Deze website maakt alleen gebruik van cookies om uw online gedrag op deze website te kunnen analyseren. Met deze gegevens zullen wij de website kunnen verbeteren ten doeleinde om u beter van dienst te zijn. Bij het achterlaten van een reactie, wordt naast uw ingegeven naam ook het ip-adres vastgelegd. Dit in verband om misbruik van deze functie te voorkomen. Wilt u meer informatie, kunt u een mail sturen naar info@lequin.nl. Let op: Wij geven uw informatie niet aan derden.

Weer een landrot

Voor je het weet loop je weer op de kade, met een koffer vol vieze was en met veel nieuwe ervaringen, richting de trein. Het was een intensieve week waarbij veel gezien is door het reisgezelschap. Achter ons wordt het immense cruise schip kleiner en wordt een klein beetje de weemoed groter. Strak houd ik het cruise pasjes vast, wat ik nog in mijn zak heb. De laatste houvast aan de luxe van de afgelopen week. We gaan naar huis, althans de reis van vandaag.

Het tijdstip dat wij het schip verlaten is vroeg. Er wordt getracht met militaire precisie, de trein naar Milaan te halen. Die trein vertrekt om 9.15 en het is nu kwart voor negen. Met de juiste spierspanning in de kuiten klimmen we over de keien van Genua. Gelukkig weten we de weg, anders was het een krappe bedoening geweest. Al lopen probeer ik de treinkaartjes te bestellen. Want er was twijfel of alles wel zo smooth zou verlopen. Het verlaten van het schip ging alleen vele malen sneller dan erop komen. Wilde ze zo snel van ons af?

De kaartjes zijn gelukt, helaas iets duurder dan verwacht doordat de 2de klasse uitverkocht is. Om negen uur staan we verwachtingsvol het spoor af te turen naar de inter city. Ruim op tijd dus en die spierpijn was niet nodig geweest. In Italië koop je dus plaatsen in de trein. Hetgeen betekent dat je de juiste wagon en stoel moet zien te vinden. Als je dit niet elke week doet, dan is het best zoeken. Als de trein dan ook het perron binnenrijdt, gaat de helft van het gezelschap naar links en de helft naar rechts. Van de militaire precisie is hier dan ook niks meer over.

Bij het wegrijden kunnen we concluderen dat een ieder op de trein zit, het perron is immers leeg. Aldaar ik de tickethouder ben, alles is met mijn telefoon bestelds, ga ik naarstig op zoek. In de zoektocht loop ik terstonds tegen de conducteur aan. Twijfel neemt bezit van mij en ik kies ervoor om zwartrijders tegen te gaan. Ik ga terug naar 'onze' wagon. De beste man heeft het druk en het duurt nog enkele minuten, in mijn gevoel een half uur, totdat hij onze plaatsbewijzen afvinkt. Gelukkig is Ingrid al zoekende naar de rest van het gezelschap. Ze vindt ze snel.

De treinreis, een kleine twee uur, gaat soepel en we arriveren voor de aangegeven tijd in Milaan. Ik hoop dat de NS ook meeleest. Nu begint de zoektocht naar de dagbesteding van vandaag. Ik ben onnodig gefrustreed want mijn internet, zoals de afgelopen dagen, geeft nog steeds geen thuis. Beetje vloekend en tierend in mezelf, hoewel Karsten vraagt lief wat er aan de hand is, probeer ik de g-tjes in mijn scherm te toveren. Het lukt maar niet.

Milaan bezoeken met koffertjes lijkt ons geen goed idee en gaan op zoek naar een bagage opslag. Het is alleen zonde dat we niet alle aanwijzingen kunnen vinden. Een eerste bord kunnen we vinden, alleen ze broertje is niet te vinden. Als dan alle hoekjes bestudeerd hebben, vinden we de rij met gelijkgestemde. Als de koffers gedumpt hebben, zoeken we de uitgang. Bij het aanschouwen van de blauwe lucht, blijkt ook het internet het weer gevonden. Gelukkig ook deze primitieve levensbehoefte is weer beschikbaar. Google Maps wordt geopend en stellen ons doel in. Het is een stukje lopen. Het stations aan de buitenkant is zeer indrukwekkend. Als dit een voorteken is voor de stad. Hebben we iedergeval vandaag nog wat moois te zien. Maar zoals al gezegd, het ligt niet naast het station.

Als de stadse geur van schraal bier, urine en uitlaasgassen ons omringt, is de heimwee naar de zilte zeelucht alleen maar groeiende. Rianne heeft zich overigens ten doel gesteld om een step te huren en tuurt de randen van de stoep af naar een geschikt exemplaar. Als na ongeveer tien minuten vindt ze er één en koppelt deze met haar telefoon. Ze probeert het voertuig in beweging te brengen, maar dat het tweewiekertje op deze afgelegen plek stond, had een reden. De accu lijkt leeg. 

We laten het financiële commerciële district achter ons als een iets traditionelere bouwstijl omdoemt. De straatjes worden nauwer en de namen historischer. 'Piazza San Marco' zorgt natuurlijk voor herkenning voor het gezelschap aangezien de twee Marco's. Terrasjes flankeren de straatjes en dan komt ook de trek opzetten bij het gezelschap. Ik blijf stug de mooier wordende omgeving in mij opnemen en op de plaat zetten. In de verte zie ik Duomo Milano verschijnen. 

