In het vorige blog gaf ik heel voorbarig aan dat het de laatste blog van deze reis zou zijn. Want deze reis heeft een toetje. Door een ruime overstap op Hamad International Airport was er nog ruimte om de naburige Arabische stad Doha te bezoeken, inderdaad in Qatar. Een leuk idee toen wij de tickets boekte, iedereen was enthousiast, maar nu de dag daar is, was direct doorreizen misschien wel fijner geweest. Een beetje gemopper aan mijn zijde, maar goed dat ben ik deze reis wel meer gewend. Neus vooruit en gewoon even negeren.
Na wederom een solide heerlijke vlucht, hoewel solide. Op de stoelen naast mij is er nog een kleine twist, een klein beetje onrust. Een forse Aziatische dame claimde al bij binnenkomst haar plek aan het raam. Twee Qatar boys vonden het niet nodig om deze plek simpel af te geven. Met tussenkomst van de stewardess, werd dit opgelost. Als op een half uur voor aankomst de dame, die volgens Ingrid aardig liep te kuchen in haar mondkapje, even een sanitaire stop wil maken, weigeren de boys haar de doorgang. De steward en stewardess die bemiddeld doch dwingend het twistje aan het oplossen zijn, hebben moeite om het op te lossen. Het zorgt voor een schouwspel, waar ik mijn schermpje even niet voor nodig heb. Dat mijn oren dicht zitten, een euvel dat ik vaker ondervindt in de lucht, maakt het voor mij soms moeilijk om het allemaal te volgen. Opzichtig vraag ik Karsten wat er allemaal gezegd wordt. Gelukkig valt het de hoofdrolspelers niet op.
We waggelen uit het vliegtuig en oriënteren ons op wat nu de vervolgstappen dienen te zijn. Er is een ruimte van ongeveer 14 uur, dus de tour naar Doha, aangeboden door Qatar Airways, is de beste optie. Op zoek naar de balie. Het is alleen een beetje onduidelijk of dit nu voor of na de security check zit. Al twijfelend kijkt het gezelschap om zich heen en de omstanders, begeleiding van de luchthaven, manen ons een bepaalde route te volgen. Wij zoeken eerst uit waar we moeten zijn en volgen dan alsnog de aanwijzingen.
Bij aankomst bij de balie zijn we de enige en kunnen in alle rust bepalen wat te doen. Er wordt gekozen voor de 3 uur tour. De vrijheid om bij de laatste stop solo als gezelschap verder te gaan, geeft ons genoeg ruimte om de tijd te doden. De tour laat even op zich wachten en na de immigratie check is er een rustmoment op de stoeltjes in de aankomsthal.
Als we vertrekken naar de bus, merken we pas het echte verschil op tussen airco en buitenlucht. Het warme vierseizoenen dekbed dat over ons heen valt bij het verlaten van de hal, is echt even schrikken. Dit is even andere koek dan in Thailand. Het nadeel van deze overgang is dat mijn lenzen van de camera’s beslaan en dat Ingrid met haar bril in de handen loopt omdat de bril op haar hoofd meer weg heeft van Momfer de Mol dan ons baken in donkere dagen.
De bus brengt weer de nodige verkoeling. De gids vertelt leuk over ‘zijn’ land. Zijn land, want hij behoort niet tot de 20% inheemse bevolking, die dit land bevolkt. De rest zijn residents, afkomstig uit het buitenland. Daarnaast wordt er ook nog veel in zijn verhaal gerefereerd aan het recent en omstreden gespeelde WK in dit land. Zij zijn er super trots op. Het plaatje wat geschetst wordt, lijkt in beginsel super mooi en moreel in balans. Als je echter kritisch verder denkt, schiet je er hier en daar nog best gaten in. Maar goed dat was al bekend van dit land.
Bij elke stop stappen we verzuchtend de hitte in en voel ik de pareltjes van zweet over mijn gezicht en armen lopen. Het is niet zo gek dat het stil op straat is. We rijden langs een leeg publiek strand. We arriveren in een kopie van het Colosseum. Bezoeken een prachtige moskee waarbij woordvoerders proberen zieltjes te winnen. De laatste stop is op de oudste markt van het land, zo’n 200 jaar oud.
De straatjes en winkeltjes zien er inderdaad authentiek uit. Sommige merchandise is echter niet zo authentiek. Veel is gerelateerd aan voetbal en het WK. Denk aan shirtjes en evenbeelden van de wereldcup. Maar het is een mooi tijdverdrijf. Het lopen met volle bepakking, we moesten het nu meenemen uit de bus, want wij zouden niet mee terugreizen naar het airport, maakt de hitte nog moeilijker te verdragen is. Een airco wordt dan ook snel opgezocht.
De tweede sessie op de markt was niet heel veel langer. Er wordt besloten om te gaan eten.
We eten heerlijk bij een Indiaas restaurant, maar de hoeveelheid kunnen wij niet op. De verkregen doggybag wordt uit beleefdheid meegenomen, maar later vakkundig door Karsten verduisterd in een vuilcontainer. Ik wil nog even de laatste plaatjes schieten, zo in de schemer, en dan taaien we af naar de metro. Door de gids goed uitgelegd waar we moesten zijn. De aanlooproute onder de grond is van lange duur en brengt ons, voor het gevoel, bijna ten voet helemaal terug naar de airport. Bij de ticketautomaat worden we geholpen door een hulpvaardige medewerker en al snel zitten wij in de hypermoderne met voetbal accenten uitgedoste metro coupé. Al snel zijn we terug op het vliegveld. Door de paspoortcontrole en de security en dan nog even wachten. We hebben nog wat uurtjes te gaan. Gelukkig is er hier WIFI en kan er naar de Olympische Spelen gekeken worden. Met die ingrediënten lukt het ons vast nog wel. Ik type dit blog. Hoewel het makkelijk afgaat, ben ik er toch ook wel even zoet mee.
Doha was dus leuk om te bezoeken en bij een overstap op Hamad ook de moeite waard. Het land doet een beetje aan als een oude veertiger met plastische chirurgie, maar juist dit contrast is wel leuk om te ervaren. Wij zijn weer een stempel in het paspoort en een ervaring rijker. Of we volgende keer weer voor een lange overstap zullen gaan, ik vermoed dat dit met een negatieve klank ontvangen zal gaan worden. Dit was dan het laatste hoofdstuk van onze rondreis. De slotsom volgt nog. Nu nog even wachten, nog even.
PS: Tip voor Doha, het is zeker leuk om de tour van Qatar Airways te doen. Maar een dagkaart voor de metro is een optie om vrij te bewegen en alles zelf te ervaren.
Long Beach Chalet
Koh Lanta
LOCATIE: +
KAMERS: +++++
ONTBIJT: +++++
PRIJS: ++
SERVICE: ++++