Rustig op de bank zit ik mijn zonde te overdenken. Ik kan nog steeds niet tegen mijn verlies en helaas leer je deze inmiddels oude vos geen nieuwe streken meer aan. Pesten en hartenjagen zijn daarbij de meest lastige spelletjes voor mij. Maar goed ik blijf het proberen. De hele dag werd al veel van mij gevraagd. Maar dan op een discipline waar er meestal geen verliezers zijn. Het is vijf over tien.

Het bed ligt lekker en in een goede gemoedstoestand ontwaak ik. Snel kleden wij ons om, nou ja snel, de puber van het stel is moeilijk uit bed te krijgen. De afstanden in Camaron zijn wat groter dan gewend tot nu toe en aangezien alle eet tentjes in de buurt dicht zijn, pakken wij de auto. 
Het doel is de thee plantage Boh Tea. Onderweg checken wij de randen van de weg af naar een geschikte eet plek. Met wat omkeren en een beloning omdat wij allen onze gordels dragen, lopen wij langs een straat met allemaal eet tentjes. Ingrid heeft gelezen over een goed tent in deze buurt. Echter door de Nederlandse  termen op wat krijtbordjes, wordt onze aandacht getrokken. Wij willen wel graag een tosti ham/kaas en redelijke koffie. Zo het geschieden bij Amsterdam Café. Heerlijk zo een westers ontbijt.

Eenmaal weer op weg naar het theehuis, merken wij op dat de weg een uitdagende wending neemt. De kronkelweg omhoog lijkt smaller en slechter te worden. Ik probeer op alle manieren de wagen en mijn gezin heel te houden. Is dit een aflevering van de gevaarlijkste wegen van de wereld?
Het toetje boven aan de weg is echter het rijden waard. De Boh Tea Plantation is gratis te bezoeken en te bekijken. Je kunt zelfs een gratis tour door de fabriek krijgen. De productielijn is erg simpel doch doeltreffend. De geur is sterk aanwezig. Echter kan deze geur voor de verschillende aanwezige een andere uitwerking hebben. Ikzelf vind het niet slecht ruiken.

Buiten kunnen wij naar een uitzichtpunt op 1500m boven zeespiegel. De traptreden, die wij weer verbranden onder onze voetzolen, zijn niet de eerste die wij bewandelen. Het is zelfs in deze lichtere weersomstandigheden een beste klim. Op weg naar de top kom ik redelijk wat mensen tegen, die even op adem willen komen. Het is dan toch wel een behoorlijke workout. Boven klik ik wat plaatsjes weg en geniet ik hier van de rust. Het is namelijk niet al te druk.
Weer beneden aangekomen drinken wij een kopje thee. Er zijn een aantal versies gehaald. Zo is er een The Tarik cold gehaald. Het is een lokale  thee drank met gecondenseerde melk. Het is een aparte thee variant. De kinderen drinken een lemon/lime ice tea. De beste van de vakantie volgens hun. Daarnaast nog een meer traditionele thee met passie fruit smaak. Even genieten zo. 

De weg terug gaat eigenlijk simpel en voorspoedig. Voor we het weten hebben wij het appartement weer bereikt. Daar bepalen wij wat vervolgens te gaan doen. Na wikken en wegen beslissen wij toch naar Mossy Forest te gaan. Volgens alle online lijstjes moet je dat gezien hebben. De weg er naar toe kan alleen een uitdaging zijn, volgens de literatuur. Gezien mijn overwinning van vanmorgen, durf ik alles aan. Had ik maar beter geweten.
De route ingesteld en rijden maar. Ik mis een afslag meer omdat dat gewoon weg de afslag niet kon zijn. Maar niets is minder waar. Omdraaien en dan toch maar die afslag nemen. Het begon direct al pittig met een leuk stijging percentage met discutabel wegdek. Al was dit het begin ik had beter moeten weten. Na elke bocht was er weer een andere uitdaging. Elke keer weer een puzzeltocht om de correcte pad te kiezen. Ergens op driekwart, met zweet op mijn rug en voorhoofd, kijk ik met ongeloof naar het wegdek voor mij. Hoe zal ik dit omschrijven? De gaten waren op plekken zo diep, dat ik bijna een vulkaan omhoog zag komen vanuit inneraarde. Op de bulten lag eeuwige sneeuw. Ingrid stapte uit om mij te navigeren door deze plaatselijke Himalaya. Bijna was ik haar kwijt doordat ze haar evenwichtig kort verloor. Vreemd genoeg haalde wij het einde van dit hachelijke stukje.

Als Ingrid weer is ingestapt, kijken wij elkaar aan. Moeten wij nog wel doorrijden? Gezien de minuten op de navigatie zijn wij er bijna en dus wagen wij de gok. Voor de rest komen wij heen uitdagingen meer tegen en bereiken dus ons doel. Na het betalen van de entree, lopen wij het forest in. De setting is al direct onheilspellend te noemen. De bereikte hoogte is voorzien van een mist laag, die het uitzicht blokt en ons waant of wij in de wolken lopen. Neem daarbij het beeld van een boomstructuur voorzien van mos op elke millimeter stronk en tak, dan is beeld compleet. 
In mijn hoofd popt direct de muziek van Michae Jackson's Thriller. Alleen weet ik niet welke rollen mijn reisgezelschap dan moet geven. Maar niet te veel over na denken. Wij lopen het aangegeven rondje trouw. Gelukkig niet te lang want ook hier treden genoeg.

Nu stappen wij allemaal weer met goede moed in om dezelfde weg, omgekeerd af te leggen. Nou ja, zo hou ik mezelf even voor. Vanochtend was maar een schijntje van deze middag rit en die bestempelde ik al als de gevaarlijkste weg. Hoe moet ik dit dan betitelen? Het enige voordeel is nu dat wij weten wat gaat komen. De afdaling gaat in begin goed. Links, rechts, niet sturen. Ingrid en ik navigeren de bolide vlekkeloos door de moeilijkste stukjes. Echter het lastigste moet nog komen.
Bij aanvang van het lastige stukje, stapt Ingrid weer uit. Ze blijft nu wel op de been. Naar beneden gaan blijkt toch makkelijker dan anders om. Opgelucht halen wij weer zonder kleerscheuren de eindstreep. Ondanks wat moeilijke momenten met wat tegenliggers.

Voor onze deur staat nu een grote markt. De markt draagt de naam Pasar Malam. Het is een night market. Wij lopen er even over heen en vooral de eetstalletjes trekken onze aandacht. Bij een aantal kopen wij iets om even de smaak te proeven. Voor de rest bestaat de markt uit aardbeien, mais en klaphoedjes. Althans zo noemen wij ze. Fluorescerende cult figuren uit kindertekenfilms met lange oortjes met handjes aan het eind.
Om de buikjes nog meer te vullen, schuiven wij aan bij een tafeltje. Snel verorberen wat voor ons is neergezet en gaan naar het appartement. De ouders worden nog even gebeld via video van Whatsapp. Harm denkt echter dat wij bellen. Hij kan gerust zijn. Hij heeft geen oorontsteking.

Uno ligt weer op tafel. Maar als ik verwijs naar de eerste alinea, zegt dat genoeg. Morgen rijden wij naar Penang. Een lekker ritje. Onderweg hopen nog orang oetans te zien in een verblijf op de route. De dagen tellen nu rap af.
Cameron Highlands een bijzondere etappe in deze reis. Een heel ander uiterlijk en uitstraling dan al het voorgaande. De temperatuur ligt momenteel op de helft van die van Nederland. Twintig graden, zijn jullie al jaloers. Morgen zal het wel weer iets heter worden. Tot dan !

Ps: Gevaarlijke wegen is misschien een ietwat hoge classificatie voor de wegen al hier. Meer een straffe uitdaging. Ik zou namelijk nooit mij gezin zo in gevaar brengen. De auto overigens ook niet, hoewel het een huurauto is.