Ik probeer mijn zelf een eenduidig beeld van Gjirokaster te vormen, maar heel makkelijk gaat dat niet. Het is een stad met een schizofreen karakter. Waarbij overdag de rust en cultuur van de stad overheerst, is het in de avond meer een uitgangsgebied welke je vindt aan alle Zuid-Europese kusten. Hoewel hier een kustlijn volledig ontbreekt. Als de zon achter de bergen zakt, veranderen de straten door stroboscopen verlichtte feestlocaties. Langs de doorgaande wegen verandert de optocht van gemakkelijke toeristen kleding, t-shirt broek en makkelijk shoeisel, in parmantige jurkjes met schoeisel versierd met nep-briljantjes. Vergeet daarbij niet de getuite lipjes alvast voor de verschillende social posts. Op beide geen commentaar, puur mijn constatering.
Maar voor ik dieper in ga op mijn analyse en onze belevingen in het toch mooie Gjirokaster, grijp ik nog even terug naar een moment gisterenavond. Bij de aanvang van onze reis wisten wij dat ook ‘oude’ bekende van ons zouden afreizen naar Albanië. Mathematisch gezien was de kans best groot dat wij ze zouden treffen en zoals ook al gemeld werd, het zal in dit blog komen. Gisterenavond was het dan ook zo ver. In één van de steile zijstraatjes in het oude centrum liepen wij als gezelschap lekker te lanterfanteren. De discussie op dat moment ging over waar het ijs toetje aangeschaft zou worden.
“Nicole !” kraamde ik uit, want uit mijn ooghoek zal ik het bekende gezicht wat wij konden verwachten. Ze stonden op een meter van ons. De laatste dagen werden de posts op Facebook al gedeeld waar een ieder was. De veronderstelling dat we elkaar helaas niet zouden treffen was gegroeid, echter we hadden ze ingehaald. Het wederzien was erg leuk en ook direct weer als vanouds. Bijna het hele gezin Corver stond voor onze neus, behalve Lars, hij is zelf op pad. Wij kennen ze van onze groepsrondreis naar Vietnam, zie ook dat blog. Een aantal oude koeien werden van de weg geplukt, hier zie je geen sloten, en we hadden het over onze belevingen van de reis en de laatste jaren. Zoals het hoort werd er even een selfie gemaakt. Leuk om ze weer te zien.
De volgende dag was het plan om naar Blue Eye te rijden. Echter bleek het planning technisch een beter besluit om dit direct op weg naar Ksamil te doen. Nieuwe plannen maker dus. In Gjirokaster is genoeg cultuur te vinden op loopafstand. Hoewel lopen, het lijkt voor het grootste gedeelte van ons gezelschap meer op klimmen. Voor de meeste ! Want Karsten blijkt in totaal geen last te hebben van de steile hellingen, echt steil, en de hitte. Als een type bergwielrenner op weg naar zijn tiende bolletjestrui trotseert hij hier alles. En als wij er iets van zeggen, maar “het toch helemaal niet zo zwaar” en “als ik langzamer loop dan word ik juist moeier”. Hij heeft een mooie rug, heb ik zo vaak hier gezien.
Het Kasteel van Gjirokaster staat weer op één van de heuvels die de vallei overzien. Buiten adem boven aangekomen, ik en dus niet Karsten, moeten wij bij binnentreden 400 Lek per persoon betalen. “Ja mevrouw hij is 12”, het scheelt toch weer 400 Lek (3,40 euro). Kom maar op met het commentaar, iedereen doet het zolang het kan en gelukkig ziet Karsten er jonger uit. Het kasteel is koel van binnen. Het is namelijk niet direct een ruïne, maar meer een volledig gebouw, althans het eerste gedeelte. We dalen op sommige punten zelfs naar beneden om oude kookgedeeltes en bajesen. Daar iets dieper in de heuvel is het nog wat koeler. Helaas zijn niet alle bezoekers even netjes en stinkt het op sommige plekken naar pis. Anders hadden we even verder afgekoeld daaronder.
