Mijn klok hier in Penang staat op 2 uur 's nachts, in Nederland is het nu 8 uur in de avond. Vandaag onze laatste dag in Penang en het was mij het dagje wel. Morgen kunnen wij uitslapen en hebben wij de laatste echte overstap binnen deze landsgrenzen. Wij gaan van Penang naar Langkawi. De vakantie komt ten einde, het is snel gegaan.

Vanochtend waren wij vanouds op zijn Lequin' s, ik bedoel vooral ons gezin. Hetgeen betekent, lekker rustig aan. De kinderen liggen om half tien nog op een oor en hoog tijd dat ze wakker worden. De huurauto moet vandaag ingeleverd worden. Dus dat is de eerste taak van vandaag.
Het kantoor van Hawk, het verhuurbedrijf, ligt downtown Georgetown.  Het kantoor is snel gevonden, alleen nu parkeren, dat is wat lastiger. Geen plek voor de deur. Als wij 100 meter verderop een plek hebben gevonden, lopen wij terug naar het kantoortje. Ik heb bijna de deurklink in de hand, want het kantoor is gesloten. Bijtend op mijn onderlip vervloek ik het bedrijf dat er niemand is, ondanks de ruime openingstijden op de deur.
Op de formulieren van de maatschappij staat een nummer van een contactpersoon. Met hoge poten en aanwezige tegenstand, iemand die mij kent weet dat ik niet graag bel, krijg ik eenMaleisiër aan de lijn. Het is een trend maar ook deze man is niet te verstaan. Als ik hem dan eindelijk begrijp, moet ik de sleutel bij de money Exchange inleveren. Deze zit er naast. 
Servicegericht als ik ben, wil ik de auto tegenover het kantoor plaatsen. Er is immers nu plek. Snel stap ik in de auto terwijl Ingrid de plek bewaakt. Echter is het verkeer in Penang niet als vloeiend water. Als ik dan uiteindelijk meer dan 20 min later aankom, is de plek brutaal ingenomen en heeft Ingrid het erg warm gekregen. Uiteindelijk sta ik op dezelfde plek. 

De sleutel wil ik vervolgens afspraak inleveren, alleen de lieden achter de balie, kijken of ze naar een wereldwonder kijken. Nou snap ik dat wel, maar zoveel dicht ik mijzelf ook weer niet toe. Ze bellen en gebaren wat en intens volg ik de non-verbale communicatie. Dat zij deze taak toebedeeld hebben gekregen, is niet vanzelfsprekend. En het kost de brave borst heel wat overredingskracht om de gasten een sleutel in ontvangst te laten nemen. Wij dringen aan op bewijs dat de auto ingeleverd is. Ook hier hebben zij ruggespraak met de man die hier gewoon had moeten zijn. 

Als alles geregeld is, boeken wij als vanouds een Grab taxi. Deze brengt ons naar Penang Hill. Dit staat in alle lijstjes hoog. Wij worden afgezet bij lower station. Dan valt onze mond open. Een horde aan mensen staat in de rij om tickets te kopen. En een andere horde staat in de rij voor de treinlift. Nu wij er toch zijn sluit Ingrid aan om tickets te halen. Jesper zet na tien minuten het zeer wel bekende 'Duurt te lang' in. Veel waarde hecht ik niet aan zijn uitspatting van muzikale opinie, hij doet het al als hij een minuut moet wachten. Het is dus een veel gehoorde klacht deze vakantie.

Echter zing ik tien nu minuten later lekker mee. Want aangezien er weer tien minuten voorbij zijn gegaan, lijkt Ingrid maar tien stappen opgeschoten te zijn. Het nummer inzetten isdus meer dan geoorloofd. Als Ingrid dan als een marathonloper met tickets in de lucht na een vermoeiende 42,1 km naar de exit loopt, weten wij dat de eerste horde is genomen. Nu wachten tot onze trein mag gaan boarden. "Duurt te lang, ik sta hier al een tijdje".
De deuren van de trein naar boven gaan open. Vragen ons nog wel een beetje af of het niet kopen van de fastlane tickets nu wel zo een goed idee was. Het had ons denk ik een uur gescheeld, als het niet meer was. De trein start en rijdt inderdaad steil naar boven. Soms is het fijn om door de mensenmassa niet meer te kunnen zien hoe hard en hoe steil. In slechts enkele minuten staan wij boven. Het uitzicht is zeer mooi. Maar nu?

