Tadaa!! "Vandaag in de Duc en Linze show". Ze zitten weer voorin de bus. Duc en Linze als Pauw en Witteman. Beide een eigen draadloze microfoon in de hand. Duc verteld zijn verhaal enthousiast, wij zijn in zijn stad, over Saigon en Linze vertaald het bijna, zoals gewoonlijk, allemaal naar het Nederlands. Dit voor onze jeugdige luisteraars. Ik kan alleen niet bepalen wie dan wel Pauw of Witteman is.
Zoals ik al eerder zei, staat dit land voornamelijk bekend om de oorlog van de vorige eeuw. Vandaag gaan wij daar, eigenlijk visueel voor het eerst, mee geconfronteerd worden. Ik heb nog getwijfeld over mijn kleding, doe ik eigenlijk elke ochtend wel. Die kleur past niet met mijn broek en die niet met mijn sokken. Zal ik Fred van Leer even bellen voor advies?
Maar hedenochtend twijfel ik niet over een kleur maar over de opdruk. Het witte t-shirt met Amerikaanse stars en stripes lijkt mij iets te provocerend. Moet wel zeggen dat de jonge Vietnamees zich niet ontdoet van Westers gepeupel. Zij aanbidden alles wat uit het westen komt. Toch volhard ik in mijn besluit en kies daarintegen voor legergroen. Iets wat ik later in de bus, te laat dus, betwijfel of het goed en duidelijk is voor de foto's. Maar dan bedenk ik dat ik toch de man achter de camera ben, kan ik helemaal nu vanuit de camouflage beelden schieten.
Als dikke stroop uit de fles begeven wij ons door het verkeer van Saigon. De spits is voorzien van genoeg verkeer en zoals je kan verwachten veel op tweewielers. Waarbij wij gewend zijn netjes de weg te volgen, wil de Vietnamees nog wel eens daarvan afwijken. Dit ondervonden wij gisteren ook in de middag spits. Daar waar mogelijk schieten de vrij beweeglijke motorische tweewielers over de stoep.
Ik als rasechte Hollander kan dat moeilijk verwerken en neig op zulke momenten naar boze interpuncties in woord en gebaar. De lokale bevolking, zoals al beschreven in het verhaal van Hanoi, laat dit van zich afglijden en accepteert het volslagen idioten gedrag. Moet ik dus ook maar doen, met moeite en een bebloede onderlip. Iets buiten de stad gaat het als vanouds. Slalommend langs het trage verkeer van omaatjes en vrachtauto's.
Het landschap veranderd langzaam van modern naar ouderwets. Het teken dat wij Saigon verruilen voor Cu Chi district. Het district wat bekend staat om de Vietcong tunnels. Iets wat ook hoog op het verwachtingenlijstje stond. De tour door het complex begint met een audiovisuele licht propagandische show waar de beelden echt authentiek zijn. Je kan je voorstellen wat het analoge tijdperk met de kwaliteit van deze film gedaan heeft. De scherpte en contrast zijn van slechte kwaliteit. Het verhaal wat Jeroen en Paul ophangen is interessant en educatief verantwoord. Linze tracht voorzichtig wat propaganda te ontkrachten. Wat gevaarlijk is in deze communistische omgeving. Er zijn al reisleiders geschorst om minder.
De wandeling langs de goed intact gebleven Vietcong verblijven, bobby traps en tunnels, is zeer vermakelijk en leerzaam. Als je alle ingangen en doorgangen ziet, bewijst dit weer de vernuftigheid. Een gemiddelde Amerikaan past hier niet in. Het leermoment was dan ook dat de Amerikanen Filipijnse medemens inzette om de tunnels te bestrijden vanuit binnenuit, buiten de B52 bommen.
Zelf laat ik mij afzakken in een verborgen ingang van het tunnelstelsel. Het diëten en genetisch bepaalde smalle heupen syndroom doen hier hun werk. Ik pas er namelijk makkelijk in. Net als mijn twee kopietjes, Jesper en Karsten, overigens, maar goed daar speelt de leeftijd ook wel mee. Als wij in een lange polonaise door een tunnel lopen, 'zak is effe door', is dat toch wel een beleving. Het is dan ook wel moeilijk voor te stellen dat er hele steden op deze manier gebouwd zijn. Qua tunnelstelsel is de lengte te vergelijken met de afstand Amsterdam - Groningen. Is dat veel? Wel als je alles met een kleuterschepje, de grote, hebt moeten aanleggen.
