Tring Tring! Ik probeer het geluid van de telefoon na te doen. Het is redelijk ondefinieerbaar. Maar goed onverwachte wack-up call. Het is laat voor ons doen. Lekker uitgeslapen kan je dus zeggen. Uit de veren.
In mijn onderbroek loop ik over de gang naar de kamer van de jongens. Onze koffers liggen bij hun op de kamer. Dit omdat de bedden van de Kids tegen elkaar zijn gezet in plaats van onze bedden. Nogmaals een verhuizing, maar dus niet de koffers.
Aangekleed en wel naar het ontbijt. De ontbijtlocatie is idyllisch aan de tuin gelegen op een open terras. Genieten zo in de ochtend. Ik word afgeleid aangezien een man op het terras verdacht veel weg heeft van oud-ajaxcied Michel Kreek. Zijn tongval verraad mijn onjuistheid, het klinkt nogal Duits. Wat op zich weer een verrassing is. Veel Duits hoor je niet in tegenstelling tot Nederlands en Aussies (engels).
De lobby van het hotel/resort ligt achter ons en wij lopen naar het ochtendprogramma. Gisteren al aangeven namelijk het lampionnetjes maken. De wolken hebben plaats gemaakt voor een strak blauwe lucht. Hierdoor brand de zon op mijn kuiten. Het zou een kleine wandeling zijn vandaar mijn schoeisel. Maar ik heb spijt dat ik mijn slippers aan heb. Het plavuizel is van discutabele aard. Ik snap ook die ringen niet in het pad. Struikel bijna twee keer, ia ia ia.
Ergens in een straat achteraf waar vol gebouwd wordt, bevindt zich de knutsellocatie. Duc laat ons het proces zien waarna aan lage kleine tafeltjes geknutseld kan worden. Ik beslis om het geheel op de foto te zetten en onttrek mij aan het gefreubel. Met heel veel hulp maakt de gehele groep een eigen leuke lampion. De kleuren variëren van hoeren rood tot spier wit. Iedereen neemt zijn lampion mee en ik krijg er één. Mooi gemaakt hé mamma.
Verder wordt de tijd afgedaan met commerciële uitwisselingen van geld en lampions. "Die is voor oma, die voor mijn moeder en die voor mezelf". Hoor ik om mij heen. Sommige beginnen aardig een inrichting voor een vietnamese tempel bijelkaar te sparen. Het is maar wat je mooi vindt. In deze sfeer snap ik dat volledig.
Dan is het tijd voor even niets. Even genieten van de faciliteiten van dit resort. Een aantal zoeken de nattigheid op van het chloorbad. Een ander kiest voor het vietnamese matras. En weer een ander kiest voor het balkon met uitzicht en zijn mobiele telefoon. Er kan ingezet worden wat ik deed.
Het is na de hectiek van de laatste dagen gewoon even lekker om niks te doen voor een aantal uurtjes. De groep heeft unaniem besloten om vanmiddag een facultatieve excursie te doen. Voor de verandering per fiets en boot. Het mag natuurlijk niet saai worden.
Als de pedalen draaien fietst de hele groep in de omgeving van Hoi An. Rijstvelden en groentetuintjes trekken aan ons voorbij en ik moet zeggen op de fiets is het goed toeven. Het windje zorgt voor een aangename verkoeling. Onderweg wordt er gestopt op verschillende locaties. Ook in zo een mooi groentetuintje. Mevrouwtje theelepel die bezig is met de verschillende gewassen, lacht meerdere keren lief naar mij. Ze gaat even wel gewillig poseren voor de camera. Prachtige vietnamese lach heeft ze, je zou toch bijna, maar het leeftijdsverschil is te groot.
