Na Tirana, Shkodër, Theth, Durrës verlaten wij nu ook Krujë. Als je het zo achter elkaar zet verwacht je al minstens twee weken onderweg te zijn, maar in dit geval is het niet het geval. We hebben nog dertien dagen en zijn er pas 7 onderweg. Nu hoor ik in mijn hoofd hard gejuich. Niet gerelateerd aan mijn gemoedstoestand, maar gejuich van de lezers van die blog. “Nog dertien verhaaltjes”. Zeker jullie kunnen gerust gaan slapen. Er volgen er nog een paar. Genoeg om komkommertijd door te komen.

Krujë, Krujë. Wat stom in twee blogs sluit ik af met de verkeerde stadsnaam. Maar goed het gaat hier ook niet om namen als Bakkeveen of Balk. De taal Albanees zou ik dan ook nooit gaan begrijpen. Je hebt, als je op vakantie bent, altijd wel na een paar dagen een paar basis woordjes door. Bijvoorbeeld bedankt en goedendag. Hier is het gewoon onmogelijk. Want naast dat het een moeilijke taal is, praten de meeste Albanezen niet erg duidelijk en lijkt het vaak dat ze mompelend zich door het leven communiceren. Die verwijten krijg ik zelf ook wel eens, maar dat is volgens mij bekend in elk goed huwelijk. Vandaag dus weer verplaatsen van Durrës naar Krujë. De bestemming is even een tussenstop. Er was namelijk nog wat ruimte in ons schema en deze plek met het hotel sprak ons wel even aan.

Ik ben maar even direct met twee dienstmededelingen. De eerste: Inderdaad was er gisteren geen blog. Even een dagje rust. De tweede: Een rectificatie ten opzichte van het vorige blog. Na publicatie werd ik gewezen op het feit dat de nieuwe bestemming niet ‘Durris’ is, maar ‘Durrës’. Zo dan is dat direct opgelost. Nog even verder op de eerste mededeling. Gisteren was een rustige dag waarbij wij van de rust en reinheid in de bergen, ‘alle lof voor Almhof’ gevoel, vertrokken naar de kust met bier en vertier. Overigens verlieten we de bergen niet met het serene gevoel en dat had alles te maken met één klein heuveltje.