Het is weer een nieuwe dag en het voelt als of we meer dan een week weg zijn, maar het is pas dag vijf. Vandaag zullen we wederom verplaatsen en dit maal naar de kust. Palmbomen, mooie stranden, heldere zee. Iedereen heeft daar zijn eigen beeld bij. Het is maar 2 uur rijden. Inladen dan maar?
Maar eerst even ontbijten. Als we onze stoelen aanschuiven staan er plots vijf privé bedienden in de houding. Verdeeld over keuken en onze tafel. Ik zeg persoonlijk iets te veel van het goede. Het is allemaal een mager zesje en uit de puberhoek komt ietwat van geklaag aan de oppervlakte. Voor nog geen 3 euro per persoon, mag je nou eenmaal niet te veel verwachten.
Als een man aan komt lopen, schieten alle bedienden in de houding en doen quasi nonchalant of ze druk bezig zijn. Dat moet dus de baas zijn. Hij maakt even een kort praatje met ons en kondigt aan dat onze chauffeur van de dag al gearriveerd is, dit was ons al opgevallen.
Ik zwiep mijn beide rugzakken op mijn lichaam. De rest kreunt ook onder de bagage, gelukkig is het maar 10 meter slepen. De minivan wordt volgeladen en we gaan op weg. In het begin is de drivers stil en daarom geef ik hem in mijn hoofd de naam Rajesh. Als de personage uit the Big Bang Theory, Indiaanse wetenschapper met een angst om te spreken, althans in de eerste seizoenen.
Dan begint hij te praten en wijst ons op een aantal zaken die we tijdens de rit tegenkomen. Terloops vraagt hij naar onze professies, waarna hij uit de doeken doet Day hij boer, zeeman en dus chauffeur is. Alles natuurlijk in deeltijd. Hebben we in iedergeval iets gemeen.
Het hotel ligt wel weer aan een lekker doorgaande weg. Gelukkig vind de chauffeur wel de weg. We zetelen ons in een paar fauteuils alvorens we gedirigeerd worden naar onze kamers. De kamers konden niet verder uit elkaar liggen en de ouders spelen hun betaal kaart uit. Aangezien wij betalen mogen wij in de mooiste.
Nog voor de airco de kamer kan afkoelen ligt het grootste gedeelte van het gezelschap in het zwembad. Het bad is geflankeerd door prachtige palmbomen. Als ik van het bubbelgedeelte lig te genieten, voel ik mij weer een rijk persoon. Dat dit binnen onze mogelijkheden ligt, is toch iets prachtigs. En dat ik dit de jonge zielen kan laten beleven, misschien nog wel vele malen mooier.
Als we willen gaan rusten, blijkt het slot van onze kamer niet meer te werken. Twee aangestelde hotelemployees beginnen driftig te sleutelen. Helaas, het slot heeft het niet gered. Daarna zijn ze meer dan een uur bezig om een nieuw slot te monteren. Ik observeer het allemaal van mijn bed, met open en gesloten ogen.
We snellen ons om te gaan eten want de schemer slaat vroeg in. Via de hoofdweg lopen we naar vooraf ingestelde bestemming. Als toeristisch viertal voel ik me zeer alleen op deze route. De ogen die ons van afstand begluren, geven mij soms een ongewenst gevoel. Iets wat in deze regio nieuw aanvoelt.
Het restaurant is simpel, bezet en het eten is oke. Alleen blijkt dat soms een keuze uit de comfortzone niet altijd goed uitpakt. De krab curry bestond uit stukken krab waaruit het vlees geplukt moest worden. Dat moet je dan ook wel kunnen. De dansshow van één van de overige jonge gasten, maakte het debacle misschien wel helemaal compleet. Of was dat het Russische gezin naast ons. Te veel invloeden die onze gemoedstoestand negatief beïnvloedde.
Om de avond toch nog goed af te sluiten, toppen we deze af met een romantische zit op het strand. Er wordt hier wat gedronken, maar dus ook nog wat gegeten. Nihavelli beach is mooi en idyllisch. Alleen moet je zo in het donker opletten niet te struikelen over een slapende visser. Het geeft in ieder geval de avond nog een positief einde.
Hier blijven we een paar dagen. Even relaxen, even rust in deze vakantie. Hoewel, kijk ik al weer uit naar de bergen. Want het laaglandschap, zeg je dat zo, is eigenlijk best uniform. Morgen meer nieuws van mijn strandbedje. Deur dicht, want het kan, en welterusten.