Een definitie van reizen is "een tocht maken van de ene plaats naar de andere". Met andere woorden een tocht van de bank naar de koelkast wordt ook gezien als reizen. Het is ietwat krap naar mijn begrippen, want reizen is buiten je verplaatsen vooral nieuwe gebieden ervaren. Inderdaad het is weer hoog tijd voor een wekenlange verhalen stroom van de familie. Het begon vroeg, erg vroeg.

Schiphol is lekker dichtbij en we worden weer afgezet door mijn zus. Bij aankomst leidt de fuik ons tot de volledig geautomatiseerde bagage innamen. Gewicht is geen issue, want hebben gekozen voor de backpack, als beschreven in voorbereidingsblog, maar toch wil mijn bagage incheck niet voltooien. Ik geef de schuld aan de dikke billen van Karsten. Maar dat valt nog te bezien of hij echt de schuldige is geweest.

Een menselijke hand is nu vereist en wij begeven ons tot de servicedesk. De vrouw achter de balie lijkt op een verre nicht van de Bonaire Meneer, inderdaad van Jochem Myjer. Alleen heeft zij niet het positieve meegenomen en staat staatchagerijnig achter de balie. Waarschijnlijk komt het door het zuid-amerikaans gepeupel voor ons. De rij groeit als zij al kunstelend proberen hun bagage op het correcte  gewicht te krijgen. Zij wordt er zo moe van dat ze eindigt op de kattige manier:" Zo is het nu wel goed hoor, maar volgende keer echt 12 kilo en 23 kilo". De lach is nu echt weg en zelfs ons laat ze geen blote tand zien. Sorry voor jouw leven mevrouw.

Securtiy is zo gedaan en voor we het weten, zitten we aan boord. Daar merkt Ingrid op, dat ze haar vestje heeft laten liggen bij de gate. Het is niet de eerste keer in de laatste week. Maar even in de gaten houden. Vest laten we als Remi achter.
Jesper merkt dan een ansicht kaart op zijn plaats. Een leuke boodschap van de crew die ons een specifiek een fijne vakantie wenst in Sri Lanka. Dit positieve bericht  strepen we dan maar even weg ten opzicht van de zure nicht van de Bonaire meneer.

Binnen 45 minuten landen we weer op Charles De Gaulle in Parijs. We stappen überrelaxt uit aangezien we tijd zat hebben. Echter waren wij nog niet bekend met deze infrastructurele warboel. Terminal switchen en veel lopen. Het komt de Franse slag op commentaar te staan van Jesper. Maar hij stopt niet bij de Fransen, al het overige volk, kan ook zijn goedkeuring niet verkrijgen. Laten we maar zeggen dat het komt door zijn slaaptekort.

De paspoort controle is een klein opstopmoment, maar voor de rest gaat het hier ook soepel. Mijn verbazing blijft altijd groot dat de security regels op elk vliegveld opnieuw bedacht worden. Ik noem dat dus reizigertje plagen.
We hebben ondanks de plagerijtjes, toch nog een periode te verdoen op deze luchthaven. Gelukkig is het comfort van de gates in terminal 1 van Charles de Gaulle van uitstekende kwaliteit. Heerlijke lederen fauteuils met oplaadmogelijkheid en de in veelvoud opgestelde PS5's, maken het wachten een stuk makkelijker. Een kwart van het gezelschap is zelfs zo relaxt, dat zij haar oogjes heerlijk kan sluiten. De helft, het puber gedeelte, vind dat uiterst amusant.

Bij het boarden valt op dat de rij niet erg lang is. Zou de vlucht wel vol zitten? Als dan bij scannen van de boardingpass code, virtueel ons de toegang tot het vliegtuig wordt ontzegd, begint mijn water te koken. Gelukkig hoef ik niet boos te worden en begrijp ik met mijn steenkolen verstand van de Franse taal, dat er een IT probleempje is. Daar weet ik nou helemaal niks van.
De rij is dus met een reden kort. Het vliegtuig zit al driekwart vol. Weemoedig en bijna verlossend wordt onze entree gevierd door het zittende publiek. Zelf een deel heeft besloten om onze stoelen alvast warm te houden. "Scheer je weg!" schreeuw ik denkbeeldig in mijn hoofd. Ik hoef echter niks uit te kramen, want de stewardess, overigens in redelijk exotische outfit en net of ze de hula hula Hawaiaanse dans ten tonele gaat brengen, lost het akkefietje al voor ons op. Helaas wel een ietwat vervuilde zitplaats als gevolg. Die zakdoekjes ruim je toch even op.

Dat het toestel al gevuld was, verklaard ook des te meer de vreemde tussenstop in Frankfurt. Die luitjes zullen daar dus het vliegtuig verlaten.
Na Frankfurt zitten we vol en taaien af naar het zuiden. Het is wel even vechten voor een paar schone kussens en dekens. Maar gehaaid als we zijn, lukt dat wel. Hazenslaapjes afgewisseld met "Young Sheldon" en een film kom ik de reis door. Niet iedereen ontvouwt zich even fit uit het vliegtuig.

Op Colombo airport gaat alles soepel, maar wel natuurlijk weer in een tempo wat wij soms te traag vinden. Zo duren de tassen te lang, je gaat dan bijna in gebed om maar te hopen dat ze wel meegereisd zijn, en een sim kaart regelen wordt erg opgehouden door een stug Duits sprekend stel voor ons. Zucht.
De geregelde chauffeur stond keurig vooraan met een bordje 'Ingrid van der Grijspaarde'. Wat zal de gemiddelde Srilankees nu denken bij zo'n naam? Als de plichtplegingen van geld en sim-kaart geregeld zijn, stappen we in de grote comfortabele bolide.
Het is een ritje van 20 minuten, maar worden heerlijk direct ondergedompeld in het chaotische Aziatische verkeer. Auto's, tuktuks, scooters en vrachtauto's vechten voor elke centimeter asfalt. De wegen heerlijk geflankeerd door schreeuwende reclame borden a la Bollywood style.

Aangekomen bij hotel worden we vriendelijk ontvangen door de receptionist. Als de kamers ingenomen zijn, staat plots Karsten voor onze neus. Hij is zijn telefoon kwijt. Zuchtend en stampvoetend probeer ik maar duidelijk te maken dat ik dit niet de hele vakantie kan volhouden. De conclusie is dat hij in de auto van onze lift moet liggen.
Twintig minuten later wordt de telefoon netjes geretourneerd en verstompt eindelijk mijn gestamp. Even voor de vorm de oogjes sluiten, want we hebben bijna twee nachten doorgehaald. Dan zullen we Negombo gaan bekijken en eten.

Al met al zij  we gearriveerd en was het een enerverende reis. Vandaag dus Beach Corrifor Hotel & Spa in Negombo. De rest vertel ik morgen wel, mijn emoties over de kwijtraak escapades ebben nog even door. Later meer. Later echt Sri Lanka.