Eergisteren begon onze reis al. Een reis met een wederom bijzondere start. Gelukkig voor ons zijn er helderziende roots in de familie, want niet reizen via de nationale luchthaven Schiphol, bleek de gouden greep. Als dit de tendens wordt van de vakantie, dan ben ik ervan overtuigd dat het een top vakantie gaat worden. Maar goed, daar hebben wij als gezin niet veel voor nodig. Ondanks dat een lid van het gezin graag zijn zure mond op zet. De eerste etappe was een autorit op donderdag naar Hamburg, want de combinatie van vertrektijd, financiële inslag en luchtvaartmaatschappij, deed ons afreizen naar Duitsland.
De rit was vlekkeloos, geen file. Enige minpuntje was het diner langs deze route. Het duurde namelijk zo lang alvorens wij een Rasthaus tegen kwamen, dat de eerste de beste keuze om te gaan eten, later in het gezin niet als beste werd beschouwd. Het zijn pubers, hoewel de helft wettelijk volwassen is, en die eten liever bij de bekende fastfoodketens.
Er was een hotelovernachting geboekt bij Hotel Nordic. Perfecte locatie voor de volgende dag. Namelijk op veertien minuten van de parkeerplek en 21 minuten vanaf het vliegveld. Daarnaast was er nog een Biergarten in de buurt, dus totaal geen stress. De familiekamer, de enige tijdens deze trip, voldeed in al zijn facetten. De volgorde van werk, lange autorit en een Biergarten maakte de strijd tegen het wakker blijven behoorlijk ongelijk.
Lekker uitgeslapen pakte ik in de ochtend mijn telefoon om te kijken hoe laat het was en of er nog nieuws was. Nieuws was er zeker. Door een mooie computerstoring veroorzaakt door CrowdStrike, was er ietwat spanning op de wereld ontstaan. Vele disciplines waren geraakt, want ja het had te maken met Windows. Het luchtverkeer in Amerika en ook Schiphol laten nagenoeg plat. Met een versnelde adem en geschrokken houding kijk ik Ingrid aan. Kunnen we vandaag wel vertrekken?
Naarstig gingen we op zoek naar berichten over Hamburg en over Qatar Airways. Ze zeggen altijd geen bericht is goed bericht, maar de twijfel is wel degelijk aanwezig. De nieuwsberichten stapelen zich op over Schiphol. Terloops wordt Hamburg ook benoemd. Hoe gaat dit dan aflopen?
Het schema wordt gewoon aangehouden en om 11:45 leveren we de auto in. Het valt altijd op als een Duitser goed Engels kan spreken. Vol verwachting arriveren wij op de luchthaven van Hamburg. Enkele vliegtuigen ontstijgen hun rollend bestaan. Het lijkt hier mee te vallen. Het inchecken duurt iets langer door tegenwerkende pc’s, maar al met al lopen wij tien over één door de security. Het is dan ook mooi om te zien hoeveel mensen er meeleven met onze reis. In verschillende app groepen berichten gedeeld over de storing en de hoop dat het ons niet zal treffen. Bedankt voor al het medeleven.
We vlogen, zoals al aangegeven, met de nummer ééń vliegtuigairline Qatar Airways. Het verschil met vorig jaar was immens. Wat een relaxte en fijne vlucht. Tussenstop in Doha, wat een andere wereld is dat. De oliedollars zijn goed besteed om hier een vooraanstaand luchthaventje aan te leggen. Als we al struinend ons zoekend begeven naar vertier voor de maag en de geest, lopen we tegen een DJ aan. Onder een grote teddybeer worden de klanken de grote open hal ingegooid. Menig bezoeker, waaronder de schrijver van het blog, werpen hun camera van hun telefoon gericht op de beste man. Achter mij hoor ik een Hollander zeuren dat het niet veel voorstelt. Hij behoort tot mijn gezelschap.
De vlucht richting Bangkok gaat net zo soepel als de vorige etappe. Voldaan en tevreden stappen we uit en begeven ons naar de uitgang om ons uiteindelijke doel te bereiken, namelijk Thailand. Buiten gekomen, worstelen we nog iets met de ATM. De rare Thaise letter kronkels zijn door ons echt niet te lezen. Als wij met gevulde zakken de hal verlaten, wachten we op de GRAB pick-up point op onze chauffeur.
Bij het aanzien van onze minimale bagage krijgt de beste man het Spaans benauwd. Wij genieten al lekker van zijn Thaise zus. Wat een hitte. Niet alle bagage past in zijn kofferbak en er wordt 1 koffer tussen de bijrijder en de chauffeur geplaatst. Ik zit voorin en om de beste man in de ogen aan te kunnen kijken, moet ik licht mijn bips verheffen. Hij is pas 4 maanden bezig met zijn Engels. De vertaalcomputer doet goed zijn werk. Hij verontschuldigt zich meerdere malen voor de positie.
Aangekomen bij het hotel schieten we even in de relax modus. De oogjes worden dichtgeklapt en een ieder slaapt in power modus. Rond zes uur lokale tijd, vijf uur later dan Hollanda, beleven we de stad en geniet ik van de chaos van de stad. Zoiets beleef ik alleen in Azië. De regels zijn wel strikt, want ivm een boeddhistische feestdag, wordt er geen alcohol geschonken. Helaas maar ik kan mij daarbij neerleggen.
Wij eten wat, een pittige groene curry, lopen wat rond en scoren de gewenste SIM kaarten bij 7/11 (seven/eleven). Karsten is de grootste fan van deze zaak en zoekt bij aankomst de dichtstbijzijnde vestigingen op. En geloof me, er zijn er genoeg.
Het lukt nog om ergens een gemaskerd biertje te drinken. De paniek slaat alleen in de tent als de politie eraan komt. Alle bekers worden opgeruimd. Gelukkig is die van mij allang leeg. Vermoeiende reis laat ons op tijd op ons oor gaan. Morgen de hele dag Bangkok. Heb er zin in. Ik noem het vandaag (Growd)Strike One, wat een geluk. Op naar de rest van de dagen.