Een paar belangrijke ingrediënten, die handig zijn voor een rondreis als deze, zijn flexibiliteit en een topsport conditie. De vets zijn gewaarschuwd en ook al komt Jesper terug met een trainingsachterstand, ik kan zeggen dat er niks mis is met zijn conditie. Waarom wordt er in de aanhef van het verhaal van vandaag op ingegaan, lees dan maar snel verder.

Ondank de rustige dag van gisteren en de voor mij lange en tevens goede nachtrust, wordt ik toch nog door de wekker wreed wakker gemaakt. Ik weet zeker dat mensen herkennen, dat je na de eerste nacht op vakantie, altijd ietwat gedesoriënteerd en warrig wakker wordt. De wekker staat niet naast het bed, je ligt aan de andere zijde en de deur zit niet op zijn plek. Dan besef je, ik ben niet thuis.
Als we aangekleed zijn lopen we met de laatste spulletjes van de kamer boven naar de kamer van de boys. Hier staat alle bagage. Op de trap komen we de receptioniste tegen en zij lijkt ietwat te schrikken. Zie ik er dan zo slecht uit in de ochtend? Nee, antwoord maar niet. Ze roept wel iets onverstaanbaar naar beneden. Ik hoop dat het aardige woorden zijn.
Het pubervolk is ook ontwaakt, maar er is altijd wel iets van strijd. Al gaat het hoe iemand aangekeken wordt. Het maakt niet uit. Ik probeer er mee te leren leven. Gezamenlijk lopen we naar het ontbijt. Het is helemaal beneden in het restaurant. Alle tafels zijn nog leeg en wij verbazen ons daarover, want meestal zijn wij de laatkomers. Maar goed ik snap nu wel waar de schreeuw van de receptionist vandaan kwam, ze riep naar de kok om het ontbijt aan te vangen.

Het is geen ontbijtbuffet en we krijgen alles geserveerd aan tafel. Fruitje, eitje gebakken op gewenste manier, fruitsap, koffie, al met al het kan niet op. Niet alles wordt even enthousiast ontvangen, maar dat hoort er allemaal bij.
Al tijdens het ontbijt ziet we ons vervoersmiddel van vandaag arriveren. Handig zo een vooraankondiging via de WhatsApp. Het is een behoorlijk groot busje. Met volle buiken slepen we onze bagage naar de bus en zeggen het personeel gedag. Ik begrijp nooit alleen waarom er dan schijnheilig 'tot ziens' uit mijn mond komt. Het is een utopie, dat het maar ooit nog zal gebeuren.

De jonge vent met ontiegelijk moeilijke naam, laten we hem Harri noemen, stuurt bijna bedeesd en voorzichtig over de weg. Een leek zou denken dat er een gebrek aan regels is op de openbare weg, maar dat is echt schijn. De sociaal geaccepteerde en ingestelde regels blijken hier te werken. Het maakt namelijk niet uit waar je op de weg rijdt, als je elkaar maar passeert. Liefst met een zacht claxongeluidje. Het werkt en tot nu toe nog geen ongeval gezien.
In drie uur verandert het landschap van stedelijk naar jungle-achtig gebied. Palmbomen tot waar we kunnen kijken. Op sommige momenten.

Zoals gisteren al aangegeven, zouden we vandaag naar Dambulla gaan. Maar daar komt de flexibiliteit van het zelf reizen om de hoek kijken. Geen afgestudeerde gids die je vertelt wat je die dag gaat doen. In dit geval was het de eigenaar van ons verblijf, Shady Mango Villa in Sigiriya, die een suggestie deed. Hij wist een beetje van onze planning en gaf aan dat we beter vanmiddag de Lion rock, een hoogtepunt op deze reis voor mij, konden gaan beklimmen om vervolgens morgen op weg naar Anuradpura, de tempels van Dambulla te bezoeken. Hij was zo overtuigend, dat we omschakelde. Moest ook wel want de beste man is zelf ook gids op de rots. Twee voordelen, konden nu de zonsondergang zien en we hoefde morgen niet te vroeg op voor zonsopkomst. Win-win, zeker voor een deel van het pubervolk.