In rappe tour weer terug naar Saigon, want daar hebben wij ook nog wat te aanschouwen. Eerst lunchen in de stad. Alsof ik in Amsterdam sta, wacht ik aan de balie. Ik wijs mijn plaatje aan, er wordt afgerekend en ik haal mijn gerecht af bij de pick-up point. Gemak dient de mens en dus ook in Ome Ho city, zoals deze stad ook wordt genoemd. De gele M is zichtbaar op de badge van de cashier. Eerlijk waar de burger smaakt hier beter. Wel zitten wij praktisch in een open kantoor tuin, want half werkend Saigon lijkt zijn kantoor hier geopend te hebben. Er wordt zelfs op meerdere plekken vergaderd, zo verraad de aanwezige notulist, de taal spreek ik nu nog steeds niet.
Met servet veeg ik mijn mond schoon en loop naar buiten voor de stadstour. In redelijke sneltrein vaart bekijken wij het oude postkantoor, kathedraal en stadskantoor voorzien van ome Ho op een sokkel. Waarom de haast, buiten een bewolkte lucht en paar kleine druppeltjes, kan ik niet achterhalen.
Bij het opera house lijkt een vrijgezellen feest aan de gang te zijn. Een groepje mensen met een pispaaltje met geblondeerde pruik op, poseert voor dit gebouw. Marco 1 wordt gevraagd de groepsfoto te maken. Om het beeld van deze setting even volledig te maken, wordt Marco 1 daarna op zijn Ivo Niehe manier onzinnig geïnterviewd.
Hop in de bus naar het oorlogsmuseum. Hier hebben wij iets meer de tijd om te oriënteren en langs de objecten te lopen. Zo staan er een aantal vliegtuigen en tanks geflankeerd door een grote, waarschijnlijk hewie, helikopter. Binnen in het gebouw is vooral veel beeldmateriaal voorzien van uitleg. Het is goed om te weten dat het het verhaal van de Vietnamezen is. Hierdoor mis je een dimensie in mijn gevoel. Daarbij zijn de teksten wel erg pro-vietnam aangeduid. Op zich begrijpelijk, maar enige nuance is ver te zoeken.
Zelfs deporterende Amerikaanse soldaten worden met naam en foto geëerd in dit museum. Het geeft een aparte blik op het verhaal, wat ik eerlijkheidshalve niet genoeg machtig ben. Mijn voornemen is dan ook om hier meer over te gaan lezen. Wat ik al zei, niet erg gek gezien de bestuurlijke inrichting van het land, maar een bijsmaak heeft het wel.
Alles wordt nog verder benadrukt als je de martelmethoden van de Amerikanen tot in detail uitgelegd krijgt. Charlotte van de reisgroep wordt er zelfs iets onpasselijk van en vlucht naar de souveniersshop. Karsten benaderd het meer praktisch. Als hij een plaatje ziet van een man vastgeketend aan zijn bed, vraagt hij zich af hoe deze man aan zijn sanitaire behoeftes komt. Prachtig hoe het kinderlijke brein soms je tot de grond laat terug keren en laat blijken dat de wereld mooi is, in de kern kan.
De laatste stop van de tour is bij het voormalige verblijf van de president. Ook tijdens de oorlog. Linze vertelt meerdere malen het memorabele moment over de tanks, die vanuit één richting het paleis bestormen en overnemen. Het is een scène die meerdere malen is opgevoerd in films over deze tragische tijd. Helaas is het voor mij momenteel een gebouw wat ik op de foto zet. Misschien als ik later meer besef heb van de oorlog dat het gaat leven, maar voor nu zegt het weinig.
Er komt een einde aan een drukke dag. Even relaxen en dan de laatste avond in Ho Chi Minh City, the heroic city. Eerlijk gezegd ben ik er niet warm van geworden. Buiten de echte temperatuur dan wel. De bezienswaardigheden die ons op een dienblad zijn aangereikt, liggen hemelsbreed vlak bij elkaar. Het is een vreemde situatie voor zo een grote stad. Misschien mis ik wat, maar ik had meer met de chaos en stank van Hanoi dan het klinische zakelijke karakter van Saigon.
Morgen laatste avontuur voor wij terug gaan naar het lage schone Nederland. Het laatste avontuur betreft de Mening Delta. Ik ben erg benieuwd, want de kleine verhaaltjes die ik al heb mogen horen, maken mij nieuwsgierig. Bijvoorbeeld de drijvende markt ben ik erg benieuwd naar, ik ga overdrijven, maar bijna zoals een kind zich kan verheugen op zijn verjaardag. Voor vandaag sluiten wij het blog en gaan wij nog even genieten van de stad, zover dat kan. Voor nu goedenavond Saigon of Ho Chi Minh City.
Ps
Tip van de dag
De toeristische plekken, voornamelijk Cu Chi tunnels, kunnen druk zijn. Ga buiten het hoogseizoen of kies voor de juiste tijdstippen. De gids kan je die vast uit de doeken doen.
