Uitgestrekt op de bank van ons gehuurde appartement begin ik relax te typen aan mijn verhaal. Deze staat is een voor mij wel een geruststelling, want vandaag liep op een aantal vlakken even niet zoals ik had gedacht. Ik heb de andere zijde van het geloof gezien en hem de hand geschud. Ik ga er nog even goed voor liggen.

Het was bekend, vandaag vroeg op, want we gaan met de trein. De mooiste treinroute van de wereld. Waarbij veel instagram foto's je een beeld schetsen, wat te gruwelijk mooi is. Dit moet je dus beleven.
Bepalkt en bezakt lopen we naar station en onderweg wordt ons al weer twintig keer een taxi of tuktuk aangeboden. De Hollandse benen doen het goed hoor meneer.

Bij aankomst staat er een behoorlijke rij voor de counter en we staan achter een ander Nederlands koppel. Gisteren hadden we elkaar al even ontmoet in de tempel. De dame van het gezelschap begint te ratelen. Zij hebben een thuisbasis in Galle en doen daarvanuit dagelijks excursies. Beetje onlogisch als Galle in het punten van het zuidwesten ligt. Zij gaf aan dat het goedkoop was. Nu nog steeds kan ik deze bewering nog niet rijmen. Plus daarbij ze doet niets via het mobiele netwerk. "Waarom doe je zo moeilijk?", heb ik even gedacht.

Ingrid heeft de kaartjes voor de trein, tweede klas, maar helaas geen reserved seats. We hopen maar dat het allemaal lukt. Op tijd staan we op het juiste perron en worden nog gewezen op de plek voor de coupe van de tweede klasse. Tot zover top.
Dan komt de trein, uiteraard te laat, aan. We maken ons op om de trein te betreden. Maar dat gaat niet. De bewuste coupe puilt al uit. Als Ingrid al binnen staat, lukt het ons echt niet meer om binnen te treden. De behulpzame dame van net komt weer aanlopen en geeft aan dat er nog plek in de derde klasse is, dan maar daarheen.

Echter is deze ook al meer dan vol. Toch lukt het ons een sta plekje te vinden. Met de bagage een leuke klus. Ik sta samen met Jesper geklemd in het gangpad van de coupe en Ingrid staat met Karsten in gang naar de restauratie. Ook behoorlijk druk. Ik hoop dat we bij de volgende stations iets meer ruimte verkrijgen.

Mijn hoop is te ijdel en ondanks dat het ietwat fluctueert per station, blijft het druk en sta ik echt klem tussen enerzijds mijn tassen en anderzijds drukke Srilankeese families. Met het voorbij trekken van de stations en de tijd, wordt ik steeds moedelozer.
Karsten probeert iets van ruimte te winnen door de inhoud van zijn maag op de vloer te leggen. Het lukt hem even, maar als alles opgeruimd is, is voor hem deze treinreis ook al geen succes.

Jesper wordt soms, net als ik, moe van het geduw en getrek in de coupe. Is het niet van mensen die net binnenstappen en denken het walhalla te kunnen vinden in de coupe, is het wel van de frequente wandelaars of de locale verkopers met grote manden verkoopwaar. Met de minuut wordt mijn gemoedstoestand erger.
Als we ruim de 3 uur voorbij zijn, lukt het mij iets meer ruimte verkrijgen bij de uitgang. Mijn gelaat wordt grijzer en zelfs Ingrid denkt dat ik straks onderuit ga. Dan geef ik hem de hand, waarin de inleiding naar gerefereerd wordt, namelijk Lucifer aka de duivel staat voor mijn neus. Hij lacht en heet mij welkom in hel op aarde. De aankondiging dat het nog even duurt, zorgt bij mij voor de druppel. De heerser van de onderwereld verdwijnt. Ik kijk Ingrid aan en zeg: " Ik moet eruit !". De intonatie was duidelijk en begrijpbaar, want de locals kijken mijn verschrikt aan. Dan herkennen ze het feit dat ik hem ontmoet heb en dommelen weer in hun treinslaap.
Het duurt nog hoogstens vijftien minuten na mijn mental breakdown als er eindelijk rust en ruimte komt. Op het laatste station voor onze uitstap kunne Karsten en ik met de knietjes naar buiten in de deuropening zitten. Alles vloeit van me af. Wat een helse rit is dit geweest.

Onze bestemming doemt op en wij verzamelen onze bagage. Het perron zit aan de andere zijde van waar wij zitten. Het moment dat we willen uitstappen begint het robbertje worstelen al weer. De ongeschreven van eerst de mensen laten uitstappen kennen ze hier niet. Drie van het gezelschap hebben het gered, maar ik wordt redelijke tegengewerkt. Ik neem een aanloop en gebruik mijn zware bagage als stormram. Mijn voeten komen iets los van de grond en ik gebruik de instappende reizigers als landingskussen. Ik sta op het perron. Zonder om te kijken hoor ik het commentaar. Ik denk alleen:" Lik me reet".

We verlaten het station. In rustig tempo om even de belevenissen van de laatste paar uur te laten vallen. Een vriendelijke man biedt ons een taxi aan en die grijpen we met beide handen aan. Vandaag niet naar een hotel, maat we hebben een appartement gehuurd.
Na de plichtplegingen van geld en sleuteloverdracht ploffen we op de bank van het appartement neer. Emotioneel was het voor sommige een heftige dag. De rest van de dag doen we niet zo veel meer.

Voor de mensen, die het willen weten, ging het allemaal dus om de treinreis van Kandy naar Nuwara Eliya. Het wil door een combinatie van Perhera festival en door schoolvakanties in Sri Lanka, dit vertelde de taxi chauffeur, dat het abnormaal druk was in de trein. Ik raad je niet aan in deze tijdsperiode de trein te pakken. Op de planning staat nog de reis van Nuwara Eliya naar Ella met de trein. Jesper is standvastig en gaat niet meer op de trein. Mijn enthousiasme is ook wel gedaald, misschien de opties even bekijken.

Morgen gaan we in de groene omgeving een tour met gids doen. Dit is met de taxi chauffeur van vandaag. Bij aankomst lag Nuwara in de nevel en regende het zelfs even. De klamheid van de zon is even weg hier. De gehele omgeving doet ons overigens veel denken aan Cameron Highlands in Maleisië. Dit zullen we morgen verder gaan ontdekken.

Ik verplaats me zo maar eens naar het bed. Ik hoop niet dat ik een nachtmerrie over treinreizen ga krijgen. Vandaag heb ik mijn portie duivels landschap al gehad.