Kent u dat verhaal van dat gezin dat zou gaan snorkelen? Inderdaad, alweer hebben we geen geluk. Net als in Maleisië, lees het verhaal 'Ander Gezicht', wordt ons wreed de kans ontnomen. Slecht zicht was dit keer de spelbreker. Teleurgesteld en in de zonnebrand gaan we dan maar in de relaxmodus.
De wekker was extra vroeg gezet om te informeren naar de mogelijkheden. Kunnen we vandaag dan wel snorkelen? Helaas niet en de persoon aan de andere kant van de lijn gaf al aan dat er geen zicht op betere tijden was. Balend, vooral Ingrid, lagen we rustig aan wakker te worden. Het is niet de lekkerste manier.
Er is nog even gedebatteerd aan de ontbijttafel. Welke opties hebben we nu en vinden we dat wat. Maar als ik enthousiast reageer op het magische woord tempel, wordt ik doodleuk genegeerd. Ik accepteer mijn verlies.
Van de ontbijttafel neemt Karsten zijn onopgegeten worstje mee. "Voor de hond". Denk nou niet dat hij het worstje tot aan thuis gaat meesmokkelen, want dat lijkt ons geen goed plan met al die drugshandel op de luchthavens. Het is voor een lief hondje hier op het hotel terrein. Ze komt altijd heel bedeesd naar ons toe en kijkt ons met de bruine kijkers liefdevol en hoopgevend aan. "Krijg ik nog wat?". Soms heeft ze inderdaad beet, maar niet altijd.
Bij naar buiten lopen is ze niet alleen, haar partner is er ook. Tweede hotelhond. De worst wordt in twee stukken gebroken en gegeven aan de lieve beestjes. We zijn vanaf dat moment met zijn zessen.
De rest van de dag wordt gespendeerd in het zwembad. Het is weer lekker rustig en daardoor kan er fanatiek met de bal gegooid worden. Mijn vaderlijke angst is nu werkelijkheid geworden, want ik win niet meer van Jesper, de 17-jarige puber.
Als het avondritueel in het gezin besproken wordt, hebben wij eigenlijk geen zin om ver van het hotel te gaan. Op Google vinden we een strandtent dichtbij met goede reviews. Onze factchecker Karsten doet alleen nog wat kwalitatief onderzoek naar de reviews. Hij geeft zijn goedkeuring.
Salty Dogs ligt werkelijk op 3 minuten lopen en we worden met open armen ontvangen door de eigenaar. Hij was vandaag weer open gegaan, nadat hij twee dagen gedwongen gesloten was geweest. In mijn hoofd spookt direct het scenario van de Smaakpolitie, maar de beste man ontkracht het direct. Personele issues.
Wij zijn de eerste op twee barsletjes na. Eerst wat drinken en dan nemen we voor het eerst in Sri Lanka, een voorgerechtje. Nou ja eigenlijk twee voor vier personen. Gefrituurde Calamari en Kippenvleugeltjes. Erg lekker en dat beloofd meer voor het hoofdgerecht. Overigens heeft Ingrid voor het eerst hier een goeie cocktail te pakken, namelijk een pashionfruit mojito.
De kip taco's, prawn taco en prawn curry laten zich meer dan goed smaken. De chef / eigenaar had niet opgeschept over zijn kookkunsten. Dit restaurant ligt op het strand en alhier schakelen we even over naar ESPN. Ajax speelt en onze hooligan wil natuurlijk kijken. Ik ben tijdens de wedstrijd maar zandkorrels gaan tellen, dat was namelijk veel interessanter.
Als we na vier uur vertoeven, willen afrekenen, komt de baas aanlopen. Wat we allemaal hebben gehad? Zijn organisatiekunde is niet ontwikkeld. Wij zijn eerlijk en noemen alles op, denken we. We waren de Mango Juice van Jesper vergeten. Sorry.
Door het mulle zand lopen we terug naar het hotel. Onder onze voeten schieten tientallen krabjes weg. Het blijft een geinig gezicht dat die beestje zijwaarts zich voort bewegen.
In de kamer wordt er ingepakt, want morgen verplaatsen we naar de bergen. Op naar plaats Kandy. Eerlijk gezegd hoop ik op iets meer variatie. Na een week is een voorzichtige conclusie dat het allemaal veel van hetzelfde is. Ik verwacht groen, theeplantages en wat verwacht ik eigenlijk nog meer. Oh ja, Tempels. Want in Kandy is weer een grote belangrijke tempel. Iets met tanden, daarover meer in de volgende verslagen.Â