De fans van dit blog weten het en hebben het in de verhalen van de vorige vakanties kunnen lezen, wij willen snorkelen. Het lukte steeds niet. Vijf jaar geleden was de zee te onstuimig en ging de trip niet door op Tioman Island. Vorig jaar was het zicht niet goed bij Turtle Island. Dit jaar zouden wij het weer een keer gaan proberen op Koh Phi Phi, vol vertrouwen kochten we al een duikbril, zo eentje als van Decathlon, en boekte we de trip voor vandaag. Zal het dit jaar dan wel gaan lukken?
Gisteren verkenden wij een beetje het eiland en het dorpje aan Tonsai Bay. Ondanks dat het geen Phuket is, is er hier genoeg ruimte om te feesten. In badkleding wordt dit ook veelal gedaan. Afgaande op de Google reviews besloten we vandaag in Garlic 1992 restaurant te gaan eten. Dit restaurant heeft een grote naam en een locatie verdeeld over twee verschillende zaaltjes. Met goede moed en zin schoven wij vroeg onze stoel aan.
Helaas bleek de naam te groot voor het voedsel dat wij kregen voorgeschoteld. De vis van Ingrid was van goed niveau, maar de rest viel tegen. Mijn Khao Soi was qua smaak oké, maar het rundvlees was taai. Karsten beaamde dit met zijn gerecht en hij schuift dan ook zijn bord naar het midden. Jesper zijn kip was droog. Al met al geen vergelijk met het eten dat wij de avond ervoor in Anna’s restaurant hadden verorberd. Het beste van de vakantie volgens sommigen.
Maar goed vandaag wilden wij op excursie op zee. Om te snorkelen, een lang vervulde droom om gezamenlijk te doen. Aangezien ik geen waterrat ben, laat ik mijn mening altijd een beetje meegaan in het groepsproces. Met andere woorden, voor mij hoeft het niet per se. Het enige waardoor ik redelijk geïnteresseerd ben in de trip, zijn de potentiële beelden van de magische onderwaterwereld.
Deze keer ging het eindelijk dan wel door. Geen weersinvloeden waardoor wij sippend aan de kade zouden blijven zitten. De longtailboot, een iets grotere variant dan op Khao Sok, was alleen voor ons en een kleine Thai met heerlijk mooi gebit, was onze kapitein.
Vanaf de kade weg beukte de boot tegen de inkomende golven. Een situatie die bij een lid van ons gezelschap zorgde voor gevoelens in de trant van zeeziekte. Kranig sloeg hij zich door de trip. Eerste stop, Maya Beach, een strand wat een gedeelte van het jaar afgesloten is om de schade door het massatoerisme iets te reguleren. Vanaf een meter of vijftig mochten we het strand fotograferen.
Als de boot weer is omgedraaid, hoor ik weer een zucht naast me. Ik probeer de zwaarte van de gemoedstoestand iets te verminderen door hem coachend toe te spreken. Een verleden en herkenning van zijn gevoel, helpt hier wel.
De boot meert naast een hele rits andere boten. Zover mijn oog kan zien, liggen er toeristen in het water te dobberen en al turend naar de bodem zich te vergapen, ook de onderwaterwereld. Een kleine tegenzin om er tussen te gaan liggen, komt wel bij mij op. Wij laten ons afzakken en doen meer in deze massahysterie. De wereld onder is een beetje grauw, maar als er een paar vissen onder ons doorzwemmen, zijn we al blij met wat we zien. Een kinderhand is snel gevuld.
Ik herken mijn gezelschap goed, aangezien wij een camouflage reddingsvest aan hebben, en de rest in fel oranje hun metertjes maken in het water. Het aangekochte duikbrilletje voldoet perfect. Mijn zwemkunsten zijn al van een niveau, dat mijn aandacht daar op gefocust is. Als ik dan normaal kan ademen in deze bril, helpt dat bij het snorkelen.
We liggen een tijdje in het water. Het is wel voldoende zo. De grauwe wereld verlaten we en de boot gaat voor stop 2. Even netjes uitparkeren en op naar de volgende parkeerplek. Hier ziet het er sowieso dieper uit. Onze kapitein gooit wat voer in het water, iets waar ik geen voorstander van ben. Ik zet alleen mijn standpunten aan de kant als ik al dobberend in een school van vissen, mijn camera alles laat vastleggen. Wat een bijzondere ervaring. Wij zijn enthousiast. Als het voer op is, ontdekken we de rest van de omgeving. In deze omgeving ontdekken we meer van de mooie wereld. Het koraal en de vissen zijn van meer exclusieve aard en mijn GoPro zou oververhit raken, als het bovengronds was geweest. De ene passant is nog mooier dan de andere. Of ik in een groot aquarium lig te zwemmen.
De volgende stop is Monkey Beach. De naam verraadt het al, hier zijn apen. Echter stuit het mij tegen de borst dat toeristen de apen voeren met chips en noten. De beesten zijn in de natuurlijke habitat volkomen verwesterd. Ondanks mijn bezwaren maak ik mijn beelden. Ze zitten echt dichtbij. Plots schrik ik. Een lid van de apenfamilie springt op mijn arm en gebruikt mij als springplank. Hij duikt direct door in het water. Ik was er even niet op bedacht. Ik kies er namelijk niet voor om een aap op mijn schouder te dragen, zoals sommige wel doen. De last is mij te groot en het onvoorspelbare van de wilde beesten kan zeer gevaarlijk zijn.
De laatste stop is nog even om te snorkelen. De stroming is sterker dan op de vorige locaties en daarom geraken wij als gezelschap een beetje ver van elkaar. De wereld al hier laat weer andere soorten zien en we vermaken ons nog steeds met de magische onderwaterwereld.
Na ruim vier uur op het water, met een klein spettertje regen, hebben wij ons weer uitermate vermaakt. We bedanken de kapitein en taaien af naar het resort. Op wel 1 minuut lopen. Deze omgeving is lekker compact en daardoor heerlijk om bij te komen. Het gemis aan verkeer, op een enkele bolderkar na, maakt het allemaal lekker vriendelijk. Morgen naar Koh Lanta, daar zitten we iets meer afgelegen en gaan we echt genieten van het strand en rust.
Drie keer is inderdaad scheepsrecht. Het is mooi geweest vandaag en ik ben nu al benieuwd naar de beelden. Even opfrissen en dan de rest van de dag lekker genieten van eten, drinken en het gezelschap. Nog een paar dagen en dan terug naar de regen in Nederland, als we de vooruitzichten moeten geloven.