Het doet mijn lijf geen goed om bijna drie weken op een hotelbed te slapen. Ik word vroeg wakker met pijn in mijn rug. Te vroeg want de wekker zal nog een paar uur zwijgen. Met doorzettingsvermogen probeer ik de tijd horizontaal te verlengen. Het lukt met horten en stoten. Een half uur voor de wekker geef ik op. Nog even en ik kan in mijn eigen bed slapen.

Het aankleden gaat wat lastig met de stramme rug. Iedereen is wakker. Het kost sommige wat meer moeite. Eens kijken wat het ontbijt te bieden heeft. Het is eindelijk een buffet. We kunnen zelf kiezen. De keuze is alleen niet reuze en het ontbijtvrouwtje probeert ons allen de chicken curry aan te smeren. Maar dat is voor ons geen optie. Conclusie is wel dat het ontbijt niet vijf sterren waardig is.

De laatste dag proberen we iets meer het echte stadse leven van Colombo te vinden. De bazaar is een goede gok. Als de taxi ons wil afzetten, kan je wel stellen dat we de chaos van Colombo hebben gevonden. Een krioelende mensenmassa vermengd met auto's en TukTuks vullen het straatbeeld geflankeerd door uithangborden en reclames. De geur komt ook overeen met het beeld.
Ik hou van dit beeld en baan mezelf een weg door de mensen en langs de auto's. Het beeld van de marktstallen en de winkels is niet heel anders. Het lijkt een spiegelbeeld van het straatbeeld. Logica in de assortimenten van de stalletjes is mij volledig onduidelijk. Hoe kan een klant überhaupt zijn producten vinden. Misschien is daarom het geschreeuw van de kooplui.
De winkels lijken in rijen naast elkaar op elkaar. In colonne zijn de winkels hetzelfde. Het verspringt om ongeveer de honderd meter. Als klant heb je keuze, maar hoe vind je de juiste keuze. Ik zou hier helemaal gek van worden.

In de drukke straat staat ook de iconische red and White Moskee. Het ziet er beetje apart uit. Net of een Efteling attractie midden in Amsterdam is geplaatst.
Na een kris kras rondje en een bezoekje aan een sportwinkel, zetten we koers om wat te nuttigen. Ingrid neemt de leiding. Het ingestelde doel vinden we alleen niet. Als dan een Thai in de buurt gespot wordt, wordt het doel aangepast. Royal Thai zit in een luxe hotel, Cinnamon. Dit zijn meer vijf sterren waard. We lopen er wel een beetje twijfelachtig naar binnen. Maar worden warm onthaald door de security medewerkers.

Binnen in de inmense hal is het even zoeken naar waar het restaurant zit. Als we het vinden, blijkt het een poepie chique restaurant te zijn. Komen wij aan als groepje proleten in een korte broek. Desalniettemin worden we toch als oude bekenden ontvangen.
Als we zitten ziet de kaart er goed uit en als fans van het Thaise voer, bestellen we paar lekkere gerechten. De kelner, vol in pak, geeft wel aan dat het op behoorlijke porties gaat en dat er gedeeld kan worden. Twee keer hetzelfde bestellen heeft dus geen zin. Dat zijn goede adviezen.

Het eten, niks gelogen, is misschien wel het beste van deze origine, wat we gegeten hebben. De buikjes staan bol en de bakjes zijn bijna leeg. Ben je dus in de buurt, Royal Thai is meer dan een aanrader. De schade valt al met al mee. Zeker voor de allure waar we zitten te eten.

PickMe wordt weer besteld en hilarisch genoeg krijgen we dezelfde chauffeur als gisteren. Direct spreken we voor morgen naar het vliegveld af. Hij komt ons ophalen.
De uitbuik sessie op de kamer is nodig en als we dan toch weer iets moeten gaan nuttigen, is niet iedereen even enthousiast. Daar ik bang voor een lege maag later op de avond, lijkt het verstandig om iets te gaan eten.
Het restaurant wordt op Google uitgekozen en bestellen een taxi. Deze laatste keer gaan we eten op een rooftop. The Travelling Brunchers is de plaats en als we daar aankomen, doet de omgeving ietwat mysterieus aan. Buiten een lichtbord zien wij niet direct waar we heen moeten. Het is ook het enige in deze buurt. Iets onder verlicht en paar blokken van gebouwen. Gelukkig staan er behulpzame mensen om ons in de juiste richting te wijzen.

Boven is het al best druk en zijn wij de enige toeristen. We vinden een plekje en bestellen voorzichtig. Ingrid en ik delen een pizza en Jesper besteld niks. Karsten, die vanmiddag spaarzaam is geweest, besteld een lekkere dubbele burger. Blij dat hij weer goed eet.

Vanaf onze tafel hebben we een mooi uitzicht op de relatief nieuwe Lotus Tower. Het is een toeristische trekpleister, die wij bewust hebben overgeslagen. Het prijsdiscriminatie euvel, toerist betaald veel meer dan eigen bevolking, lag hieraan ten grondslag. Daarnaast blijkt de attractie nog niet uit ontwikkeld. Buiten een karig uitzichten is er in de toren niet veel te beleven. Daarvoor gaan we als toeristen gezin geen 80 dollar uitgeven ten opzichte van 6 dollar voor de inheemse mensen. Het uitzicht op de toren is in de avond wel mooi. De bloem verschiet de hele tijd van kleur.

Comfortabel maken we ons op voor de laatste nacht en een wedstrijdje Ajax. De laatste nacht is altijd weer een beetje treurig, maar het spel van Ajax was nog triester. Morgen naar huis en daar hebben we als gezin ook wel weer zin in. Dan maken de toeristen gewoontes weer plaats voor de routine van thuis. Huisje, boompje, beestje. We komen er aan.

We nemen mee een volle tas vol herinneringen en laten ons DNA achter in weer een Aziatisch land. De volgende bestemming is nog niet in zicht, maar dat kan altijd weer snel gaan.

Volgend blog een kleine slotconclusie over onze reis. Voor nu welterusten.