Het had wel als gevolg dat de planning met de chauffeur omgegooid moest worden. Maar dat was in ieder geval was dat niet al te complex. Het was nu direct wel iets relaxter. Even wat eten in de buurt. Mom's Kitchen kwamen we op uit. Nou vergeet ik bijna te zeggen dat in de regio het stroom uitgevallen was, sinds die ochtend. Het even eten en drinken uitkiezen werd daarom iets meer een puzzel dan het normaal al is.
Drankje, Juices, konden ze niet maken en de keuze voor vlees was gevoelsmatig niet veilig. Roti (pannenkoekjes), een noodle soepje en vegatarisch Kotthu werden uiteindelijk de keuze. De review schreven we aldaar op de muur, met natuurlijk reclame voor dit blog. Het resulteerde in afkeurend gezucht van het pubervolk, maar dat kon me niks schelen.

Bij terugkomst omgekleed en samen met de eigenaar op weg in zijn TukTuk naar de leeuwenrots. Hij was ook gelijk onze gids en dat pakte erg leuk uit. Hij vertelde en liet veel leuke dingen zien, die anders onzichtbaar voor ons waren geweest. "Maar Marco, waar blijft nu het stukje over jullie ontmetende uithoudingsvermogen." Hoor ik jullie denken.
Let goed op, die rots is een bult in de vallei bij het plaatsje Sigiriya. Deze bult is ooit gebruikt door een verbannen koning om zijn paleis op te bouwen. Dit op meer dan 110 meter boven de grond. De steile rotswanden aan weerszijde waren op deze manier goed te verdedigen, maar nu een crime voor elke rasechte toerist.
Aan de hand van meer dan 1200 traptreden kon je je een uitzicht verschaffen over de wijde omtrek. Daarbij moet aangetekend worden dat niet alle traptreden even gelijk in structuur, grote en hoek waren. Daarbij moet aangetekend worden dat het erg warm was. Daarbij moet aangetekend worden dat sommige uitzichten voorzien waren van angstvallige dieptes, voor mij dan wel. Want als je al trillende beentjes krijgt bij het beklimmen van de Eiffeltoren, dan is dit echt soms next level.
Het helpt dan niet dat de boys nog niet hun coachings cursus hebben afgerond van "Hoe help ik iemand met zijn angsten?". In tegendeel. Zij vonden het juist een sport om mijn angsten te vermeervoudigen. Bijvoorbeeld door uitdagend te overhangen over een reling, de stampen op de iets minder stabiele ondergrond of mij gewoon keihard uit te lachen.
Mijn luie en angstzweet liep in iedergeval in grote stormvloeden over mijn lichaam. Het was wel de moeite waard. Op de top stond een pittig windje en waren best wat toeristen, niet al te druk, maar toch. Ondanks dit was de serene rust van de omgeving en de rustig afdalende koperen schijnmonster een lust voor het oog.
De afdaling was niet zo angstvallig, op eerste stukje na, maar ook nog best een conditionele uitdaging. Mijn training voor vandaag zat er op.

Onze gids en verblijfeigenaar bracht ons op verzoek naar het beste restaurant uit de omgeving. En zoals wel vaker, zat het niet aan de hoofdweg. Kanoli heeft inderdaad goeie online recensies en dus zeker een goede keuze. Het zat er ook helemaal vol en dat hebben we niet eerder gezien in deze hoek.

Na het eten rustig wandelend naar huis. Waarbij we slalommend een weg moesten vinden tussen de honden op straat. Ook zagen we wat leek op de ontlasting van de olifant. Ik ben dan altijd een beetje sceptisch. Want is het zo, of willen we het zien. Even werd de groep doordrongen van het feit waar we ons bevinden, in de jungle, in het wild. Dus het zou kunnen zijn, dat ons pad gekruist wordt door een olifant. Maar helaas dus niet. Veilig aangekomen bij ons verblijf, nog even een paar potje Ticket to Ride London gespeeld. Handig dit kleinere formaat.
Uitgeteld met de laatste krachten werk ik dit blog bij en zullen we optijd gaan slapen. Morgen dus echt naar Dambulla en dan door naar Anuradpura inclusief city-tour. De dag staat in tegen van het geloof, van de in de groep geliefde tempels. Maar als het pubervolk met dezelfde instelling morgen ingaat als vandaag, wordt het een leuke dag. Want onze anti-klimgeit, vond het vandaag een makkie. Wist niet wat ik hoorde. Morgen horen jullie hoe dat verlopen is.