Inmiddels zit ik in het vliegtuig naar Singapore. Maleisië laten wij achter ons en nemen de ervaringen en de herinneringen mee. Alhoewel, samen met meer dan 1500 foto's en 8 uur videomateriaal, maar daar hebben wij het niet over. Gisteren vroeg op bed dus toen geen tijd voor verhaal. Het is half tien en vlieg boven Singapore.

Over het grindpad loop ik naar de parkeerplek om de gehuurde auto op te halen. Onder het afdakje staat de zwarte bolide geparkeerd. Wel nodig met de zonuren op deze locatie. Hoewelzon? Ik ben bang dat de weergoden zich vergissen. "We gaan vandaag niet weg!" fluister ik zachtjes. De poolboy kijkt op van zijn werkzaamheden ook al kan hij mij niet verstaan. Met een glimlachje en plaatselijke schaamte kan ik de rare situatie redden. Hij lacht ietwat ongemakkelijk terug.
Het wolkendek boven het resort doen vermoeden dat wij het niet droog houden. Net op de dag van onze excursie. Dat kan vervelend worden. Echter met goede moed dat het overwaait pakik de auto en haal ik de directrice en haar gevolg op.

De afgesproken plek ligt aan de andere kant van het eiland. Hier zijn wij nog niet geweest. Het is ongeveer 25 minuten rijden als wij aankomen in Kilim National Geoforest. Rechtstreeks lopen wij op de balie af en ik maar resoluut de Whatsapp conversatie van de dag ervoor zien. De man kijkt beteuterd, waarschijnlijk omdat hij een telefoon op tien centimeter van zijn neus gebivakkeerd ziet, en deze blik verandert in een frons. Komt het omdat wij voor de geboekte trip 150RM minder hebben afgesproken dan hier aangegeven staat? Hij roept wat onverstaanbaars en loopt vervolgens met mijn telefoon naar een andere vent.
Nu kijk ik beteuterd en wacht ik vol spanning af wat er gaat gebeuren. Krijg ik mijn telefoon wel terug? Gelukkig reikt de andere vent, die mijn telefoon toegeëigend heeft, mij detelefoon aan. Ik knik onderdanig en zeg dank je wel, maar dan verstaanbaar voor hem. Hij begint direct een bij uit te schrijven. Over zijn schouder spoel ik mee of hij wel het correcte invult. Geen paniek, dat gebeurt.

Vervolgens wijst de vent naar verder. Waar hij naar wijst is niet te zien. Nou ja alleen bomen en een witte muur. Voor de bevestiging conformeer ik zijn opdracht. Hij knikt ja, duswij zetten het op het lopen.
De korte wandeling  brengt ons bij een klein haventje. Het is een drukste van jewelste. Boten varen door elkaar en zij zijn divers bezet. Sommige Boten zitten propvol, vaak met Chinezen, en sommige zitten met twee personen breed zittend. De regelaar spreekt ons aan, pakt de bon en zet een opdracht uit. Wat en hoe kunnen wij niet volgen. Enige opdracht die wij begrijpen is dat wij plaats moeten nemen op het bankje. Trouw nemen wij plaats.

Na enkele minuten maant een schipper ons. Oké, onze boot is klaar. Het was namelijk nogal onduidelijk voor ons, hoe de rij en volgorde verliep. Je bent dan altijd bang, net zoals bij sportwedstrijden, dat je als laatste gekozen wordt. Ingestapt zitten wij onszelf nog te installeren als wij al bij de eerste stop zijn van onze 4 uur durende tour. Een vleermuizengrot is plaats delict. 
Ons verbaast het wel dat wij hier, ook al is het maar 6RM, entree moeten betalen. Het is wel druk. Daarbij is één van de Chinezen boten, voor ons uitgestapt. Hoe leuk toch al die bij elkaar passende polo's. Kijk ons van hetzelfde gezelschap zijn. Bij een teamsport snap ik het, maar hier, nee hou toch op. Inderdaad is het een vleermuizengrot. Er hangen er heel wat aan het plafond. Het is hier laag dus je man ze praktisch aanraken.
Waar vleermuizen zijn in dit land, denk aan de Batu Caves in Kuala Lumpur, zijn ogenschijnlijk hun vriendjes de aap ook. Rijen opstoppingen tot gevolg om de aap van heel dichtbij te kunnen fotograferen. Deze aap doet niet anders.

