Het is een familie-tik, slow starten. Normaal heb ik hier geen problemen mee, maar hedenochtend stoor ik me aan het reisgezelschap dat de aan-knop niet lijkt te vinden. Heel traag maken ze zich gereed en ik check nog even het synchroniseren van het beeld materiaal naar de cloud. Niet geheel gelukt en daarom een paar klikjes verder alvorens alles correct gekopieerd is. Dan zie ik drie paar ogen mij aanstaren alsof ik diegene ben, die deze ochtend niet op schiet. Mijn klomp breekt nu. In het aangelegde jungle genieten wij van ons eigen ontbijt en bespreken de plannen van vandaag. Op naar het Shkodra Lake.

Wat een frustratie zat er gisteren in mijn lijf toen ik na de lange dag op mijn oor ging liggen. Totale onmacht dat ik geen mogelijkheid vond om jullie, mijn trouwe lezers, de eerste stapjes in het nieuwe avontuur te kunnen vertellen. Het enige wat mij nog restte was om de hulp in te roepen van de professionals en zoals jullie weten, behoor ik zelf tot de groep waar ik nu de hulp van ging inroepen. Eerlijk gezegd, nadat ik zelf had bevonden dat zij de hoofdschuldige waren van het debacle gisterenavond. Een oplossing moest dus wel snel nabij zijn.

Wat een rollercoaster was het de afgelopen weken over de vakantie. Nu dat dan eindelijk de eerste dag is aangebroken, valt alles van mij af. Wij gaan op vakantie en ik vind het een vakantie waard voor een blog. In de directe omgeving is meer keren verbaasd gereageerd op ons afreizen naar Albanië, dan dat men instemmend ja-knikte en ons van ongevraagde adviezen ging voorzien. En dit is niet zo zuur bedoeld als dat er staat. Koffers ingepakt, huis aan kant en gaan. Niet naar onze vaderlandse trots Schiphol, maar naar zijn kleine broertje Eindhoven Airport. Vlucht met Wizzair, ons onbekend, maar gezien de manier van communiceren qua updates etc, zijn wij al aan boord.