Gisteren was er na de beklimming van de Erawan waterval geen energie meer om nog de Bridge over the River Kwai te bezoeken. Omdat vandaag toch al een dag is waar de trein centraal zou staan, we pakken vanavond de nachttrein, kan de Birmaspoorlijn er ook nog wel bij. De locatie van ons verblijf is dichtbij gelegen van deze historische grond en daarom hebben wij rustig de tijd om ons de dag in te glijden. Geen gehaast en geen getut. Eerst even ontbijten, dan inpakken, uitchecken en we zijn er klaar voor. Een aantal werkwoorden achter elkaar lijken in combinatie erg druk, maar niks is minder waar. Het gaat in een lage versnelling.
De Tuktuk, die wij pakken aan de hoofdweg, heeft ook problemen met zijn versnelling. Het motortje kan amper twee slanke Hollanders van zijn plek krijgen. Het valt overigens wel op dat er verschillende type Tuktuks zijn in dit land. Het is meer een verzamelnaam geworden voor open ietwat onveilige gemotoriseerde vervoermiddelen. Deze variant in Kanchanaburi illustreert zich door een open vierkante kooi vastgemaakt aan een tweewieler.
Na uitstappen staan we voor het museum wat bij de brug hoort. De toegang is 50 Baht. De immense locomotief bij de ingang wekt direct de juiste sfeer en op basis van dit aanzien, heb ik hoge verwachtingen. Via uitgezette pijlen wordt je langs alle bezienswaardigheden geleid. Sommige verzamelingen zie ik als zeer relevant en ook best interessant. Alleen wordt het soms afgewisseld met lukrake voorwerpen, die ik niet in het verhaal kan plaatsen. Ook worden er meer verhalen rond de Tweede Wereldoorlog aangehaald. De poppen die ter illustratie zijn opgesteld om situaties te kunnen schetsen, zijn meer karikaturaal dan onderbouwend. Helemaal als er beelden opgesteld staan van de belangrijke personen uit deze wereldoorlog. Einstein staat hier ook tussen als grondlegger van de atoombom. Hoewel zijn theorie meer indirect de aanleiding is geweest tot het ontstaan van de atoombom.
Het museum was leuk om wat context te ondervinden, maar waar de ingang veel verwachtingen had geschapen, werden deze in de rest van het museum niet waargemaakt. Op Karsten maakte de twee skeletten van overleden dwangarbeiders de meeste indruk. Ik kan dat wel begrijpen.
Vanuit het museum loop je binnen een minuut naar de wereldberoemde brug. Het gaat er allemaal best relaxt aan toe rondom deze brug. Je loopt namelijk zo vrijjlijk de brug op. Het was er vandaag niet super druk. Hier en daar troffen wij een toeristje aan op het spoor. Mijn angst voor de dieptes kwam weer opzetten als mijn ogen rakelings langs de bielzen van het spoor de wateroppervlakte zien stromen. Ik ben een ei, ik weet het, het is een ongegronde angst. De jongens krijgen het door, maar laten deze kans overgaan om hun arme vader ermee te pesten.
We lopen de hele brug af. Aan de andere zijde is echter niets speciaals te zien. Al is het misschien de breekbare Thaise verkoopster. In de rust maak ik wat foto’s. Teruggelopen drinken we wat aan de rivier. Mooi idyllisch plekje. Daarna reizen we af naar de begraafplaats waar de gevallenen liggen.
Het is een sereen groen grasveld in een ietwat drukke omgeving. De graven zijn allemaal voorzien van plaquettes met de namen van de overledenen. In de eerste rijen komen we vooral Engelse namen tegen. Op elke plaquette staat ook een mooie spreuk. Er spreekt veel respect uit. Dan treffen we de Hollandse leeuw en de namen zijn ook veel herkenbaarder. Sommige zijn zelfs zo herkenbaar dat er wel een link gemaakt kan worden met een bekende uit ons persoonlijk leven. Zo komen we onder andere Bakker tegen, de meisjesnaam van mijn moeder. Maar ook namen van voetbalvrienden als Nijhoff en Steenbergen.