De eerste aanzichten doen ons terugdenken aan Sagrada Familia. Alleen is dit misschien wel mooier en dan niet alleen door het gebrek aan steigers. In de schaduw vinden wij een terras en zeer klantvriendelijk worden alle vrije tafels van het etablissement verzameld om het negental van een miniscuul tafelblad te voorzien. Acht maal een pizza en een pasta worden besteld. De pizza is goed, alleen niet van dezelfde kwaliteit als van de Napolitaanse variant. De korst en bodem zijn grof maar wel luchtig. Het stilt in ieder geval de aanzwengende trek.

Alvorens we verder door Milaan willen wandelen, nog even snel plassen. Het is alleen onbegrijpelijk dat dit tentje maar één toilet heeft. Het staat in geen verhouding met het volume aan zitplaatsen. Daarbij betreft het ook nog een invalide exemplaar. In Nederland hadden dit makkelijk vier toiletten kunnen zijn. We verspillen zeker 30 minuten met het wachten op onze beurt. Ik had het bijna liever in mijn broek gedaan, ik zeg bijna. 

Het plein voor de kathedraal is druk maar ook zeer indrukwekkend. De aangesloten bekende gallerijen 'Galleria Vittorio Emanuele II' zijn ook zeer fotogeniek en dat vinden wij niet alleen. Je kan hier bijna over de hoofden lopen. Ik ben dan altijd alert op mijn spullen en maak dat ook kenbaar aan mijn geliefde. Het zou zonde zijn als in de finale van de vakantie iets minder plezant je overkomt. Terug lopen naar het station voor de bus naar het vliegveld, leek ons geen goed idee. De keuze voor de Metro is dan snel gemaakt. Als ervaringsdeskundige staat Ingrid vooraan om het te regelen. Voor twee euro per persoon hoeven we niet verder te lopen. Dat is mooi.

Op het station hebben we snel de koffers en begeven ons naar de plek van de bus. Aeroporto Bergamo. Met dezelfde militaire precisie, we worden namelijk gemaand om op te schieten want de bus vertrekt over een minuut, stappen we in de bus. Door alle getimede overstappen van de dag arriveren wij op het vliegveld. Doordat het online inchecken niet lukt, ondanks contact via Whatsapp met de servicedesk van Transavia, goed geregeld, niet heus, kunnen we alsnog door de security check. De bekerfinale deels kunnen zien, maar zelfs op een klein scherm, was het niet het aanzien waard. 

Als de incheck meneer ook de boarding meneer blijkt te zijn, best veel werk in je eentje, zitten wij in het vliegtuig. Niet vol. Das fijn. Rotterdam is de bestemming. Stil kijk ik voor mij uit. De reis is ten einde en wat voor een reis. Want wat is de conclusie, wat vind ik 'op cruise' gaan.

Conclusie

Nu komt de conclusie, iets waar een paar van de volgers op hebben zitten wachten. Een kleine noot, het is mijn beleving, mijn conclusie. Ik probeer het te onderbouwen.

 

Positief:

  • De luxe/comfort; ongekend hoe veel luxe er geboden wordt op een cruise
  • Het personeel; ze willen jou vermaken en zorgen dat jij een leuke tijd hebt. Behalve de nep Robbie W., hij heeft een verkeerde toon geraatk
  • De diversiteit; in korte tijd kan je veel landen en steden bezoeken 
  • De diversiteit in vertier; de constructie is zodat iedereen wel iets kan vinden aan boord
  • Het eten en drinken; alles aan boord was lekker en ja zeker het eigen gebrouwen bier
  • Hygiëne; je kamer wordt meerder malen per dag opgeruimd. Altijd een opgemaakt bed.

 

Negatief:

  • De drukte; zoals aangegeven kan het op bepaalde plekken en momenten erg druk zijn. Je ontkomt daar niet aan.
  • De verschillen; al het personeel komt uit de lage lonen landen. Alleen maar omdat ik goedkoop op cruise kan, ik weet het. Maar het beeld tussen de arme landen en rijke westen is hier in een snelkookpan gegoten
  • De tijdsdruk; als je aan land gaat, wil je natuurlijk de boot niet missen. Soms is dat wat kort voor je gevoel en dat geeft wat onrust.
  • Medepassagiers; zoals in de blogs wel aangegeven zijn er medepassagiers, die je liever over boord gooit. Door hun gedrag naar het personeel of hun zeer associale gedrag naar andere passagiers.

 

De slotsom is dat ik enorm genoten heb van de sfeer, comfort en luxe aan boord samen met ons reisgezelschap. Tel daarbij het talloze vriendelijke personeel en de vele steden die we aangedaan hebben en het was een leuke ervaring. Ga ik volgend jaar weer, dat betwijfel ik. Het komt er ooit wel weer eens van. In een andere omgeving, Carribean?, met een nieuwe beleving. Raad ik het aan, ja als je even lekker verwend wil worden. Nee als je meer een type Columbus bent.

Sail away en have fun.

 

PS: Nogmaal een shout out naar het personeel. 

 

Volgend avontuur volgt snel. Van de zomer de geplande reis van vorig jaar naar Sri Lanka. Althans hopen we nu wel te gaan. Snel verhalen over de verdere voorbereidingen.

Volg mij op social media: