Inderdaad vandaag zijn wij heel wat vroeger met het verhaal. Dit komt omdat er op dit tijdstip al zo veel belevingen zijn geweest, wat het waard maakt om hier al over te schrijven. Sommige mensen noemen het hilarisch, andere komisch. Op zich treffende beschrijvingen van de evenementen vandaag, enkel als je jezelf in het moment bevindt, typeer je de situatie meer als ondraaglijk en vervelend. Dan beschrijf ik het nog netjes. Het is kwart voor vier en ik lig bij te komen.

Gisteren bij onze vrienden, want zo behandelen ze ons als er wat te verdienen valt, een excursie geboekt op aanraden van de baas. Een boottripje naar Lata Berkoh staat op het programma. Lekker relaxed wordt ons nog voorgehouden. Met goede moed en bepakt maken wij ons op voor het ontbijt. Eindelijk, echt eindelijk is er een plekje bij het beoogde eet etablissement.
Als jonge wolven gaan wij op de lege plekken af en behoeden ons voor kapers op de kust. Wij zitten en kunnen nu eindelijk eens genieten en ervaren waarom het hier altijd zo druk is. Na één blik op de kaart zie ik al de reden, ze hebben toast. Een zeer zeldzaam ontbijt item in Jerantut en eigenlijk heel Maleisië. Omdat het zo uniek is, kan ik de verleiding niet misstaan. 

Als echte Hollanders lopen wij weer ruim op tijd naar de afgesproken plek. Echter betekent dat niet dat de Maleisiër dan al klaar staat. Daar gaat alles op zijn janboerenfluitjes. Als het echt bijna tijd is, ver-excuseer ik mijzelf. De rommelende maag wil je niet op de boot hebben. Even snel terug naar guesthouse. Bij terugkomst is de tijd verstreken en wordt nu ik gemaand op te schieten. Sorry, dit moest toch wel even gebeuren. 
Nog geen vijf minuten later zitten wij op een zelfde type boot als gisteren en varen wij de rivier op. De omgeving is prachtig en ik geniet van de omgeving. Ik ben overigens niet alleen, want het is heerlijk rustig in de boot. Bij de eerste stop van de dag, zien wij een mega grote en oude boom. Volgens de gids is deze 500 jaar. Mooie leeftijd. Twee dingen vallen op tijdens deze stop.
Ten eerste een keihard geluid als zijnde dat er een vrachtwagen achteruit inparkeert. Navraag leert ons dat het gaat om een klein insect. Ten tweede is het de aanwezigheid van vele vliegjes. De gids zegt daarop:" It is Bee season". Op zich al vreemd want ik had, die irritante beestjes niet als bij geclassificeerd en verderop zal ik verder ingaan op deze 'vliegen. 

Lekker rustig varen wij door en  genieten wederom van de omgeving. Dan komen wij bij een Fish Sanctuary. Ik hoop wel een andere beleving te krijgen ten opzichte van de olifanten broer. Als wij naar boven lopen is het helemaal uitgestorven. Er staat een box waar vissenvoer gekocht kan worden en met het flesje in de hand gaan wij op zoek naar de vissen. Waarbij je verwacht een grote tank tegen te komen, was het juist de bedoeling terug naar de rivier te lopen. Dit hadden de mannen niet direct goed duidelijk gemaakt. Als wij op het bordes verschijnen, zien wij dat de vissen goed geconditioneerd zijn. Grote vissen verschijnen ten tonele en wachten op wat komen gaat. Het was best wel even geinig en er zaten een paar knoeperds bij.

De derde stop is de stop voor Lata Berkoh. De bootjes laten wij achter ons en dienen dan een kleine wandeling te maken door de jungle. Nu overigens geen aangelegd pad. Hier en daardus geklim. Door de Night Walk van gisteren, waren wij in staat wat beesten te spotten. Naast de beesten ook weer andere wandelaars, alleen wel een stuk rustiger. Een Hollander die ons tegemoet loopt en ons herkent als medelander, roept ons toe dat het nog even buffelen is, maar wel de moeite waard is. Met terugwerkende kracht wil ik deze vent alsnog een klets voor zijn kanus verkopen. Maar nu loop ik vooruit op de zaken.