Hiermee wordt het hoofdstuk van de brug afgesloten en taaien we af terug naar het verblijf. De geregelde chauffeur met bus zou wel weer eerder arriveren dan de afgesproken tijd. Dit keer zouden wij om 13:30 vertrekken. Als wij de oprit oprijden worden we haast ingehaald door inderdaad de bus. Hij is 45 minuten te vroeg. Ik laat de chauffeur weten dat hij te vroeg is en dat wij nog even wat gaan halen bij de 7/11. Natuurlijk via de vertaalcomputer, want ik heb elke keer ruzie met Thaise mensen die Engels spreken.
Op tijd vertrekken wij. Uitbundig zwaaien de dames van het Pong Phen Guesthouse ons uit. Zijn ze nu blij dat we weg zijn of zijn ze gewoon uitermate vriendelijk? Ik vermoed, gebaseerd op onze ervaringen, het laatste. De bus is uitermate luxe. De stoelen zitten heerlijk, er is genoeg ruimte en de decoratie is lekker bling bling. Zoals al voorspeld, vallen we allemaal in slaap.
De rit naar Ayutthaya voor onze tweede trein onderdeel verloopt dan ook vlot. Ruim op tijd arriveren wij bij het station. Ik check het nog even op mijn horloge, maar wij hebben nog ongeveer drie uur te overbruggen. Ingrid loopt vol bepakt resoluut naar een bar toe. Als voor de deur toch enige twijfel opkomt, worden we door een oudere Thaise medewerker van de bar naar binnen geluld. Hij heeft niets teveel gezegd. Het is een soort van restauratie van het station, waarbinnen wij iets kunnen drinken, eten en wachten tot de trein komt. Het is er nog rustig dus krijgen we een mooi plekje.
De kaarten komen op tafel en met elke nieuwe ronde wordt het drukker om ons heen. Het valt ook hier weer op dat het meeste zonder enige moeite te verstaan is. Het dialect raden is misschien het enige wat het een beetje spannend maakt. Het eten is ook van goede kwaliteit en als er nog 45 min van de wachttijd op de klok staat, verplaatsen we ons naar het perron.
Even krijg ik het benauwd, want trein en vakantie, lees ‘Helse rit’ van onze Sri Lanka reis, zijn niet altijd een prettige combinatie. Maar al snel overtuig ik mezelf. Ik heb de Youtube filmpjes gezien hoe de trein eruit ziet. Daarnaast het betreft hier een slaaptrein. Totaal iets anders.
Zo’n tien minuten voordat de trein zal gaan arriveren, lopen er driftig Thaise mannetjes de tickets te checken en de toeristenmassa te begeleiden naar de juiste stek. Over onze wagon bestaat ogenschijnlijk wat verwarring, want we worden verschillende kanten op gewezen.
Als de trein dan eindelijk arriveert en wij gelukkig met personen omringd worden van dezelfde wagon, stopt de trein pontificaal met zijn deur voor onze neus. We wurmen ons naar binnen. Bij betreden van de wagon wordt er alleen nog even lekker wat agekeuveld in het gangpad. Kan dit nou niet wat later?
Ik zit nog geen tien minuten of ik heb al ruzie gehad met de Thaise wagonmedewerker, Nederlandse kinderen in het gangpad en mijn reisgezelschap. De eerste verstond ik niet, wat niet zo vreemd is gezien zijn mooie mondkap. Karsten attendeerde mij maar weer eens op een gehoortest. De beste man vroeg alleen of hij de bedden al moest opmaken. Driekwart van het gezelschap vond het nog niet nodig om liggend te gaan chillen. De kinderen vonden het nodig om voor mijn neus een robbertje te gaan stoeien. Waarbij ze bijna mijn neus aan het verbouwen waren. Als volleerd senior reageerde ik er iets te chagrijnig op. En dat wilde mijn gezelschap, alledrie, wel even laten weten en inpeperen. Ik dacht alleen, wordt het dan toch een helse rit.
Liggend in het upper bed type ik het dagelijkse verhaaltje met de staart tussen de benen. Lekker slapen en morgen vroeg arriveren in Chiang Mai. Een nieuwe stek tijdens onze rondreis.
Pong Phen Guesthouse
Kanchanaburi
LOCATIE: ++++
KAMERS: ++++
ONTBIJT: +++
PRIJS: +++++
SERVICE: ++++