Het gaat snel want het is al weer de laatste volle dag in SF. Hoewel ik als laatste op was van kamer 804, was ik het eerste weer actief. Niet super maar toch. Alles gaat wat slomer dan de dag daarvoor. Om 10 uur lopen we weer naar het centrum van het winkel gebied in SF namelijk Union. Onderweg weer op zelfde stekkie ontbeten. Jesper kreeg eindelijk zijn gewilde chocomelk. Hij weer blij. Aangekomen op de opstapplek van de sightseeing bus, zorgen we vandaag wel voor de nodige bescherming tegen de zon. De dames en Karsten komen vandaag niet meer op het open dek. De rest waagt het toch weer.
Palace of Fine Arts
Het weer is wederom goed. De route is hetzelfde, maar we vullen vandaag even de puntjes op de i in. Het valt me op dat voor ons in de bus een eenzame Amerikaan zit, die veelvuldig zijn compact camera de lucht in steekt en klikt. Volgens mij is 70% van de foto's bewogen, maar als deze nep-japanner daar blij mee is, mij best. Als we de brug der bruggen weer overgaan hebben Harm en ik geleerd van gisteren. We gaan namelijk helemaal voorin zitten lekker warm achter het glas, het helpt. Onze stop is Palace of fine arts, een aardige zit van Union square, te voelen aan onze blikken bips.
Aangezien een reisgenoot van ons enorm stinkt, duiken we een parkje in naast de halte. Prachtig aangelegd met fontein en bankjes en waterval, iets waar onze planologen nog iets van kunnen leren. He, ik val in herhaling dat zei ik ook over de chinees. Nou oké, het is gewoon waar. Na de nodige verschoning steken we over om langs het Palace te lopen. Zoals al stond in het boek van de ANWB is dit de hotspot voor bruidsparen. Het wemelt van bruidsboeketten en statige jurken. Ik neem wat foto's van het kunstmatige meer. Net iets te veel volgens mijn lieverd.
We stoppen daarna bij het begin van de haven, namelijk the Granary. Het is duidelijk dat vanaf hier de toeristische trekpleister begint. Helaas zijn er volgens mij toeristen die niet verder komen dan deze bedoening. Als een kuddedier volgen we de meute. Scoren een ijsje voor Jesper bij de bekende Ben en zijn vrouw (?). Daar treffen we een trapauto van Thomas. Je snapt Jesper in zijn nopjes. Alleen gek geen gezichtje. Daarna zoeken we een restaurant. Op een van de pieren duiken we er een in. De vis hangt hier sterk aanwezig in de lucht.
Eenmaal zittend merken we de typisch verouderde bediening op. Wel erg vriendelijk, maar dan op een Amerikaanse manier. Als de buikjes vol zijn en we op de klok kijken moeten we ons haasten om de laatste bus te halen. De rode dubbele bolide blijkt ook hier weer een goede aankoop. Wederom op ons centrale punt Union stappen we uit. De laatste rit zaten we ook weer boven achter het raam. Jesper zat erbij en gaf overal commentaar op. Zijn mond stond geen moment stil.
Dijenkletsers
Laatste colletjes alvorens bij het hotel aan te komen. De mannen staan te wachten als de dames boodschappen doen. Als Harm net uitkraamt:" maar ze praten hier toch geen Amsterdams" kijkt een man op leeftijd ons begrijpend aan. Het blijkt om een veramerikaanste Nederlander te gaan. Hij woont sinds 1956 in SF en zat verlegen om zijn Nederlands op te halen. Een uiterst vriendelijke man, die de toon van SF weer bevestigd.
De eindconclusie van SF is; "Deze metropool met zijn karakteristieke bouwstijl en multi-culti samenleving heeft volgens mij Amerikaanse trekjes, maar had net zo goed op een ander werelddeel kunnen liggen. Het klimaat is zeer prettig en de mensen ook. Met de hot spots zeker een stad die je gezien moet hebben en moet hebben beleefd. Goed te doen met kleine kinderen, maar let op de hoogte verschillen en zorg dat ze dan oud genoeg zijn om zelf te klimmen. Ik heb al geen dijen meer, laat staan onze man met meeste duw uurtjes. Techniek laat mij overigens weer in de steek. Nu de portable harde schijf. Morgen maar een ander halen ?