Zwaai zwaai! Een bediende uit het hotel zwaait onze bus enthousiast uit. Linze geeft aan dat de fooi waarschijnlijk naar tevredenheid was. De bus grinnikt mee. Maar goed wij zijn op weg voor een lange dag in het koekblik.
Bij het verlaten van het hotel met de naam die ogenschijnlijk verwijst naar de heerser van Rusland (Phu Thinh), wordt er een opmerking gemaakt met de verwijzing naar mijn blog. De opmerking:" dit komt waarschijnlijk ook in het blog", is niet voldoende. Hoewel, nu dus voor één keer wel. Naam van de persoon die het gezegd heeft, is op te vragen bij de schrijver.
Ik heb mijn eigen plekje weer gevonden in de bus. De boys hebben gesprint, toen het startsein werd gegeven om de bus in te gaan. Net als in mijn kindertijd, je wilt toch achterin zitten. Het is ze wederom gelukt.
Dopjes in, muziek aan en gaan. Oogjes sluit ik heel even. Voor ik het weet wordt ik een uur later wakker. Even later wordt er gestopt voor plas- en tankpauze. Het bordje boven de vrouwen toilet trekt mijn aandacht 'WC Nu', is zeker voor de hele hoge nood. Het is ook de dames toilet dus overeenkomsten zie ik wel.
De reis gaat verder over binnenwegen door steden en dorpen. Ik snap dat dit een lange rit is. Het is geen highway waar je in een strakke snelle lijn overheen schiet. Het valt mij op dat de chauffeur onrustig of in ieder geval niet fijn rijdt. Veel remacties en claxon gebruik. Het is in iedergeval niet zo erg dat ik niet aan de binnenkant van mijn oogjes durf te kijken.
Ik word weer wakker gemaakt uit één van mijn vele hazenslaapjes. De schrikbeweging komt vast uit mijn mooie droom. De lunch locatie is behaald en wij stappen wederom allemaal braaf uit. Het is een mooie locatie zo aan het strand. Het is minder toeristisch waar wij zijn en dat is vooral aan de ober te merken. Waar de afgelopen dagen aan een half engels woord genoeg was om duidelijk te maken wat wij wilde eten, moeten wij nu met handen en voeten het alfabet uitbeelden. Gelukkig staat Duc ons snel bij als hij ziet dat wij ploeteren als een vis op het droge.
Eten is voor de rest niks mis mee. De lunch laten we even zakken met een wandeling onder de palmbomen op het nabij gelegen strand. Parelwit strand met helderblauwe zee. Een zucht van verlichting en genot ontvlucht mijn lichaam. Wat is dit mooi. Een aantal leden van de groep vinden het een mooie achtergrond voor hun nieuwe Facebook profiel foto. Iets wat ik kan begrijpen. Alleen hebben wij er één in de groep die nu al voor het hele jaar een verzameling heeft. Ik bedoel dan letterlijk voor elke dag.
De wielen draaien weer en het laatste deel staat op het programma. Eigenlijk schiet het allemaal aardig op en gaat het snel. Het landschap veranderd elke honderd meter van rijstvelden, winkelstraat en dan in mooie natuur. Groen is dan wel zo onderhand het toverwoord.
Bij een statig gebouw vlak aan het strand parkeert de buschauffeur voor de laatste keer. Morgen weer een nieuwe chauffeur en bus. Het grote hotel lijkt mij afdoende voor een nacht en als wij naar de kamer gaan, wordt dat gevoel steeds sterker. Het is een modern hotel, maar dan van 20 jaar geleden. Het tapijt maakt het een muffe bende. De kamers zijn wel groot, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Ondanks dat het zwembad geboekt en gesloten is ivm een privé feestje, mogen de Kids toch een uurtje zwemmen. Als wij ouderen polshoogte komen nemen, zien wij al wat voor feestje het wordt. Volkssport nummer één in Vietnam namelijk Karaoke. Onze kamers liggen aan het zwembad. Fijn!
Uur is zo voorbij en de hele clan verplaatst zich naar het aangrenzende strand. Daar ondervinden wij dat het plaatsje, Qui Nhon, niet erg toeristisch is. Wij worden nogal onderzoekend aangekeken door de lokale bevolking.
Het water is wederom warm hier en even het water in is dus geen straf. Ik maak nog wat foto's, maar de ondergaande zon zorgt voor uitdagende lichtsituatie. Om nog een leuk beeldje te krijgen moet ik mij uiterste best doen.
Als wij weer aangekleed zijn proberen wij, Harm's gevolg, ergens bij het hotel een hapje te eten. Ook nu blijkt weer de toeristische onvolwassenheid van dit plaatsje. Om niet nog verder te moeten lopen en alsnog teleurgesteld te worden, beslissen wij terug te gaan naar het hotel en daar te eten.
Dit lukt aardig. Alleen zijn de garnalen ietwat duur en staat het onduidelijk op de kaart. Als wij dat hadden geweten. Maar goed eetmonster Jesper wil nou eenmaal graag garnalen eten. Je ontkomt er niet aan.
Aansluitend doen wij een drankje op het terras op de bovenverdieping. Helaas wordt ons stemgeluid daar ook vaak overstemd door een tweede Karaoke avond. Heerlijk die schaamteloze zangkunsten van die vietnamezen, maar niet als ik in de buurt ben graag.
Reizen in een reizen is nooit erg leuk. Maar als je weet wat aan de andere kant op je wacht, heb je het er voor over. Deze stad heeft niet het verlangende voor na zo'n dag. Gelukkig reizen wij morgen verder. Het is nog een week van dit avontuur en hebben al veel gezien. Het ritme hebben wij omarmt, het eten voor het grootste deel en van het land zijn wij al fan. Voor nu goedenacht Qui Nhon.
Ps
Tip van de dag
Qui Nhon is niet het bezoeken waard in een Vietnam trip. Als je het kan overslaan, dan zeker doen. Anders gewoonweg overleven met een local beer.