Gaap! De nieuwe dag begint en vandaag verplaatsen we ons naar Mai Chau. Ik maak steeds bijna de fout om Manu Chao te zeggen, maar dat is totaal iets anders. De wekservice heeft zijn kern eigenschap weer goed uitgevoerd en ik sta naast het bed.
Normaal vind ik stenen altijd koud aanvoelen, maar hier echt niet. De koelte aan de onderkant van mijn voeten voelt heerlijk. Het is bijna zonde om deze suite te verlaten, maar ik ben goed aan een nieuw avontuur. Deze stad heb ik nu wel gezien.
De plichtplegingen zijn achter de rug. Ingrid is onderwijl nog even naar de ATM geweest om weer ons miljonairsschap aan te vullen. De bus is gearriveerd en we gaan weg. De spits ziet er weer indrukwekkend uit. Ik wil graag deze mentaliteit in het verkeer meenemen naar Nederland. Wat een genot. Iedereen laat elkaar gaan en totaal geen agressie. Punt voor de Vietnamees. Er volgen er vast nog meer.
Al gauw maakt het stedelijk gebied plaats voor de palmbomen en bananen. Groene weides strekken zich tot de bergwanden. Ik dommel weg en laat alles verder los wat maat met het thuisfront te maken heeft. Een dierbaar deel zit hier dan ook gelukkig in de bus. Het is juist nu leuk om te merken dat de jongere van de groep elkaar hebben gevonden. Er ontstaat zelfs een disco achter in de bus. Niels, de oudste, is de dj.
Heel soms hoor ik boven de wisselende muziek de stem van Karsten uit. Zo karakteristiek, zo hij. Als we een tijd getuft hebben over de goede wegen van Vietnam, overigens geen vergelijk met de vorige avonturen in bijvoorbeeld Nepal en Cuba, maken we een plasstop.
Er wordt wat drinken aangeschaft en een soort van shuttle, je weet wel van badminton, waar we gisteren menig Vietnamees mee zagen recreëren. Het doel was om deze shuttle met voet en lichaam hoog te houden. Het zag er makkelijk uit. De Kids, vergezeld van een spaarzame oudje, probeerde het na te doen. Wat niet meteen lukte. Een leuk schouwspel.
Verder op naar Mai Chau. De wegen werden steeds steiler en de bus ging langzamer. In de bus kwamen steeds meer gesprekken op gang. De koetjes en kalfjes liepen niet alleen op de weg. Leuk om de reisgenoten beter te leren kennen. Een fotostopje later en we zagen onze mooie nieuwe slaapplek opdoemen.
Wat een view, wat een gevoel. Bergen, rijstterrassen en wuivende palmbomen. Bedenk het meest stereotype Aziatische landschap en vermenigvuldig het met vier, dan komt het in de buurt. Aangezien het lunchtijd is, verplaatsen we ons gelijk naar de eetzaal. Dit architectonisch hoogstandje is zo geplaatst dat alle goede punten van het landschap je zintuigen kunnen bevredigen. De lotusbloem aan onze zijden, geven het een extra touch. Nu de houding nog.
Het eten is heerlijk en het laat mij smaken. Als de versnaperingen op zijn en als de kinderen hun zwembroek hebben aangemeten, hier is namelijk wel een zwembad, genieten wij even rust. Hoewel rust, onze kamer grenst aan het zwembad en hierdoor weerkaatst het plezier onze kamer in. Voornamelijk weer het herkenbare stemgeluid van Karsten. Zelfs opa Harm, die geheel gesitueerd is aan de andere kant van dit pareltje, kan woordelijk begrijpen wat Karsten meemaakt. Eigenlijk een klein geluksmomentje.
Half vijf sharp staan de troepen weer klaar voor een wandeling in de buurt. Eerst in de grotten en dan later naar een dorpje in de buurt. Voor de grotten dienen we onszelf eerst belachelijk te maken door het opzetten van een Bob de Bouwer helm. Hoewel een ander het zal kunnen typeren als een duplicaat van de Village People, de bouwvakker. Ik neurie even in mijn hoofd de tune van YMCA!!!