Terug naar de boot. Dit hadden ze mogen overslaan en ik hoop dat ze met het geld wat gaan doen aan onderhoud. Het is namelijk, voornamelijk de paden, niet super interessant. Vanaf de kade proberen wij onze schipper te spotten tussen alle bootjes die klaar liggen. Geen blik van herkenning en elke keer weer een teleurstelling, als een bootje aan komt varen. Plots worden wij gewenkt. De schipper is gekrompen en heeft natte kleding. De boot is ook anders. Wij raken in paniek. Maar de beste man kan ons overtuigen en toont de achtergelaten tassen.
In volle vaart, ik bedoel in volle vaart als of wij mee doen in een aflevering van Miami Vice, scheuren en stoten wij ober het water. Onze tweede stop is een privé strandje. Daar kunnen wij even zwemmen.

Omsloten door de rotsen zien wij inderdaad het privé strandje opdoemen. De term privé slaat eigenlijk nergens op als wij de broertjes en zusjes bootjes, ook aan zien meren bij het strandje. Dichterbij de in potentie idylissche setting, zien wij dat de Amsterdamse afvalcrisis, hier is overgeslagen. Mijmerend dat ik niet kan geloven dat wij mensen zo asociaal zijn, merkt een ander aanwezig Nederlands stel op, dat het ook aangespoeld kan zijn. Wat in dit kader erger is, kan ik niet bepalen. 
Wij vinden een plekje om onze spullen neer te leggen en gaan te water. Ik kom wat later, want ik zet in perfecte uitsnede zodat het afval niet zichtbaar is, de omgeving en het gezelschap op de foto. Dan moet ik er ook aan geloven en loop voorzichtig het water in. De temperatuur is niet het probleem. De setting blijft mij toch wat parten spelen. Het meegenomen balletje wisselt onderwijl van eigenaar. Dit is best oke, tot het moment dat ik toch iets voel. Iets wat je gewoon niet wilt voelen. Ik werd gebeten. Een schreeuw met een rare capriool illustreren wat er gebeurt. Het zal er vast mannelijk uitgezien hebben. De uitwerking is dat het gehele gezelschap, al lachend en zenuwachtig om zich heen kijkend, het water verlaat. Terug naar de boot.

Dan is het een beetje ongewis en onduidelijk wat er nu volgt. De gids zegt weer het gas open en wij vliegen weer over het water. Zijn dialect maakt hem in combinatie met de motor en zee, redelijk onverstaanbaar. De lucht betrekt nu wel een beetje. Bij het aanmeren voor het voeren van de vissen, begint het al wat te druppelen. Het gehele kneuterige concept van de vissen voeren, krijgt door het exotische karakter van de aanwezige vissen, een mega grote extra dimensie. Groepen vissen vechten om de kruimels van het brood.
Tot de laatste kruimel kijk ik gebiologeerd samen met vriendje Gopro naar het hele tafereel. Daarna zetten wij aan voor volgende stap. Bij het openschroeven van het gas, gaat ook de waterkraan open en regelt het loodrecht naar beneden. Op het open water van de zee best een eigenaardig gezicht. In plaats dat wij stoppen en onder het afdakje droog blijven, geeft de schipper nog meer gas, wat resulteert in zeiknatte gezichten. In allerijl bescherm ik mijn tas met alle apparatuur. Ik hoop dat ik niet te laat ben.

De fishfarm waar wij dan willen aanmeren is erg druk. De gids vraagt wat wij willen en wij verkiezen eerst andere onderdelen te doen. Zoals geschieden. Bij het invaren van het Mangrovebos, klaart de hemel op en stopt het met regenen. Binnen seconden is het weer lekker snikheet in de boot. Alles droogt dan ook op, waar je bij staat.
Langs de kant spotten wij een groep van visarenden. Door middel van een stukje kip worden ze gelokt voor de video en film. Natuurlijk weer een stukje onwenselijk aangeleerd biologisch gedrag, maar op het moment als ik de magnifieke beesten het water zie raken met die mega klauwen, hoor je mij niet klagen. 
Verder het indrukwekkende bos in. Het is hier mooier, serener en rustgevender dan de jungle van Taman Negara. Daarnaast zien wij in de bomen langs de kant, een gehele familie apenhun dagelijkse dingen doen. Het bestaat uit ruzies uitvechten, verkoeling zoeken en in alle rust de dag doornemen. In de jungle hebben wij deze kans niet gehad. Enkel een zeer onwenselijke bijen familie heeft ons toe opgezocht. Maar goed dat verhaal (red. Maja de Bij) heb ik gelukkig verwerkt en zoals dat mooi heet een plekje gegeven.