Bij buitenkomst op een grote open plaats, hoor ik wederom direct de tune van ‘Wie is de Mol’ in mijn hersenpan. In mijn verbeelding plaats ik de activiteiten precies als een hologram op de juiste plek. Ik zie daarbij de kandidaten al rennen. Ik schud even mijn hoofd om de camera ten hand te nemen en het één en ander vast te leggen. We lopen verder rond op de binnenplaats met kloktoren. Even voor de verbeelding, zij lopen en ik sjok er achter aan waarbij ik foto’s en video materiaal maak. Zeker nu al molloot.
Als we het kasteel dreigen te verlaten, bedenk ik mij opeens iets. In ‘Wie is de Mol’ spelen ze hier ‘de Testtafette’. Verwonder niet dat ik het weet, want ik heb het opgezocht. Het is opdracht #3 in aflevering 7 van seizoen 2022. In de opdracht moeten ze groene flessen kapot schieten. Misschien kan ik hier wel een glasscherf vinden in het gras? Ja, Marco dat kan jij. Als een ware CSI-agent speur ik de grasstrook af op iets glinsterends groen, zonder de geavanceerde tools. Jawel, ik vind een groen glasscherf, die qua kleur dikte etc aansluit op die opdracht. Heb ik nu een ‘Wie is de Mol’ memorability gevonden. Ik ben bijna 99% zeker dat het klopt. Mijn gezelschap lacht mij een klein beetje uit. Toch loop ik met mijn borst vooruit het kasteel uit. Net als veel van de vroegere grandeur, die ooit dit kasteel bewoond hebben. Mission Accomplished.
De tongen hangen op de knieën en we verkiezen een frisse versnapering alvorens wij doorgaan naar punt twee. Het koele vocht, geen bier, glijdt gretig het spijsverteringskanaal in. Zijn we nu wel genoeg gehydrateerd? Nee, we nemen nog een drankje. Er wordt ook nog iets bij genuttigd wat wederom volgens de kaart ‘tradicionale’ is.
De kuiten worden weer aangespannen, want doel twee ‘Zekate House’ ligt weer op een aardige afstand in hoogte van het oude centrum. De eerste paar heuvels lukt het nog redelijk om het peloton bij elkaar te houden, maar als onze berggeit een tussensprint aanzet, knakt er iets bij een deel van de groep. Neem daarbij dat deze onvervalste F1 fans liever de kwalificatie willen zien, stuur ik ze gedecideerd terug naar het Guesthouse. “Zo wat streng!” hoor ik u zeggen. Dat is puur eigen belang. Ander moet ik straks nog gehaast mijn hobby uitoefenen, omdat zij weer terug willen. Geen zin in.
Karsten en ik stijgen nog even door. Nou ja, Karsten en ik. Karsten stijgt en ik strompel er achter aan. Van wie heeft die jongen het. Na elk punt kijk ik het weemoedig aan en probeer een spoortje van vermoeiing te ontdekken. Maar onbegonnen zaak. De trainer van de O15-1 van Wherevogels mag trots zijn op deze knul en zijn loopvermogen maar verder uitbuiten. Deze oude man kan alleen maar hijgend en puffend volgen.
Bij aankomst in Zekate House doemt er inderdaad, als al gelezen in reviews, een indrukwekkend huis op. Het moet een vooraanstaand persoon geweest zijn, die hier heeft gewoond. Het is een huis in Ottomaanse Stijl. Een stijl die je in Gjirokaster meer ziet. We mogen direct naar binnen, betalen achteraf, en het is lekker rustig. Buiten een Goois gezin, “Dit is feur je upvoeding”, en een Italiaans stel is er niemand in het huis. Het zal de immense klim wel wezen. De verschillende kamers zijn nog ingericht zoals het hoort. De doorgangen behoorlijk laag voor ons lang Nederlands volk en de vloerplanker kraken. Daar ik alleen Karsten heb om te controleren, neem ik mijn tijd voor het op de foto zetten van alle vertrekken, helemaal leeg, zonder toerist. Er zijn wel veel toiletten. Wat betekent een kamertje met een driehoekig gat in de grond. Gelukkig leven wij nu in dit comfort met softclose toiletbrillen. Hoewel daar moet je niet altijd op vertrouwen, softclose.