De grotten liggen tegenover het hotel en binnen enkele minuten wanen wij ons in een andere wereld. Stalagmieten en stalagtieten verrijken onze blik en de digitale beeldsensoren. Flits flits. De grotbewoners, enkele fruitetende vleermuizen, verwelkomen ons met wat onschuldig gefladder. Ik hoop op dat moment dat ze Harm maar niet van dichtbij gaan bekijken. Hij schrikt namelijk al van een vlinder.
Overigens de jongste onder ons, Joep en Jesper, hebben schik bij de bewoording tiet. Via een steile trap begeven wij ons tot de achterkamer van deze grot. Ik snap dat in tijden van oorlog veel verborgen gehouden kon worden op deze manier. Het nieuws dat de mieten en de tieten maar 1 cm groeit in honderd jaar, vind ik opzienbarend en sneu tegelijk.
Na de afdaling en inlevering van onze gele helmen begeven we ons richting het dorp. Links en rechts van ons strekken zich de rijstvelden zich uit. De lucht daarboven voorspelt echter weinig goeds. Ik mag waarschijnlijk niks zeggen over de kleur, anders krijg ik sympathisant Mevrouw Simons achter mij aan, maar het was bijna pikzwart.
Het dorp was net zo karakteristiek als de rest van de omgeving. Huizen op hoge palen tegen overstromingen. Wat echter frappant is en dat viel meer reisgenoten op, het wegennet was puik voor de bakker. Zoals ik ook als eerder zei. Alleen verwacht je dat niet in dit dorpje.
Als we een drinkpost hebben gevonden en ons op de stoeltjes hebben neergezet, barst het verwacht onweer los. Heerlijk schuilend genieten van het tafereel. Er zijn zelfs individuen die twijfelen een natuur douche te nemen. Als het hemelwater uit de lucht blijft komen en de etenstijd nadert, moeten we toch echt de sprong terug wagen. Gelukkig is het niet ver.
In alle haast worden uit alle hoeken en gaten regenbeschermers te voorschijn getoverd. Duc (nog steeds zonder K) komt op scooter aanzetten. Als Ingrid Karsten een vinger geeft zit hij direct bij hem achterop. Een van de oudere Kids positioneert zich achter Karsten met paraplu en rijden maar. Een echt Vietnamees beeld.
Als mijn elektronica, wat niet waterbestendig is opgeruimd is, neem ik alsnog een natuurdouche. Redelijk comfortabel met GoPro in de aanslag op naar hotel. Want het is happy hour.
Helaas geldt niet de twee voor één regel. We krijgen namelijk een korting van, jawel, 25%. Ach het is beter dan niets. Diner is heerlijk en conform de lunch als we daarna een heuse dansvoorstelling krijgen. In een ietwat bedompte zaal krijgen we heupwiegend de cultuur, etnische samenstelling en geschiedenis voorgeschoteld. Het is leuk en des te leuker dat het allemaal employee is van het hotel. De receptionist die als volleerd presentator aan elkaar praat, is beter verstaanbaar dan onze gids. Natuurlijk wordt er verwacht dat we meedansen. Ik ben altijd blij met mijn camera. De rest gooit alles in de strijd en participeert keurig mee in deze toeristische verplichting. De één misschien wat te enthousiast. Let toch op je enkels met de bamboedans (bamboe stokken worden op de maat tegen elkaar geslagen op de grond waarbij de danser ze passen afstemt op deze maat, Vietnamees limbodansen). Gelukkig is iedereen wakker gebleven. De Kids hebben elkaar gevonden en schieten na de laatste dans weg. Een enkeling nuttigt nog een drankje, waaronder ik.
De stad ligt even achter ons en de rust van de omgeving geeft mij nog meer het vakantie gevoel. Ik vermaak mij enorm zeker omdat mijn hersencapciteit minimale inspanningen behoeft te verrichten. Alles is tot de puntjes verzorgt en ik hoef er alleen maar achter aan te lopen. Af en toe een klikje op wat knopjes. Meer niet. Morgen weer even een nachtje terug naar de hectiek van Hanoi. Een tussenstop naar Hulang Bay, ergens waar ik naar uitkijk. Zelfde hotel dus geen verrassingen. Oh ja en morgen hier nog fietsen, ben benieuwd. Goedenacht Mai Chao.
Ps:
Tip van de dag: boterhammen zakjes helpen niet tegen de regen, om je voeten. Je suedeschoentjes moet je dus anders beschermen.
