Tijdens een rondreis is het onvermijdelijk. Wij gaan het ook zeker niet uit de weg. Via Grab zullen we ons voor een schappelijk bedrag meer dan twee uur verplaatsen van Bangkok naar Kanchanaburi. Het lijkt wel een naam uit de Asterix en Obelix reeks. Kanchanaburi is vooral bekend van Bridge by the River Kwai. Een historische plek met veel Nederlandse roots. Ben benieuwd of de verplaatsing een cultuurshok te weeg gaat brengen, ik weet allen nog niet op welke facetten.
Er is genoeg tijd voordat we afreizen naar Kanchanaburi om nog een deel van Bangkok te ontdekken. Chinatown hebben wij nog niet in al zijn glorie gezien, dus pakken we de Grab naar dit gedeelte van Bangkok. Grab is daar ons redmiddel. Het geeft een betere prijs en we komen altijd aan waar we willen zijn. Bolt is in de naam goedkoper, maar dit werk. Als we elke keer de driver een fooi in de hand geven, worden we de hemel ingeprezen. Twee handen tegen elkaar met glinsterende dankbare ogen.
Aangekomen in Chinatown herken ik de tekens aan de wand van onze Chinees op de hoek. Geen Thaise frutsels meer. Het is er drukker dan in sommige andere gedeelte van de stad. Als we uitstappen, proberen we ons wel even te oriënteren. De collega’s van mijn vader, stratenmakers pur sang, brengen ons iets van de wijs. Op een kruising twijfelen wij te lang. Een vriendelijk Thais Chinese passant wijst ons op Chinatown. Zonder daar iets voor terug te willen hebben en in redelijk goed Engels, het kan dus wel.
Na deze tip, bevinden we ons in nauwe straatjes met aan weerskanten shops met goederen van de Aliexpress. Volgepakte winkels resulteerden in net een tweebaans weggetje voor de mensenmassa. Tussen het inheemse volk, manoeuvreren zich verbaasde toeristen. Af en toen propt werkelijk een scooter zich door het winkelend publiek. Dat nog geen berijder een stoot voor zijn harses krijgt, verbaast mij enigszins.
Wat opvalt dat de vrijheid tot afdingen hier niet bestaat. De stand/winkelhouders lijken eerder verveeld en geïrriteerd als wij als geïnteresseerde koper informeren naar hun ‘Best Price’. Desondanks scoort Ingrid het zo gewenste schoudertasje. Voor tien euro koopt zij een leer damestasje. Natuurlijk voor Europese begrippen geen geld.
Ik hou van deze omgeving. Drukke chaotische straatjes gevuld met verveelde verkopers en stroomkabels al zoemend boven de luifels. Denk maar aan de Beverwijkse bazaar in het kwadraat en dan nogmaals. Iets wat ik in Beverwijk totaal niet kan dulden, maar op een vakantietripje, draai ik mijn hand er niet voor om. Daarnaast het produceert mooi beelden. Ik ben happy.
Als we na omzwervingen en opnieuw een Grab terug arriveren bij ons hotel, dient de volgende etappe zich aan in de ‘Lequin visits Thailand’ Tour. We vinden een SUV voor onze verplaatsing naar Kanchanaburi. Echter betreft het geen SUV als ingegeven in de app, maar een heuse minivan voor 10 personen. Het rooster voor wie nu in het midden moet zitten gaat niet op. Ieder heeft haast een eigen rij.
Bij het omgaan van de eerste hoek, ontstaat er wat discussie met de chauffeur. Het voordeel van Grab is dat de prijs vooraf besproken is. Deze beste man lijkt wederom te willen onderhandelen. Ik dreig demonstratief uit te willen stappen, dit gaat de chauffeur ook te ver. Beetje misverstand door taalbarrière en het blijkt meer te gaan om de afdracht aan Grab. Als we nu de rit annuleren in de app en contant betalen, dan is alles goed. Zo gezegd, zo gedaan.
De rit verloopt soepel en in estafette sluiten wij de ogen. Er is genoeg comfort. Met argusogen bewaak ik de route. Na een tip om de chauffeur te controleren, laat ik mij dat geen tweede keer zeggen. De verwachting is dat het komende verblijf een beetje simpeler is dat ons verlaten verblijf. Puur ingegeven door de naam, Phong Phen Guesthouse. Bij aankomst blijkt deze conclusie iets te voorbarig.
Na de hartelijke ontvangst konden we pas aanschouwen hoe totaal het verblijf is. Mooie kamers, goede faciliteiten, veel verschillende opties en goed restaurant. Het uitzicht op de rivier Kwai en daarachter de ongerepte natuur, geven een totaal andere indruk dan de hoofdstad Bangkok. De bergen in de verte geven het een extra tintje. Minuten lang staar ik voor mij uit over het landschap dat mijn blikveld vult. Bij elke verdraaien zie ik weer iets nieuws. Het is een waar genot.
We vullen de magen in het restaurant van het verblijft, echt heel lekker, een deel zoekt het zwembad op en ik geniet. Na een ingelaste pauze kleden wij ons aan en maken ons op voor het avondprogramma. Bij het betreden van de hoofdstraat valt direct op dat veel van de bars zijn bemand met ‘vrouwelijke’ Thaise medemensen. Als we een tafel hebben gevonden en voor ons uit zitten te staren alvorens het eten arriveert, valt mij oog op een situatie waarbij een Europese alleen verplaatsende man aan het shirt binnen gesleurd wordt bij een van de drinkgelegenheden. Is dit dan al zo een oord? Het levert alvast een leuke discussie op met het opgroeiende deel van de familie Lequin.
Aansluitend bezetten we een tafeltje in een bar om al pestend, met de kaarten, nog te genieten van het nachtleven in Kanchanaburi. Nog maar 25 procent van de groep mag nog geen alcohol nuttigen. Ik word oud. De muziek wordt verzorgd door de Thaise Saskia en Serge, maar goed ik weet dat 80% van de lezers niet meer weet wie dat zijn. Het Engels is zo slecht dat de tekst niet eens meer te volgen is. De tonen van de muziek geven ons enkel een indruk om welk nummer het gaat. Voor de goede wil klap ik na elk nummer lief voor het worstelende stel. Soms ietwat te laat. Het is tijd om nog wat voor morgen te regelen en krap 8 uur van tevoren is het geregeld. Chapeau voor onze reisleidster Ingrid. Morgen naar de watervallen van Erawan.
Beoordeling:
New Siam Palace Ville Hotel
Bangkok
LOCATIE: +++++
KAMERS: +++
ONTBIJT: +
PRIJS: ++++
SERVICE: ++++