Inderdaad de omgeving is prachtig. Kleine watervalletjes en rotspartijen in de zonnestralen. Idyllisch zou je zeggen. Behalve het feit dat ik nu het antwoord weet op de vraag van een kinderliedje cq kindertune. Hij gaat zo: "Er is een land ik weet niet waar. Daar leeft een kleine bij !" Ja, dat is dus hier bij Lata Berkoh en de godverlaten hele familie woont er bij. Mensen lief wat een bijen. Niet normaal ik werd er tureluurs van. Alles wat wij aanhadden en bij ons hadden trok die kleine klote beesten aan. Gele tas van de Intertoys met drinken erin, allemaal bijen. Mijn fototas met gele raincover, allemaal bijen erop. Mijn zwembroek, mijn shirt en nadat wij het water in gevlucht waren voor de beesten, ook op de sokken en schoenen van Jesper. Niet van de rest, alleen van Jesper. Niet tien, wel honderd. 
Als Ingrid en de boys al het veilige water hebben opgezocht, sta ik nog met mijn fotocamera te dansen om maar die klote beesten kwijt te raken. Vervolgens komt er één klem te zitten en steekt mij. Nu is bevestigd dat het geen vliegjes zijn. Hoe ik het gedaan heb, weet ik niet meer, maar plots ben ik mijn camera kwijt en lig ik ook eindelijk in het water met om mij heen verzopen bijen. De beesten zijn niet agressief, maar gewoon strikt vervelend. Ze zaten werkelijk overal en als ik zo de spullen op de kant bekijk, bezetten ze nog steeds onze spullen. Frustrerend is het als ik om mij heen kijk en mensen wel redelijk van de omgeving zie genieten. Wat hebben wij in godsnaam verkeerd gedaan dat wij onder zitten en zaten? Heb ik in het verleden te vals het Maja de Bij lied gezongen in mijn kroeg tijd? Of hebben wij net als in mijn eerste Heidenheuvel vakantie op een nest gestaan? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat wij hier niet lang blijven. Het is inderdaad Bee season.  

Voorzichtig op de gladde rotsen proberen wij zo goed en kwaad als het kan het water te verlaten om ons aan te kleden en te vertrekken. Jesper heeft alleen een beetje pech. Één van zijn schoenen zit echt helemaal vol. Ingrid krijgt het voor elkaar om deze bij vrij te krijgen en mee te nemen. Als wij dan ook enkele meters verwijderd zijn van de plek, valt het al reuze mee met de beesten.
Later het pad het toelaat, laten wij onze achtervolgers passeren en hebben wij even tijd om alles te verwerken. Er wordt water gedronken en het muggenspul wordt nog maar eens voorde zekerheid opgespoten. Direct zijn wij verlost van de laatste volhouders.

De terug wandeling gaat een stuk sneller en wij zijn blij de gidsen weer te zien en de boot. Op de weg terug is het nog stiller in de boot. Genieten wij nog meer van de omgeving of verwerken wij allemaal wat wij net hebben meegemaakt? Het zal beide zijn. 
Terug in guesthouse lig ik nu even lekker in de airco. Het is even lekker om bij te komen. Vanavond is er ergens markt. Even kijken hoe en wat. Morgen verplaatsdag. Dan trekken wij weg uit de jungle en gaan naar Cameron Highlands. Een nieuwe stap en een nieuw verhaal. Tot morgen.

Ps: De tocht naar Lata Berkoh is echt de moeite waard. Mocht het Bee Season zijn, kijk dan goed waar je heen gaat langs de route. Wij hadden de problemen op het eindpunt. Maar langs de route zijn er meerdere mooie stekje.