In deze omgeving gaat de boot overigens een stukje rustiger. Wat ons de kans biedt te genieten van de omgeving en om dieren te spotten. Een aantal extra apen is helaas de score. Degewenste slang bleef uit.
De fishfarm wordt aangedaan en een vrolijke snuiter neemt ons mee in welke vissen er zijn. Wij kunnen ze zelfs voeren, want ja dat hadden wij nog niet gedaan. Als de jongen klaar is en wij ons nog vergapen aan wat kreeften, gebeurt wat alleen mij kan gebeuren. De remote van de Gopro valt in het bassin met kreeften. Gelukkig zien wij hem liggen en de jongen van daarnet wordt gevraagd, al wijzend op de rare bewoner van het bassin, of deze er uit gevist kan worden. Aangezien mijn dialect niet overeenkomt met hun dialect, begint de jongen wat uit te leggen  over de hoefijzer krab. Een rare kwibus van een krab. Erg leuk deze extra les, maar als Ingrid mijn vraag herhaalt, vist hij mij afstandsbediening uit het bassin. Hij begreep mijn vraag verkeerd, hij dacht dat ik om de uitleg vroeg. Of ik dat zou willen, ben geen bioloog.

Aan de drijvende farm zit, hoe bedenk je deze economische voordelige toekomstige anders, een restaurant. Wij bestellen wat en gaan rustig zitten. Dan merken wij een stel op, wat met zijn tweeën op een boot zit, waar wat rumoer om is. Het lijken mijn Arabieren, puur gestaafd door hun voorkomen, die dreigen met politie en aan hun schipper trekken om weg te gaan. De man wordt zelfs erg grof. 
Echter de schipper wil in zijn geheel niet weg en een afgevaardigde van het restaurant bemoeit zich er ook mee. Nu blijkt dat de beste man en vrouw een godsvermogen aan eten hebben besteld, maar niet willen betalen. Zijn redenering, als ik er niet van eet hoef ik niet te betalen, lijkt mij wat simpel en zal zelfs bij de rijdende rechter niet volstaan. De man staat best alleen en gaat het dus nooit winnen van het collectief van schippers en restaurant bediendes. Na een klucht van 10 minuten, in de boot en uit de boot, pakt de man de helft van het bestelde eten, en zet zijn tanden er in. Met frisse tegenzin betaald hij later en ze vertrekken. De groffe man verlaat het Mangrovebos.

Niet veel later verlaten wij de farm. We plannen nog om de grap te maken, dat wij niet willen betalen. Maar uiteindelijk sterft de grap in al zijn schoonheid. Voor je het weet heb je poppen weer aan het dansen, gewoon omdat ze het dialect of de grap niet begrijpen.
Na dit is de tour afgelopen en varen wij terug. Bij aankomst in de haven zien wij nog eenmaal het ruziënde stel. Nu bij de balie van de tour. Ik schud mijn hoofd en snap niet dat de beste man hier zo een probleem maakt van wat hij schijnbaar heeft meegemaakt. De kosten van deze tour waren laag en het eten was niet veel duurder dan aan het vasteland. Afgaandop zijn uiterlijk en afkomst, moet dat niet het probleem zijn. Nu heeft hij in ieder geval een gezellige dag gehad met zijn vrouw.

Niet veel later liggen wij met zijn vieren in het zwembad. De regen is hier overgetrokken en de temperatuur weer op niveau. Vanavond hebben wij onze laatste avond in Maleisië en bezoeken wij weer een Night Market. Gewoon even lekker eten.
Temonyong Night Market rijden wij naar toe. Bij aankomst is meteen duidelijk dat het een authentieke markt is. Veel eten vergezeld van een spaarzaam goederen kraampje. Wij kijken onze ogen uit. Aangezien de markt compact is, kijken wij eerst de kunst af van alle kraampjes. In de tweede ronde bestellen wij links en rechts wat te eten.
Aan deze andere kant van de wereld, zie ik dan een bekend gezicht, buiten mijn gezin. Ik kan het niet laten en stap op haar af. Wat mijn gevoel al zei, een oude collega van Hema. Wij praten wat over de oude dagen en over de reizen van beide gezinnen. Bij het afscheid nemen en weglopen bedenk ik mij plots dat ik haar naam ben vergeten. Doet er niet bijzonderveel toe, maar had het graag gemeld.

Buiken vol en terug. Want nu komt de avond, die je de hele vakantie voor je uitschrijft, het her inpakken van de koffers. Aangezien wij twee grote en twee kleintjes hebben, zorgen wij dat de was in de grote komen te zitten en de kleintjes gebruiken wij voor de laatste avond in Singapore. Morgen vliegen wij namelijk terug naar Singapore, waar wij nog een dag hebben.

Langkawi was een verrassing, zeker de Mangrove. Waar ik party verwachtte, was het wel toeristisch maar mooier qua natuur in vorm en hoeveelheid, dan gedacht. Het waren mooie dagen.Nu terug maar de stad. Op naar het einde. 

Ps: De afstanden zijn wat groot op Langkawi, een auto huren is dan zeker een voordeel. Het verkeer is hier een stuk rustiger dus goed te doen.