De havenplaats Civitavecchia heeft iets van een toeristische slag, maar wel één van een gedateerd format. Ik laat geen traan om het feit dat ik deze plaats snel zal verwisselen voor de luxe van het cruiseschip. Bij het ochtendgloren prijkt het blauwwitte logo van MSC aan de horizon van de haven. Hoewel horizon, eerder aan de hemel, zo hoog is dit schip.

De kelder waar we ontwaken vult zih direct met negatieve klanken. Ondanks dat ik de nacht heb zien voorbij vliegen, hebben mijn kamergenoten een andere beleving. Het comfort van de bedden was niet van dien aard dat een ieder goed heeft kunnen slapen. Hoop niet dat het een tendens wordt voor de dag.

Zo lang naar uitgekeken en dan plotsklaps is de dag daar dat we wederom afreizen om op een cruiseboot het middellandse zee gebied te bereizen. Alleen is er wel weer bijna het iconische Lequin vakantiemomentje. Nu niet een geannuleerde vlucht, geen computerprobleempje, maar nu meer een goddelijke aderlating. Je gaat bijna je afvragen hoe wij dat toch elke keer voor elkaar krijgen.

Naast de jaargetijden ingegeven door de natuur, bestaat er ook een jaargetijden wat terug komt in ons gezin. Niet direct een jaargetijden die ingegeven wordt door opbloeiende fauna en brommende bijtjes, maar meer geillustreerd wordt door verhitte discussies omlijst door persoonlijk onbegrip. Waar we ooit met twee personen deze reis aflegde, bemoeien de jonge volwassenen zich steeds nadrukkelijker met het bepalen van de ..... vakantie bestemming. Dit jaargetijden is er soms en verdwijnt zonder moeite, maar dit jaar heeft het wat hoofdpijndossiers gekost. Door de beslissing om dit jaar een geheel werelddeel in de ban te doen voor een eventuele optie, werd er lang de andere kant opgegekeken. Azie niet, USA wel. We waren als gezin redelijk in het Nederlandse poldermodel geklommen en de concensus lag op tafel. Eerste offertes in de mailbox, maar toen veranderde er iets, wat ons van het pad afsloeg, de verkiezingen. Wat nu dan?