Het is op vakantie soms hard werken. Gisteren overgeslagen dus vandaag veel typen. Max heeft net gewonnen in een krankzinnige race op Hockenheim en de kids rekken net als elke avond, zodat ze lekker laat op bed liggen. Morgen komen ze er weer niet uit. Het is middernacht en ik staar naar mijn scherm.
Vandaag beginnen wij met een tempel. Voor de verandering. Het was puur op mijn initiatief, want als de kids hun rijbewijs had de gehad, had de auto nooit bij de Kek Lok Si tempel geëindigd. Als wij arriveren bij de tempel hebben wij wat mazzel met parkeren. Als je namelijk net iets voorbij de tempel parkeerplaats rijdt, of je mist de ingang, dan kom je een klein en vooral gratis parkeerplekje tegen. Er is één plek, dus soepel stuur ik in.
Het is dan een klein stukje via de weg teruglopen, maar dat gaat soepel. Je loopt dan zo het terrein op. Het viel op dat hier, net als iets in Kuala Lumpur, veel gebouwd wordt. Hebben wij weer. Snel merken wij op dat er een plezante manier is om omhoog te reizen. Want natuurlijk staat deze tempel ook lekker op een berg. Er zijn twee tempels, een pagoda en een Chinese tempel. De liften en buggy ride (ongeveer 16 RM) brengt je tot de top. Ook hier, net als bij Batu Caves, staat er een groot beeld. Prachtig om te zien. Minder mooi en eigenlijk zwaar irritant, zijn alle winkeltjes rond de opstapplaatsen van de lift. Je ontkomt er ook niet aan aangezien de opstapplekken in de winkels liggen. Je kunt er veel boerka's kopen. Mijn moeder zou helemaal in haar nopjes zijn. Echter de aloude economische wet wordt ook hier gepraktiseerd van vraag en aanbod. Vraag hoog, aanbod laag, prijs hoog.
In onze trip naar boven ontmoeten wij een Aussie stel. Op leeftijd. De man is slecht ter been en worstelt zich in de lift met een stok. Ze zijn alleraardigst en wij praten over huneerdere reizen naar Maleisië, Azië en Europa. Meest interessante feitje is, dat ze aangaven met 14 uur rijden nog niet eens uit hun staat te zijn. Daarvoor zitten wij al in Italië.
Het is een groot complex en ik wil altijd alles zien. Dat wordt mij niet altijd in dank afgenomen. Met wat omzwervingen vinden wij de uitgang. De stralende zon is dan al een tijdje achter het wolkendek verdwenen. Net opgesloten in onze auto, begint hey echt los te barsten. Penang Hill wordt even op de lange baan geschoven, je ziet nu toch niks, en wij besluiten naar het oude centrum van Georgetown te gaan.
De regendruppels nemen toe in volume en aantal. De ruitenwisser dient in standje noodweer gezet te worden om de weg nog zichtbaar te houden. Het verkeer in deze stad is al een slalom, maar als op deze manier wordt er voor nog een moeilijkheidsfactor gezorgd. Zonder blikschade, eigenlijk maar net want als je van baan verandert moet je richting aangeven, behalen wij de parkeerplek.
Zittend droog in onze rental wachten wij tot de regen stopt. Dan bedenken wij dat misschien een andere parkeerplek, dichter bij het oude centrum, handiger zou zijn. Wij verplaatsen de hele bende. Of het zo had moeten zijn, wordt de lucht lichter en droger. Op het moment dat wij uitstappen is het weer droog en gelijk snikheet. Heeft het überhaupt wel geregend?
Redelijk centraal zitten wij en kunnen nu op kunstjacht. Kunstjacht? Hoor ik u denken! Inderdaad. Oud Georgetown is namelijk gedecoreerd met veel street art. Dat betekent geen ongeoorloofd gespuit van graffiti op de muren, maar veelal stijlvolle tekeningen. Vaak zo geplaatst dat er interactie met het publiek mogelijk is. Zeer iconisch voorbeeld, gebruik een echte fiets in het kunstwerk en iemand kan op de fiets gaan zitten als onderdeel van. Super leuk. Er is een officiële route die wij volgen. Oké, je staat soms even in de rij voor het perfecte beeld, maar je hebt dan ook wat.
Onderweg zien wij nog een ticket service loket. Aangezien wij tickets nodig hebben voor de ferry naar Langkawi, gaan wij naar binnen. Even kijken of de prijs beter is dan online. Iets wat waarschijnlijk, en niet geheel onterecht zo gedacht, niet zo is. Maar oké, wij worden verrast. Prijs is vriendelijker. Dus de tickets worden besteld.
De laatste plichtplegingen worden gedaan. Hetgeen betekent, laatste foto's en eten. Alvorens wij op tijd terug zijn in het appartement. Twee F1 fans in het gezelschap en een tv aansluiting met live verslag van de race, maken dat wij even over negenen klaar zitten voor Max. Gelukkig want het werd een legendarische race.
Nu ben ik klaar met mijn twee verhalen en is het tijd om op een oor te gaan. Morgen laatste dag hier in Penang. In bijzonder Georgetown. Niet overslaan als je hier bent. Voor nu even genoeg en morgen meer. Tot dan!
Ps: Het valt mij op dat het Maleische volk of het goed heeft of geen economisch benul heeft. In de gehele reis valt ons wij op dat veel winkels gesloten zijn als wij er rondlopen. En nee, wij lopen er niet op onchristelijke tijden. Je zou toch verwachten dat op toeristische plekken het lijkt of er een 24-uurs economie heerst om de laatste centen van over de grens uit de zakken geklopt wordt. Maar Maleisië doet hier niet aan mee. Ik noem het maar economische blindheid. Niet dat ik nou altijd blij wordt van twintig keer dezelfde winkel te passeren, maar het is altijd beter dan dat ene grijze rolluik.