Als de laatste hellingen van Gjirokaster achter ons gelaten zijn, hopen wij als gezelschap dat wij de kuitjes nu even rust kunnen geven. Zoals al gezegd mooie plaats, maar ben blij dat ik er niet woon. Verlangen naar een plat Nederland is in deze vakantie nog nooit zo groot geweest. Er wordt alleen nog niet toegegeven aan het verlangen, want we hebben immers nog een week in Albanië. Dat betekent in de rondreis nog drie stations. Vandaag rijden wij via Syri i Kaltër naar Ksamil.

Ik probeer mijn zelf een eenduidig beeld van Gjirokaster te vormen, maar heel makkelijk gaat dat niet. Het is een stad met een schizofreen karakter. Waarbij overdag de rust en cultuur van de stad overheerst, is het in de avond meer een uitgangsgebied welke je vindt aan alle Zuid-Europese kusten. Hoewel hier een kustlijn volledig ontbreekt. Als de zon achter de bergen zakt, veranderen de straten door stroboscopen verlichtte feestlocaties. Langs de doorgaande wegen verandert de optocht van gemakkelijke toeristen kleding, t-shirt broek en makkelijk shoeisel, in parmantige jurkjes met schoeisel versierd met nep-briljantjes. Vergeet daarbij niet de getuite lipjes alvast voor de verschillende social posts. Op beide geen commentaar, puur mijn constatering.

Het komt de beste voor, zeggen ze, maar ik baalde gisteren wel dat ik met een onrustige buik en spierpijn door het hele lijf wakker werd. Ziek ! En dat dan op vakantie. Alle plannen vielen in het water. Geen natuurgebied en geen brouwerij, maar horizontaal op de kamer met zo min mogelijk licht en de oogjes dicht. In de avond ging het gelukkig wel iets beter waardoor ik gelukkig iets kon eten, al was het maar een soepje. Ik moest wel weer op krachten komen, want de plannen voor vandaag logen er niet om.