Als ik dan toch echt het geduld van Karsten niet meer kan rekken, verlaten wij het pand. Mijn energie level mag even aangevuld worden en scoor derhalve nog een frisdrank. Karsten zijn energie is op niveau en hoeft niks. Daarnaast genieten wij nog even van het uitzicht over Gjirokaster. Turend naar ons eindpunt van de afdaling, wordt ik al moe. Afdalen is soms nog vermoeiender dan stijgen. Zeker als de tand des tijds de straatklinkers zo glad hebben afgesleten, dat geen schoeisel grip kan verzorgen. Je glijdt gegarandeerd een paar keer uit.
In het guesthouse is de kwalificatie nog volop aan de gang en ik wordt bijgepraat. Helaas niet veel succes voor Max, plek 10. Ik douch even snel, want al het opgedroogde zweet plak en schuurt overal. Daarna willen we vroeg eten om Ajax ook nog even te kijken, JC schaal. We eten bij ‘Taverna Tradicionale Kardashi”. Vijf sterren op Tripadvisor, dat moet toch wel goed komen. Karsten heeft de navigatie ingesteld en jawel hoor, weer enorme stijgingen. Als we dan hoger als het Kasteel een tafel bij het restaurant hebben bemachtigd, slaat de twijfel iets toe. De setting is niet om over te schrijven, check doe ik niet, en voor we geholpen zijn en alles hebben ontvangen, gaat ook niet soepel. Hoewel we daar van het huis een gerecht aangeboden krijgen. Service voor de rest dus oke.
Eten, was top. Simpel toch heerlijk en voedzaam. Het is toch mooi om te zien hoe snel een kilo aan lamb chops op kunnen raken. We werden wel even gestoord tijdens het eten. Want naast de huiskatten en huishond, die langskwamen voor een hapje, werden we wederom overvleugeld door onze geel-zwarte vriendjes. Begon het met eentje, “Rustaagh”, werd het totale gezelschap toch echt van de tafel verdreven nadat een tiental wespen ons kwamen bestormen. Twee gillende keukenmeiden helpen niet in dit geval. De hulp, de kelner, was op moordmissie, maar kon ook niet veel ander betekenen. Maar eerlijk waar, na zijn interventie, was het minder. Het begin van de wedstrijd kijken wij aan tafel. Daar wil ik het maar bij laten want een voetbalanalyse behoort niet in een reisblog. Hoewel er wel nog verhitte discussies zijn binnen het gezelschap, wat wel gepast is als analyse en wat niet klopt. Soms staan we daarbij in 180 graden tegenover elkaar.
De eindconclusie over Gjirokaster is dus dat het een stad is met een daglicht karakter en een avond/nacht karakter. Noem het schizofreen, het past in mijn optiek niet. Afgaande op andere blogs/reviews is het avond/nacht karakter ook iets van de laatste tijd. Het is ook zichtbaar in de ontwikkelingen op vastgoed gebied, waar de oude huisjes in het oude centrum steeds meer plaats maken voor hippe barretjes met namen als ‘Hangover’. Wordt hierdoor niet de authenticiteit van deze plaats verdrukt? Ik denk het wel. Want waar de toerist hedendaags in grote getalen nog komt voor de culturele lessen, die de samenstelling van het plaatsje hun biedt, zal op korte termijn dit gaan verplaatsen naar de nachtelijke festiviteiten, die elke nacht opnieuw ontplooit worden omlijst met harde beats en liters alcohol. Iets waar de huidige bezoeker met mijlen ver weg van wil blijven. Het zal in een dagtripjes stad veranderen. De bazaar zal verdwijnen, zagen we ook al in Korçë, en de beats zullen aanzwellen.
Ons Guesthouse Stone House Obelisk is perfect verblijf. De kamers netjes en van alle gemakken voorzien. Verhuurster is erg vriendelijk en maakt een perfect ontbijt. De ligging helaas niet conform voor de traditionele bezoeker, om de hoek van de grootste party straat van Gjirokaster. Voor ons gezelschap niet echt een probleem aangezien wij nachtuilen zijn. Op de flow van de DJ beweeg ik mij nu nog bij het schrijven van het blog. Ik hoop nog een uurtje, want dan wil ik toch echt naar meneer de uil luisteren: ”Oogjes dicht en snaveltjes toe, welterusten !”.
Hej DJ dua të fle, a ke edhe ti një ninullë