Wat een rollercoaster was het de afgelopen weken over de vakantie. Nu dat dan eindelijk de eerste dag is aangebroken, valt alles van mij af. Wij gaan op vakantie en ik vind het een vakantie waard voor een blog. In de directe omgeving is meer keren verbaasd gereageerd op ons afreizen naar Albanië, dan dat men instemmend ja-knikte en ons van ongevraagde adviezen ging voorzien. En dit is niet zo zuur bedoeld als dat er staat. Koffers ingepakt, huis aan kant en gaan. Niet naar onze vaderlandse trots Schiphol, maar naar zijn kleine broertje Eindhoven Airport. Vlucht met Wizzair, ons onbekend, maar gezien de manier van communiceren qua updates etc, zijn wij al aan boord.
Vroeg laden we de auto in en stellen inderdaad de navigatie in op het schone zuiden van Nederland. De berichten de laatste weken in het nieuws maakte ook ons een beetje angstig voor welke chaos wij aldaar zouden gaan aantreffen. Echter door onze goede contacten, hierover later meer, waren wij, en met name één van ons gezelschap, gerustgesteld. “Komt wel goed schatje!”.
Aangezien de auto geparkeerd wordt bij Parkflywash in Veldhoven, toch een iets ruimere marge genomen om op tijd aan te komen. De brave borst, ik dus, volgde de tips van het parkeerbedrijf goed op en zetten het grootste gedeelte van het gezelschap af op Eindhoven Airport, alvorens de auto weg te brengen. Dit scheelde immers in de shuttle van locatie tot Airport. In de shuttle bleek ik weer het braafste jongetje van de klas, maar goed dat behoeft geen verdere uitleg voor diegene die mij goed kennen.
De rest was al netjes in de rij gaan staan en konden nagenoeg de koffers via de self-check direct inleveren bij mij aankomst. Alleen ‘Computer says No’ (echt die sketches eens kijken van Little Britain). Koffers oppakken en nogmaals in de rij. “We zijn gewoon te vroeg !”. Korte rij, dus na een schamele 15 min waren we weer aan de beurt. ‘Computer says No’. Omdat ik nog redelijk relaxed was, kwam het stoom niet uit mijn oren. Dus een roep om menselijk bloed moest de oplossing brengen. Maar na de ram’s en de bites zei ook deze dame: ”Hostess says no…. Of eigenlijk…. Ik weet het niet. Mijn collega gaat u helpen”.
Nog steeds in de balans accepteerde ik het en zelfs toen er nog een groep van 11 giechelende pubers voor ons bezig was met het vergelijken van elkaars gewicht….. van de koffers. Uiteindelijk ging het nog vrij soepel. En dan nu in de rij voor Security. Deze rij stond alleen tot bijna het Philips Stadion. Gelukkig was daar ons contact op Eindhoven Airport. Caroline, vriendin en manager airport, zei gewoon dat een kopje koffie geen probleem was en dat wij als de tijd daar zou zijn, een maximale wachttijd van 30 min het feit was. Wat ook zo geschieden. Als de vlucht namelijk op punt van boarden staat, kan je namelijk via Zone A naar de gate. Zelfs als je via deze zone nog te laat dreigt te komen, komt het goed:”Tirana, mensen voor Tirana” En je staat vooraan. Dank Caroline en het was leuk je weer even te zien.
In de rij in de bloedhitte voor de vlucht. En op Eindhoven sta je dan wel buiten. Het verlangen naar Zuid-Europa, heel gek, werd alsmaar groter op basis van de thermometer. Voorspelling was dat het wel een twee tot vier hele graden kouden was in Tirana. Als wij gezelschap Lequin dat ook hebben doorstaan, brengt een vlekkeloze vlucht ons naar Tirana. Enige noot die ik nog maak is de slaaphoudingen van Jesper. Deze waren wel erg Yoga. Van wie heeft hij dat toch?
Daar aangekomen bleek er geen tekort aan personeel. Al snel stonden wij met bagage buiten. En dan meteen de eerste levensbehoefte regelen: ”Mobiel Internet”. Ik kan nu heel braaf zeggen: “Mijn pubers kunnen niet zonder”, maar als tot zelf betiteld alwetende reisleider, hebben wij dit echt nodig om onze verblijven te boeken, van A naar B te geraken en excursies/informatie te kunnen vinden. Want voor wie het overigens niet weet, Albanië behoort voor wat betreft mobiel surfen niet tot Europa. Gelukkig is het land voorbereid op de vele toeristen en zijn er speciale ‘Tourist Packs a 35 Gb’. Te koop voor 2000 lek (17 euro) op de luchthaven.
Een kleine pitstop later zitten wij in een lokale bus richting Tirana. Ik zit opgevouwen en als ik halverwege kijk naar mijn kleine buurman (Karsten), vraag ik mijzelf af waarom ik hier zit en hij prinsheerlijk relaxed van de busreis geniet. Onderwijl zit Ingrid met een andere Nederlandse dame de plannen te evalueren voor de komende weken. Voor 1600 Lek arriveren wij op een steenworp afstand van onze slaapplek. Wij slapen vanavond in City Central Apartment (41.50 euro). Een volledig appartement met twee slaapkamers. Simpel doch afdoende en voldoende. De locatie is top, maar dan ook echt top. Alles is op loopafstand. Enige minpunt is het feit dat de entree aan de vuilnisbelt van het onderliggend restaurant gelegen is. Plus het lijkt wel een illegale parkeerplek. Jumpend over de auto’s kunnen we een weg volgen. Kan je hier doorheen kijken, dan is het oke. Anders niet doen.
