Benen gesterkt, airco aan. Wij eindigen de dag in extreme. Begonnen in een hutje aan het strand en nu in luxe hotelkamer op verdieping 19 met tv op achtergrond. De verschillen tijdens deze vakantie kunnen niet groter zijn. Het was een opmerkelijke dag, waar we een nieuwe vriend hebben gemaakt. Maar daar later meer over.
Gisterenavond na opnieuw een heerlijk maal bij Mia Café, begeven wij ons naar huis om daar nog maar eens de Uno kaarten ter hand te nemen. Het was een spel om snel te vergeten. Veel geniet ik nog van het uitzicht en spits ik mijn oren te meer om de zeegeluiden mee te nemen in mijn waardevolle herinneringen.
De bedden worden opgezocht. Ik sta alleen in de 'ouder' kamer als ik besef dat ik niet alleen ben. Kort naast mij verplaatst een knoert van een kakkerlak zich. Ik hou mijn schreeuw in en stamp wat ik kan. Het beest schrikt zo dat hij zich verstopt onder het bed. Ik bedenk mij, ik slaap in de andere kamer, dat als Ingrid dit weet zij nooit gaat slapen. Daarom verzegel ik mijn lippen en loop lekker naar mijn kamer.
Als ik met Jesper een beetje loop te chillen, komen onze reiscompanen binnen. De ogen van Karsten groot en Ingrid kraamt de woorden uit:" Er zit een joekel van een kakkerlak in onze badkamer, daar kom ik niet meer." Quasi nonchalant meld ik:" Oké, daar is hij heen gegaan!". Jesper begint te zingen:" Beestjes, beestjes, overal beestjes". Het is onderhand eenthema aan het worden.
Dat klopt, ik ben gisteren in mijn verhaal vergeten te vertellen wat er toen met 'beestjes' is gebeurd. Toen wij namelijk ons Uno spel noodzakelijk binnen moesten doorzetten, zaten wij op het bed. Karsten begon te klagen over de uitslag die weer begon te prikken. Echter was het niet zijn lichte uitslag, maar meer de mieren onder zijn kont, die zich verdedigde tegen de billen van Karsten. Je snapt de reacties en hilariteit. Wat kunnen die kleine rotbeestjes gemeen zijn.
De rest van de nacht verliep goed en kort na de haan ging ook de wekker. Laatste dingen inpakken en ontbijten. Wij maken de laatste foto's en pakken de koffers. Onze shuttle naar de andere kant van het eiland is er. Een vrouw die net over het stuur kan kijken rijdt de 4x4. Is dit wel veilig of generaliseer ik nu weer? Veilig komen wij aan en kunnen ons melden voor de overvaart.
In de wachtruimte maken Ingrid en ik ons toch wel druk over het transport van Mersing naar Melakka, dit was nog niet geregeld. De digitale zoektocht begint. Er worden een aantal taxi services gevonden en ik neem via Whatsapp contact op met één van de services. Als wij reeds op de boot zitten, krijg ik antwoord. Kosten zijn 480 RM en moeten alleen even 2,5 uur wachten. Optie twee wordt ook gecontacteerd als wij de haven al bijna zien.
Heel snel hebben wij contact en is het geregeld. Hij meldt dat wij uit moeten kijken naar een vent met dreadlocks. Met andere woorden dat is niet te missen. Ik geef voor de zekerheid aan dat hij moet uitkijken naar een snuggere Hollander met zwarte Nike pet op. Dan vind hij mij nooit.
Als wij aangemeerd zijn en in het oerwoud van armen en benen onze koffers hebben geconfisqueerd, loop ik vol verwachting naar buiten. Zal hij er staan? Het is een kwestie van vinden of gevonden worden. Uit de menigte van taxichauffeurs, dachten wij nou echt dat er geen taxi's waren, duikt een bordje op met 'Marco'. Gevonden, of zijn er toevallig nog meer. Nee, hij heeft dreadlocks en het bordje is dus voor mij bestemd. Hij stelt zich voor als Mas.
De vriendelijk oogende man leidt ons naar zijn wagen en wij ruimen alles in. Zitten en nu op naar Melakka. Tijdens de rit van vier uur legt de beste man zijn hele leven bloot. Daarnaast geeft hij nog honderduit tips en geeft nog uitleg over de steden en omgeving. Als hij ziet dat ik mijn Instagram check, vraagt hij of ik hem willen volgen. Natuurlijk geen moeite, doen wij er gelijk een foto bij. In vier uur tijd wordt je bijna vrienden. Zijn hond heet Bomer en hij heeft nierstenen, dat weet ik nog niet eens van mijn meest bekende personen in mijn leven. Het is zelfs aandoenlijk hoe hij elke zin of verhaal begint met:" Apaah". (Hieronder vind je zijn details van Instagram)
Hij brengt ons tot voor de deur van het hotel. Voor wij naar binnen gaan moet er nog een foto gemaakt worden van ons gezin voor zijn instagram. Wij worden getagd in het bericht, erg leuk voor Igrid en Carston. Een luxe, groot en mooi hotel. De jongens zijn weer net zo enthousiast als dat ze aankwamen in Tioman. Toch leuk dat de kinderen door de diversiteit van bestemmingen en overnachtingen nog verrast kunnen worden.
Koud binnen willen de kids het hotel ontdekken. Karsten wil naar de bovenste 30ste verdieping. Met smoesjes probeer ik hem op andere gedachte te brengen, maar even later staan wijte turen van deze hoogte over het Melakka in Maleisië. Er wordt afgedaald tot wij in het onderliggende winkelcentrum uitkomen. Zelfs hier zijn sommige prijzen bespottelijk. Jesperziet een nieuw paar schoenen. Ik krijg daarbij een flashback naar Vietnam. Hier komen we later wel ook terug, wordt hem bijgebracht.
Via de hotelkamer gaan we daarna voor een bite to eat. Er is namelijk een behoorlijke trek ontwikkeld. In het centrum vinden wij een karatiristieke Aziatische stad. Hierbij gaat veel toerisme gepaard en de Nederlandse wortels van deze stad heeft zijn uitwerking, want we komen veel landgenoten tegen. Langs de rivier eten wij ons eten. Groene curry soepen, tom yam soep, patat en chicken nuggets. 86 RM blijft een lachertje.
Nu terug op de hotelkamer en gelijk lekker onder de douche. Morgen Melakka verder ontdekken en dan op naar de hoofdstad Kuala Lumpur. Met andere woorden, ik ga douche mensen. Tot morgen.
Ps: volg op Instagram Taxiklia. Mas is een goede en vermakelijke taxi driver.