De lift brengt ons met de bagage van  de tweede verdieping terug naar de begaande grond. Het is wel elke keer gokken of het nu 'B' of 'G' is. De deze keer hebben we goed gegokt. Als we uitstappen zie ik de contouren van Bassie al staan. De tandeloze security man, die op min af komt lopen, vraagt of we uitchecken. "Wat denk je zelf, vriend, dat we een dagtrip gepland hebben met deze bagage?".

Hij neemt met sleutel aan en praat over een kamer check. Op dat moment zie in dat we een upgrade hebben qua vervoer. In plaat van de grauwe comfortabele bus, blinkt het metallic zwart mij tegemoet. Bassie wijst triomfantelijk naar de bus en we laden in.
Als ik mij dan omdraai staat de incheck mevrouw achter mij bovenaan de verhoging. Ik schrik een beetje van haar geluidloze entree. In onverstaanbaar Engels maakt ze toch nog duidelijk dat alles goed is, of we een review willen achterlaten en wenst ons een fijne reis. Daar gaan we.

Deze bus van Bassie zit nog comfortabeler. Wat meer opvalt is dat de rijstijl van de chauffeur iets aangepast is. Deze automaat heeft meer power en zijn inhaaldrang is daarmee gegroeid. Nog blijft alles netjes binnen de lijntjes. Het is een goede fijne chauffeur.
Op weg naar Ella maken we een stop bij de botanische tuin Hakgala. In de boeken staat de entree op 1500 roepies, maar de inflatie heeft ingegrepen en nu betalen we 3000 per persoon. Op zich geen probleem want ik snap best dat de mensen er van morten leven. Maar een verschil van 2800 roepies met de lokale bevolking, inderdaad een Srilankees betaald maar 200 voor dezelfde ruin, is gewoon te gortig. We hebben het vaker meegemaakt, maar het blijft apart en apart voelen. Ik hoef niet voor omgerekend 60 cent voor deze tuin te bezoeken, maar iets meer balans zou fijn zijn.

De tuin is mooi aangelegd. We zigzaggen een weg door verschillende thema's en bloemen. Dan begint het gevoel van de ochtend zich te herhalen. Naar de wc gaan ging vanochtend allemaal net wat makkelijker. Schijnbaar was het nog niet genoeg. Met samengeknepen billen meld ik mij bij Ingrid. Zij heeft de plattegrond in handen. "Waar is het toilet?". Met tissues en bij een hurktoilet, altijd fijn, kom ik van het vervelende gevoel af. Wat een opluchting.

Terug bij de bus wordt ons een ticket aangereikt. Ingrid weigert de aanbieding, maar het blijkt om een parkeerticket gaan. Met gepaste tegenzin betalen we omgerekend ongeveer vijfendertig cent, we zijn niet meer gewend aan de euro.

De rest van de rit verloopt vloeiend en komen volgens planning aan in het nu al gezellige Ella. Één straat gevuld met horeca en levendigheid. Dat hebben we gemist. We nemen hartelijk afscheid van Bassie en checken in. Hoewel inchecken mag het niet heten, aangezien we binnen vijf minuten in de familie kamer staan. Zonder check van enige officiële papieren.

Jesper heeft al wat voorbereidend werk gedaan en geeft aan dat de place to be echt Chill Cafe is. Binnen een half uur zitten we aan heerlijke drankjes. Hier, deze plek, kan ik er wel aan wennen. Het middag matinee bevalt zo goed, dat we een plekje voor vanavond reserveren. We schatten in dat het nodig is, aangezien nu al tafels gereserveerd worden door de eigenaar.
Het was inderdaad geen slechte zet als wr later terug komen. Er staat gewoon een rij. Maar wij kunnen zitten. Het is gezellig, het eten is goed en het gezelschap is goed. Het was een fijne avond.

Morgen iets actievers. We zullen een bergje beklimmen en een brugje bekijken. Daarover meer in het volgende blog. Voor nu... hup Ajax?