ons voedsel. Heel schuw zijn ze dus zeker niet. Ik zet mijn laatste stap op de 271ste treden. Triomfantelijk kijk ik om mij heen, maar raar genoeg viert niemand deze prestatie met mij mee. Mijn kuiten geven wel even een signaal af. Genoeg! 

Ik zie overigens dat het gezelschap al in zijn geheel boven is en wij lopen door, want schijnbaar zijn wij er nog niet. Dan zie ik wel een wondere wereld. Tempels gebouwd in de grotten met hordes toeristen die ik verderop nog meer treden zie beklimmen en wel vrijwillig. Het is een inspirerende ruimte met mooie openingen in het dak waardoor er zeer mooie lichtbundels binnen vallen in de donkere grot. Aangezien de heenweg voor mr Gopro was, nam ik op de terugweg foto's. Het is een zeer fotogenieke omgeving.
Rustig aan keren weer terug om dezelfde weg naar beneden af te leggen. Ik schat zo in dat ik nu net zo hoog sta als op het balkonnetje van de 19de verdieping. Dit afgaande op de grote van de auto's beneden. Ingrid en de jongens gaan vooruit. Dit aangezien ze toch al weten dat ik niet heel vlot zal zijn. Wat kennen ze mij toch goed.

Tijdens de afdaling kom ik menig soortgenoot tegen, zittend op de trap etend wat ze buitgemaakt hebben van de mensen of gekregen,  het is één van de twee. Beneden aangekomen krijg ik toch de blik van 'he he'. Ik negeer het maar, strak zijn ze super blij met fotoboek en strakke foto's. Vanaf beneden zet ik nog het gouden beeld, wat ik net passeerde op de trap, ook nog op de foto. Naam ben ik vergeten, gids Ingrid heeft het gezegd, maar onthouden heb ik dat het de god van de oorlog was. Beetje vreemd in dit vredelievend land, waar veel verschillende religies en groepen mensen naast elkaar wonen.
Naast de bekende Batu Cave bezoeken wij nog de naastgelegen Caves. Kleiner en gevuld met religieuze beelden. Hier veel rustiger. Ook begeeft zich hier in de grot een kleine dierentuin. Echter heb ik spijt dat wij hier geld voor hebben betaald. Niet omdat ik nu wat armer ben, maar meer dat ik dit hierdoor in stand hou. Sommige beesten verblijven in de kleinehokken.

Tijd voor een nieuwe Grab. Nu goed checken wat plaats van afvaart en aankomst is, voor ik een taxi boek. Ook hier weer binnen tien minuten voorzien en terug naar ons appartement. Kosten weer schandalig laag. 
Als wij uitstappen controleert Jesper nu wel, na debacle Singapore, of ik alles wel bij mij heb. Ik kijk dan altijd nog even zenuwachtig om mij heen. Ik lijk wel dan wel beetje opeen vriend van mij, die goed gepest kan worden met het vragen naar zijn sleutels. Jarno, ik heb dat dus ook.

Boven gekomen worden de zwembroeken aangedaan en op naar de 30ste. Een plons in het frisse water van het zwembad. Het zwemmen interesseert mij niks, maar dit uitzicht. Daarvoor wordt ik graaf nat. Het is ook niet druk. We liggen met max tien mensen in het best ruime zwembad van Dorsett Residence. Vooral de kinderen hebben lol en dat doet een vader deugd. Metelkaar. 
Even opdrogen en dan terug naar de kamer. Opmaken voor het programma van de avond. Naast ons ligt en Arabische vrouw. Eentje van de moderne stroming. Met dito boombox vind zij hetplots nodig om ons te verblijden met de Arabische Frans Bauer of Marianne Weber, het verschil kan ik niet horen met dat gekrijs. Ik heb het gevoel dat ze wil zorgen dat het echt een privé bad voor hun wordt. Ik zeg missie geslaagd.

Haartje gekamd en weer in het zomerse kloffie, besluiten wij naar Pentaling Street Market te gaan. Met de Grab is het maar ongeveer 1-3 minuten en de kosten bedragen 5 RM, net ietsmeer dan een 1 euro. Dat is natuurlijk te weinig om voor te gaan lopen. De eerste twee taxi's denken hetzelfde en annuleren de rit. Misschien een kritiekje op de verder perfect werkende app.
Ook hier blijft succes niet uit en zijn wij alsnog snel op de bestemming. Top! Aangezien de trek groot is hopen we op veel food stalletjes op deze markt, maar helaas komen wij bedrogen uit. Alleen maar namaak spul met hier en daar een eettentje. Om toch in de mood te komen proeven we een donker cola-achtige uitziende chinees drankje. De jongens geven hun portie aan fikkie na 1 slokje. Even verderop zien we een man ploeteren voor wat pannenkoekjes. Dit hebben we eerder op een vlog gezien en willen dit proeven. Netjes wachten wij op onze beurt tot de oude Chinese man tijd voor ons heeft. Ik film hoe vlijtig hij bezig is. Dan onder de arm door van Karsten komt een Chinese geüpgrade vrouw die even tussendoor besteld, natuurlijk in vloeiend Chinees. Geërgerd kijken Ingrid en ik elkaar aan. Wat een trut. 
Wij proeven het aangeschafte pannenkoekje en pinda pannenkoekje. Het is smakelijk als het maar niet te veel is. Weer verderop, in een meer food gedeelte, spotten wij een shake stalletje. Jesper wil graag een mango shake. Deze wordt besteld als een vriendelijke Maleisische vent ons aan de praat houdt. Door zijn leuke babbel en genoeg vermaak besteld Ingrid nog een coconut shake, erg lekker, en Karsten een aardbei shake, lekker maar zoet. Het kost bij elkaar 24RM. Daarvoor laat je het niet. 
Overigens vergeet ik nu te vertellen dat Karsten kort ervoor nog een voetbaltenue van Liverpool gekocht. Het is nep, maar van goede kwaliteit.

Dan krijgt Karsten wat last van buikkrampen. Er wordt besloten snel wat te gaan eten en kiezen daarvoor Central Market uit. De opzet niet veel anders dan gisteren, alleen minder druk. Ik bestel een claypot met kip en rijst, Ingrid bestelde een pittige Laksa Mie en Jesper ging voor lamskoteletjes. Karsten paste even. Kosten ook weer niet hoog. 39 RM. 
Nog een stukje lopen daarna en toen maar weer een Grab. Even de juiste locatie kiezen en gaan. Wij laten ons afzetten bij Pavilion om ontbijt voor morgen te regelen. Het gaat inmiddels steeds minder met Karsten. Gelukkig zijn we zo thuis en gaat hij direct naar het toilet. Dat lucht op. Voor iedereen die zich zorgen maakt. Hij voelt zich echt een stuk beter.

Plannen voor morgen zijn om die Twin Towers maar eens van dichtbij te bekijken. Ik wil nog graag een tempel bezoeken, maar ik moet de gids nog overtuigen. Alsjeblieft Ingrid. Morgen dus meer Kuala Lumpur. Tot morgen.

Ps: Na Batu Caves kwamen wij nog menig trapje tegen. De kuitjes zijn ons dankbaar.