Frustratie, irritatie en ongeloof zijn misschien de beste indicaties om aan te geven hoe ik mijzelf vandaag voel bij het betreden van de kade in Marseille. Waarbij gisteren alles heel soepel verliep en we zonder oponthoud Barcelona konden bezoeken, is het hier totaal het tegenovergestelde. Dezelfde schepen liggen hier aan de kade, maar de chaos is compleet.
Oke, de eerste honderd meter gaat nog wel, maar als dan alle cruise mensen in een fuik worden geleid voor het pakken van de free shuttle, is het feest compleet. Gratis, dat is mooi, maar de rij is vijf dubbel dik en geen doorkomen aan. Dan maar een taxi, maar dat is ook een gedoe. Het zijn er te weinig om de mensen met zelfde intenties van dit terrein af te leiden.
Rij is nu kleiner bij de free shuttle, maar het lijkt wel of er maar twee bussen rijden en als ons geduld wederom op is, besluiten we het cruise terrein af te lopen en daar ons geluk te beproeven.
Na eindelijk een Uber app en aanhouden van een taxi, komen we allemaal aan in de oude haven van Marseille. Het is allemaal niet zo gek dat het dramatisch verliep. We hebben er uiteindelijk 1,5 uur over gedaan. De MSC bus is gruwelijk duur, 17 euro per persoon, en de free shuttle te goedkoop, 0 euro. Je ontwikkelt dan een stroom die ze gezien de inrichting van het terrein niet kunnen verwerken. Los dat op.
Er wordt wel van de omgeving genoten. De kraampjes tonen een veelvoud van de vis. Één van de verkopers is niet gediend van foto's en probeert dat Harm wat ongemakkelijk duidelijk te maken in puur Frans. Hierdoor roept hij een tegenreactie op bij Harm. Ik snap beide partijen in dit conflictje.
Als dan de maagjes van het zien van al dat lekkers gaan knorren, proberen met tactisch inzicht een geschikt terrasje te vinden. Maar zoals Nederland 17 miljoen bondscoaches heeft, is het in dit negental ook lastig om tot een goed besluit te komen. De plekken die veelal nog vrij zijn op de terassen, liggen in de brandende zon. Andere terassen zijn niet wat gezocht worst in trant van eten en prijs.
Uiteindelijk een beetje uit het centrum vinden we een brasserie met goed kaart, goede plekken en mooie prijsjes. De naam 'La Folle Epoque' doet ook lekker Frans aan. Later de betekenis opgezocht en het staat voor het gekke tijdperk. Hier kan je heel filosofische verwijzingen bij bedenken. Qua interieur verwacht ik de verwijzing naar de roaring twenties.
Het eten is voortreffelijk, C'était delicieux. De vis was goed, de salades waren goed, de tartaar was top en de overige vleeseters kwamen ook goed uit de stoelen. Missie geslaagd.
De terugreis naar het schip gaat wel soepel. De taxistandplaats was goed opgeslagen en al snel vinden we twee voitures om ons terug te brengen. Tip van ons gezelschap: pak direct een taxi vanaf het cruiseschip. Snel soepel en redelijk betaalbaar, zeker met meer personen.
Het schip aan de andere kant van ons schip, Costa Toscana, mag er overigens ook wezen. Zelfde bouwjaar als het MSC schip en dus net even 4 meter langer. Volgend jaar?
De avond zullen we met weemoed aangaan, want het is de laatste avond. Zo maar de koffer inpakken en nog even genieten van de luxe. Vanaf maandag weer het normale leven en niet iemand meer die je eten en drinken brengt. Niemand die je kamer schoonmaakt. Vervelend maar ook wel weer fijn.
Ik ga nog proberen een slot conclusie over deze manier van reizen op de pennen. Het is een aanrader, met een maar. Daar later meer over. Nu alvast een shout out naar de crew van Master; Christine, Saneto, Jobert, Angelie en een naam die voor ons westerlingen te complex is. Niet te vergeten de zanger Alessio en Christo.
Dit is de zee.