Deze website maakt alleen gebruik van cookies om uw online gedrag op deze website te kunnen analyseren. Met deze gegevens zullen wij de website kunnen verbeteren ten doeleinde om u beter van dienst te zijn. Bij het achterlaten van een reactie, wordt naast uw ingegeven naam ook het ip-adres vastgelegd. Dit in verband om misbruik van deze functie te voorkomen. Wilt u meer informatie, kunt u een mail sturen naar info@lequin.nl. Let op: Wij geven uw informatie niet aan derden.

Zand en Bergen

Als de derde dag de eerste zonnestralen door het raam branden op de vloer, hebben wij besloten om niet te veel te doen vandaag. Strandbezoek is gepland. Aangezien de stranden in de buurt beoordeeld werden als klein en niet super gezellig, kiezen wij ervoor een stukje te rijden naar Coral Beach. 

 

Aangekomen geen complexe parkeerbedoeningen en extra kosten. Gewoon op de rots ondergrond in de parkeerstand en uitstappen. Bij het betreden van het strand is de opzet hier duidelijk groter dan bij ons appartement in de buurt. Echter is ook hier de opzet primitief, ik bedoel niet super de luxe zoals wij hebben ervaart bijvoorbeeld in Ksamill Albanie.

De prijzen van de bedjes zijn vriendelijk. Wij betalen vijftien euro voor twee bedden en parasol. Het is heerlijk vertoeven en rusten op de bedden is precies ons doel vandaag. Het is een mooi schouwspel om een ieder zich te zien verplaatsen over het hete zand. Knietjes in snel tempo net iets hoger dan normaal. Het lijkt wel een warming up voor een voetbal wedstrijd. Had onze schepper hier nu niet iets anders kunnen verzinnen?

Op mijn slippertjes zoek ik ook de waterlijn op. Het water is ietwat onaantrekkelijk door plantenresten die meegevoerd zijn. Ik zoek het schoonste gedeelte op en betreed de zoutige watermassa heel voorzichtig. De jongens spelen met de bal en ik doe met hun mee. Het is wel opletten geblazen, want hier en daar zijn er grote rotsblokken op de bodem gesitueerd. 

Na een paar uur doorbrengen aan de kust, taaien wij af. Bij ons appartement brengen wij de middag door met de huisdieren. Als gezin bereiken wij geen overeenstemming over de namen voor de dieren. Hierdoor worden ze nog steeds getypeerd met hun belangrijkste herkeenbaarste eigenschap. Ze heten dus; moeders, brutaaltje, zwarte en schuchtere.

In de avond eten wij iets simpeler bij een donerzaak in de buurt met de typisch Grieks (Rotterdamse) naam Sparta. Het mars nummer van de gelijknamige club komt maar niet uit mijn hoofd.

Dan krijgen wij later op de avond bezoek van een bekende. Zoals altijd, komen wij wel iemand tegen. Deze keer is het iemand uit het o23 team van afgelopen jaar wat ik heb getraind. Roy Bruisma, aka de voetbalmakelaar, staat in de kamer en zoals je kan verwachten vliegen de woorden door de kamer. Als hij zich weer bij zijn gezelschap voegt, sluiten wij de avond af met een potje yahtzee.

 

Na een relax dag is het weer tijd voor actie. Het is inmiddels vrijdag en vandaag gaan wij het Trodos gebergte bezoeken. Aan de hand van wat routes gevonden op internet en tips van vrienden, stuur ik de bolide richting de bergen. Als eerste doen wij het plaatsje Fyti/Phiti aan. Aangezien het uit mijn koker komt, wordt ik weggehoond als wij de auto parkeren. Er is geen mens op straat. Nou oke, één dame zwaait naar ons vanuit een deuropening. Ik moet ze gelijk geven het stelt niet veel voor. Het dorpsaanzicht, een kerk met verlaten terras, zou wel staan in een reshoot voor de clip van Het Dorp van Wim Zonneveld. 

De dame behoort overigens tot een museum/winkel voor oude handarbeid. Iets waar het dorp bekend om staat. Twee andere dames zijn met een weefmachine in de weer. Het een en ander wordt uitgelegd en uitgestald vinden wij wat producten van de arbeid. De prijzen zijn waarschijnlijk bepaald op het aantal bezoekers. Want meer dan twintig euro voor een hoesje voor de mobiele telefoon, iets heel traditioneel, is niet erg aantrekkelijk. 

De tweede stop is een dam. De dam van Kannaviou. Ook hier is het erg druk. Lees het sarcasme. Ons gezelschap loopt als enige over de immense dam. Het water kleurt diep blauw en steeks prachtig af tegen de diepbruine bergen. Gelukkig, ook mijn tip, wordt dit wel gewaardeerd door het gezelschap.

De volgende stop is het Kykkosklooster, naar het schijnt een van de oudste kloosters van Cyprus. Op weg daarheen, kronkelend langs de bergkanten, maken wij nog een stop in Panagia om wat te drinken en te eten. De cheese pie moet gemaakt worden en duurt ongeveer 20 min. Of we hier op willen wachten. Dat willen we wel.

Het is nog een lange rit naar het Kykkosklooster. De auto moet zijn best doen. De wegen zijn goed hier maar helaas ligt er hier en daar wat berg puin op de weg. Niet zoals in bijvoorbeeld Zwitserland wordt er alles aan gedaan om dit te voorkomen aan de hand van netten. Het vergt iets meer concentratie. 

Als wij aankomen bij het klooster is gelijk duidelijk dat het omvangrijk is. Er zijn toeristen stallen rondom de parkeerplaats. Een teken dat er doorgaans meer toeristen komen. De ingang is wat lastig te vinden, al helemaal als je aan de achterzijde arriveert. Niet echt duidelijk aangegeven. 

Het is een mooi klooster wat door overdaad aan versieringen op sommige bezoekers potsierlijk overkomt. Ikzelf kan deze pracht en praal wel waarderen. In een kamer liggen allemaal overblijfselen van geestelijken en heiligen. Overblijfsel betekent een deel van het skelet. Zo identificeren wij onderdelen van kaak, hand, schedel en nog veel meer.

Het is hier ook weer niet druk. Ik geniet van de muurschilderingen. Daarnaast verbazen Karsten en ik ons over de lage entree deuren van de klooster woningen. Men was vroeger toch echt dwergachtig.

Wij rijden verder en doen Omodos aan. Een pittoresk plaatsje waar veel handwerk winkels in smalle straatjes liggen. De hoofdstraat valt qua constructie terug te brengen naar eeuwen geleden. De weg is uitgehold en oneffen. Het klooster wat er aan grenst, lijkt authentieker dan zijn Kykkos broer. Meer door het ontbreken van de talloze muur decoraties. Sommige vinden dit weer mooier.

Als laatste van de dag bezoeken wij de rots van Aphrodite. Een prachtige rots partij in zee. De mythe gaat dat als je op het aangrenzende strand een hartvormige steen vind, voor altijd gezegend bent met een liefdevol leven. Ik ga niet eens zoeken, want dat heb ik al. Wij verlaten ook deze fotogenieke plek. Hetgeen betekent dat ik als laatste de plek verlaat en aangemoedigd wordt om toch eens op te schieten. 

Morgen weer iets meer rust. Enige wat op het programma staat een Meze diner. Wat inhoudt veel verschillende gerechten iets zoals tapas. Maar ok, dan op zijn Grieks. Daarover later meer.

 

Volg mij op social media: