Zoals al aangegeven is deze trip één grote proeftuin. Een andere opzet van reizen is altijd even ervaren of het helemaal de correcte match is voor ons reislustig gezelschap. Naast dat gaan wij ook ervaren of de horror verhalen over Schiphol wel kloppen, want het is een tijd geleden, pre-covid, dat wij gereisd hebben via onze nationale luchthaven. Maar goed we gaan het zien.
Dag voor vertrek moet het pubervolk nog voorzien worden van de modieuze outfits. Hoewel al twee weken geroepen wordt of alles voorradig is, vinden de jonge heren het noodzakelijk daags voor vertrek mijn geld uit te geven. Als deze noodkreet altijd afgegeven wordt, stuur ik steevast af op mijn oude werkgever, The Sting. Het bedrijf zit nog steeds op een mooi plekje in mijn lijf.
Buiten dat ik dan ook even kan neuzen, niks nodig maar ijdelheid is de grote troef, merken we ook dat de recenste groeispurt van de jongste voldoende is geweest om van net niet maat XS naar solide maat M te gaan. Volle tas en missie geslaagd.
Na het strategisch inpakken van de handbagage koffers en het koffietijdmomentje bij mijn ouders staan wij gereed in de startblokken. Helaas moeten we nog een nachtje wachten.
Na de traditionele gespannen laatste nachtrust, je gaat immers weer eens wat anders doen, is het even wachten op de rest van het gezelschap uit Friesland. Op de verwachte ETA arriveren ze en draait hun bolide onze oprit oprit op. Koffie, laatste checks en daar beginnen we de reis. Eerste stop Purmerend, want mijn lieve zus en zwager willen ons negental wel even afzetten op Schiphol.
In de auto doemt het dramaspook op. Hoewel het onverwerkt trauma van Jesper komt boven drijven. Als we namelijk in een file fuik belanden voor de vertrekhal, komt zijn trauma van zijn schoolreisje naar Polen boven. U weet wel, de lange wachtrijen. Ook wel een reden in combinatie met recente nieuwsberichten om in ieder geval op tijd te zijn. Als de file achter ons gelaten is en we karakteristieke houding aannemen met één hand op de rolkoffer en één hand in de zak, turen wij waar we heen moeten.
Het is druk op Schiphol. Dat is waar en de eerste teleurstelling in de vorm van een vertraging, begeven we ons naar de gevreesde wachtrij voor de security check. Verbaast wrijf ik meerdere keren in mijn ogen. Is dit werkelijk waar? Er is geen wachtrij. Ik herhaal, speciaal voor de doemdenkers en dramaqueens, er was geen wachtrij.
Als ik na wat onwenselijke betastingen, moest dat nou echt zo in mijn elastiek van mijn boxershort, sta ik na 5 minuten door de beveiliging. Het is dat mijn naamgenoot Marco P. in het gezelschap had gekozen voor een stoere uitdossing, gevolgd door uitgebreide check, dat wij pas na 15 minuten met ze allen gecheckt waren. Nieuw probleem, lange wachttijd.
Op zich viel dat allemaal nog wel mee, want er was genoeg te bepraten en nog technisch in te regelen. Harm zijn telefoon stond namelijk vol met beelden van zijn rondreis in India. Dat moest even opgelost worden.
De omgeboekte vlucht naar Pisa, inderdaad omgeboekt omdat het MSC het nodig vond om de initieel geboekte cruise vanuit Barcelona te annuleren (het begint een trend bij ons te worden), verliep soepel. Ik zat naast een alleraardigste Brabander. Schoolleraar en kon mijn puberperikelen daarom goed begrijpen.
De gespotte profvoetballer van Volendam, de aanvoerder, was voor Jesper en mij een bonus. Ging hij op vakantie of waren er contractbesprekingen met een Italiaans clubje? Ons nog niet bekend.
Pisa, oke, maar we stappen op in Genua. Helaas was het niet anders en waren er bij het omboeken twee weken van te voren niet veel opties. Met de trein op naar Genua. Ook dit ging vlotjes.
Laat in de avond arriveren wij in Genua en hebben juist daarom voor een overnachting op basis van de locatie gekozen. Twee minuten van station en acht minuten van cruise terminal. Dat het een hostel is en de beats met krijsende gitaar de receptie omlijsten, nemen we op de koop toe. Als we bij inchecken een gratis versnapering krijgen, maakt dat veel goed.
Het is een hostel, wat betekent slaapzalen en wat betekent dat drie van het gezelschap moeten mengen met de feestende bagpackers. Nichtje Rianne heeft net haar stoomcursus afgerond in Sri Lanka en sluit aan in kamer 1 en de mannen Marco en Marco in kamer 2. De laatste kamer wordt geheel gevuld met leden van ons gezelschap.
Het aanzien van de kamers is hilarisch, want hier treffen we stapelbedden to the max. Niet twee verdiepingen, maar drie bedden gestapeld. Iets wat wederom commentaar opleverd van ons pubervolk. Na de verkregen consumptie besluiten we in het uiterste gezellige bar gedeelte van de hostel een paar extra te proeven om te bewijzen of die net zo lekker waren als de eerste. Geleerd van Jochem Myjer, uit zijn laatste theatervoorstelling.
Morgen is de grote dag dat we de landbenen inruilen voor de zee variant. De nieuwsgierigheid wordt met de minuut groter en ik weet zeker, de het bed veel beter zal liggen dan mijn eerste etage variant van deze nacht. Gelukkig is het stil op de slaapzaal en tikt de alcohol best aan. We gaan varen. Bootje varen. Daarover in het volgende verhaal meer.