Wij lopen wat en ervaren de gehele toeristische attractie. Stonden we net al in de rij voor de droomvlucht, hier is de kermis helemaal compleet. Voor extra tours en uitzichten, moet weer extra betaald worden. Iets wat wij onzin vinden. Het valt overigens wel op dat er veel Malay mensen zijn op deze maandag. Maar later wordt ons verteld, dat het morgen een extra vrije dag is. Lekker lang weekend dus voor de mensen. Minder voor ons.
We lopen, eten en lopen wat. Dan is de zin om nog langer hier te verblijven, snel opgebrand bij het gehele gezelschap. Laten wij teruggaan. Vol goede moed en zin lopen wij naar deuitgang. Dan zien wij, wat wij niet willen zien, een lange rij. Terneergeslagen sluiten wij aan, wat een verloren dag. Om toch nog iets van de dag te maken, upgraden wij onze tickets naar fastlane. Het scheelt ons hierdoor minimaal een uur.

Leuk bijeffect is dat wij nu vooraan voor het raam kunnen plaatsnemen. Met zicht op het spoor. Waar snel dieptevrees gecombineerd met hoogtevrees heb, kon ik dit wel handelen. Laten wij maar zo zeggen dat Gopro een goed medicijn is. Voor al uw vreesjes. Ook de terugweg gaat snel en voor wij het weten staan wij weer te wachten op een Grab. Gekozen wordt voor de koelte van een winkelcentrum 'Gruney Plaza'. 
Één van de eerste winkels is een gift shop concept. De jongens vinden daar een decoratie voor hun nieuwe slaapkamer, want na de vakantie zal dat het nieuwe project worden, verhuizen. In de Puma shop vinden wij he originele broekje en kousen bij Jesper zijn bijna originele voetbalshirt. Zijn tenue compleet. Ook ik kan de verleiding niet weerstaan en koop eenvolledig trainingssetje van dezelfde club. Papa ook blij. Op naar het appartement.

We dumpen onze spullen, hebben de nodige sanitaire stop en pakken weer een Grab naar de Night market van Batu Ferringhi. Deze driver is erg subliem. Het is een pientere Chinese oudere man en samen lossen wij de wereld problematiek op. Buiten dat verteld hij over de verhoudingen tussen China en Maleisië. Het schijnt namelijk dat in Maleisië nog traditioneel en geaccrediteerd Chinees onderwijs is. Van basis tot universiteit. Dit als enige land. Omdat het zo traditioneel is, sturen veel Chinezen hun kids deze kant op. Een mooi verhaal.
Na vriendelijk vaarwel, lopen wij de markt op. Het is een leuke markt om te zien. Leuk en dus niet spectaculair. Wel komen wij terug met een nieuwe pet, 15RM, nieuwe badslippers, 25RM, nieuw t-shirt, 29RM, Adelaar beeldje, 35RM en twee schilderijtjes voor de jongens hun kamers van Marvel, 80RM. Buiten dat eten wij hier weer fantastisch bij Long Beach. Een food court net wat compacter dan Red Garden.

De Grab terug is helemaal een feest. De jonge jongen met pet en nineties muziek, praat honderduit over Maleisië en Langkawi. Met een grote glimlach stappen wij uit. Heerlijk. Op deze manier leer je wel wat authentieke Maleisiërs kennen.
Het is laat, zeker voor de jongens. Maar morgen uislapen. Morgen op naar Langkawi. Ons laatste station in dit mooie geweldige land.

Ps: Op de toeristische kermis van Penang Hill hebben de jongens ook nog een cartoon van zichzelf laten maken. Nooit doen wij dit soort dingen maar hier, hier is alles mogelijk.