We pleuren, ja letterlijk, pleuren de koffers in de ruimte. Sommige veranderen van schoeisel en dan in de sprint door Tirana. Want we hebben maar een kleine dag hier. De stad doet mij inderdaad Zuid-Europees aan. Ietwat tropisch. Maar de bevolking en het gevoel zijn anders. Hele mooie gedeeltes van de stad worden ingewisseld door lelijke arme gedeelten. De Albanese vlag zien we menig keer hangen, maar de liefde voor deze vlag sterft bij zijn aanblik. De mensen leven met de vlag maar er niet voor.
Het land is sinds 1991 niet meer communistisch en dat is in vele facetten terug te zien. Maar waar in landen als Cuba en Vietnam, de hang naar verleden en de liefde voor de opportunistische opvatting duidelijk zichtbaar zijn, verstomd hier het verleden. Tirana is een stad prachtig gesitueerd tegen een bergketen, waar geld en fortuin niet anders zijn dan in Barcelona of Amsterdam. Noem het gek, maar dat is voor mij een mismatch. Waarom zegt mijn verstand, dat een communistisch land dat altijd moet blijven uitstralen. Zwaar onterecht, ik weet het maar mijn gedachten blijven nog in deze modus. Laten we hopen dat ik een oprechter en beter beeld vorm na 20 dagen in plaats van deze eerste dag.
De stad is op zich als een ieder zuid Europese stad. Alleen de mensen ogen hier wat stugger. Iets meer Oostblok-achtig. Hoewel ik daar ook verblijf in referentie loos gelul. Het is een stad met nieuwe en oude gebouwen, sporadisch verfraaid met echt mooie openbare kunstwerken. De piramide, waar in youtube filmpjes naar werd gerefereerd, was in een grote verbouwing. Tot teleurstelling van de jongens aangezien ze ook wel even wilde ‘glijen’, zoals vermeld in de digitale informatie.
Op recht waren wij onder de indruk van het Skanderbegplein. Als er iets communistisch lijkt, dan is het dit plein. Een ridder te paard met getrokken zwaard, in het brons gok ik, siert de kop van het plein. Geflaneerd door de nationale rode trost en zwarte adelaar. Aan de andere kant zijn broer met daarnaast de toeristische trekker ‘IharteTR’. Alleen snap ik de waterpartij niet, die op lukraak een aantal plekken heel traag stromend als lava het plein bevochtigen. Hier werd ik echter door mijn vrouw op gewezen.
De middag werd afgesloten op het hippe terras van ‘Millenium Garden’. Twee dingen hierover die ik wil melden. Het eerste is dat ook hier geen personeelstekort is. Hoe vier mannen druk konden zijn met onze bestelling, uniek naar Nederlandse maatstaven. Tweede heeft betrekking op het tempo van de heren. Zo traag, maar goed dat heet onthaasten.
Na een korte stop in ‘ons’ appartement was het hoog tijd voor het diner. Ingrid was al een tijdje goed op zoek naar een geschikte plek. Als je dan ook de favoriet onthoud, dan hoef je niet steeds te zoeken. “Het was iets met een 2 in de naam”. Inderdaad het was ‘Zgara Supreme 2’. Noem het comfort of gewoonweg oud worden, maar de route naar het restaurant was niet in handen van Ingrid of mij. Of hij het al jaren deed, loodste Karsten ons feilloos naar het restaurant. Dit in combinatie met het enthousiasme wat Jesper inbrengt over het vinden van de slaapplekken, houd ik het maar op comfort, maar voel mij wel steeds ouder worden.
Het restaurant was een shot in de roos. Want het eten was echt heerlijk in een authentieke setting. We hadden de ‘Big Mixed Meat’ met een aantal bijgerechten als een salade (Ingrid is er ook), patat (het blijven toch kinderen), brood en een mix van sauzen. Het vlees zit nog tussen mijn tanden en de buik is goedgevuld. Schade een kleine 36 euro (inclusief de dranken). Mijn halve liter kostte welgeteld 180 lek (1,54 euro).
Via een ietwat kortere route naar huis, niet de schuld van Karsten maar Google, liepen we weer naar huis. Op het mooie eerste genoemde plein stond nu een verlichte draaimolen, die in de Efteling niet zou misstaan. De zwoele nacht achter ons latend, zochten wij de verlichting van de airco. De oogjes na deze langen dag, hingen op bedtijd. Ik staar nog naar een scherm en pleur wat letters achter elkaar, altijd leuk voor later. Dit was Tirana, morgen huurauto ophalen en dan richting het noorden. Op naar Shkodër.
De eerste kennismaking met Albanië is er één, die mij in verwarring brengt. Waar zijn wij nu beland. In een Zuid-Europese, misschien ietwat tropische bestemming of zijn wij nu beland in het zich ontplooiende Oostblok. Waar communisme al tijden niet meer present is, maar wel een historie, en waar kapitalisme de overhand heeft genomen. Ik kies voor de middenweg, de polderoplossing, namelijk ik ben nu in Tropisch Oostblok. Ik ben benieuwd waar de rest van de trip mij qua gedachte in gaat vervoeren. Meer diepgang? Meer verbazing? Meer authenticiteit? Ik weet het nog niet, maar lees de volgende dagen en wie weet kom ik er achter.
natën e mirë dhe shihemi në një ditë të re