Later in de rit komen wij twee jongens tegen met een buffel aan hun arm. De gidsen in koor; Linze, Duc en de fietsgids, proberen ons op de buffels te krijgen. Niemand durft tot dat de spreekwoordelijke schaap op de buffel zit. Het kost 1 dollar. Wat het natuurlijk helemaal hilarisch maakt, is dat de buffel een paar passen door water zet. Het rondje duurt ongeveer 30 seconde maar geeft veel schik.
Karsten met mama en Jesper met de bereidwillige Niels maken hun rondjes. Aan mij zijn dit soort zaken niet besteed en ook hier werkt mijn camera mooi als vangnet.
Bij het wegrijden constateren wij wederom dat de Lequin Sloop bv weer aan de gang is gegaan. De ketting van Karsten zit klem tussen band en kast. Met wrikken van wel drie vietnamezen lukt het de fiets weer aan de praat te krijgen. Op naar het laatste deel.
De 10 min die Duc aangeeft dat er nog gefietst moet worden, kloppen bij lange na niet. Dit wordt het rode smurf syndroom genoemd. "Is het nog ver grote smurf, nee niet zo ver meer!". Maar goed wij arriveren in mini jungle waar de boot op ons wacht. Het vochtpeil, heel belangrijk, wordt op niveau gebracht en op naar de boot. Net als de Kids aan boord zijn, valt er een palmboom tak bruut naar beneden. Gelukkig wordt een ieder gemist.
De boot vertrekt en vaart over de brede rivieren in omzwervingen naar Hoi An. Leuk, maar niet erg 'breathtaking'. Na minuten lang op een stoel braaf met armen over elkaar, rechts boven en links onder, te hebben gezeten. Beslis ik in mijn meest sexy pose voor op het schip te gaan staan. Mijn camera richt ik in verschillende hoeken om het water en zijn bewoners op de plaat te zetten. Hoi An doemt op en wij leggen aan.
Geld pinnen, 'I wanna be a miljonair', en lekker eten. Noedels, vis, vlees en pizza worden strategisch op de tafel gezet. Ons gezin eet en drinkt omgerekend voor 28 Euro. Ja, je leest het goed, 28 Euro. Alleen daarom wil ik wel elk jaar naar Vietnam.
Een wandeling om het voedsel te laten zakken volgt. De lampionnen boven de straat verlichten de omgeving weer prachtig. De smalle straatjes worden overstelpt door voetgangers, gebrek aan de brommers. Het is een gemoedelijke sfeer. Je neemt de irritante straatverkopers op de koop toe. Leuke woordspeling. Maar die verdomde vogels, pinda's en waterlantaarns heb ik nu wel gezien. Het zijn overigens grote families die deze zelfde producten verkopen.
De koffie die wij wel scoren is overigens erg lekker. Morgen weer. Slenterend lopen wij naar de taxi. Het is ons niet duidelijk of wij nu dezelfde chauffeur hebben als gisteren. Maar goed met wat drang van Harm, passen er weer negen mensen in een taxi.
Aangezien het nog vroeg is beroven wij onze koelkasten van het zelf aangeschafte bier. Als jonge pubers chillde wij even lekker in de tuin. Het is er overigens druk, meer puberaal ingestelde volwassenen genieten nog van het ideale klimaat onder het genot van bier, fris en chips. Ik zit en geniet van het gezelschap en de omgeving. Het moment dat je elke vakantie moet hebben en moet koesteren.
Morgen volledig vrij programma. Wat? Ja, volledige rustdag. Geen excursies, even niks doen. Linze een dag niet zien, ook fijn. Hoewel wat moeten wij zonder zijn tips. Hetgeen betekent dat het verhaal van morgen minder smeuïg zal zijn. Sorry lezers, niet mijn fout. Klachten kunnen gestuurd worden aan Fox reizen. Voor nu, goedenacht Hoi An.
Ps
Tip van de dag
Denk out of the box. Bijvoorbeeld met dingen doen, de water buffels, of met eten. Je zal verrast worden, blij verrast. Moet bekennen dat het voor mij ook soms moeilijk is.