Ping!!! Ik veeg de laatste slaap uit mijn ogen en wij stappen in de bus. Iedereen om mij heen ziet er nog lichtelijk vermoeid uit. Zijn het de bedden, is het de temperatuur of is het het vroege tijdstip. Ik denk een combinatie van de factoren.
Een nieuw avontuur vandaag. Gisterenavond zijn wij, Harm's gevolg, even naast eten op schoenenjacht geweest. Het is de schuld van Jesper, inderdaad dit keer geen stereotypische vrouwenactie. Hoewel de dames maken er gretig gebruik van.
Deze ochtend word ik in de lobby bij mijn kladden gegrepen. Mijn blog reikt inmiddels verder dan de vertrouwde groep. Rian was het niet eens met mijn typering van ons potje pool. Gelukkig kan ik het recht lullen. Ze gelooft mij. Hoop overigens niet dat ze dit leest. Niels volgt later in de bus. Maar die was het gewoon met mij eens.
Op naar Hoi An. Ik schud op mijn stoel en probeer van de muziek te genieten. Of ik alleen ben, playback ik lekker mee. Ogen dicht zodat ik de afkeurende blikken van mijn medepassagiers niet zie. Overigens is het bewolkt vandaag. Temperatuur is echter niet veel gedaald. Hoop dat de zon vandaag nog zijn entree maakt. Al is het alleen maar voor de foto's.
Gierende remmen en ik hoor Linze door mijn muziek heen aangeven dat wij een korte fotostop maken. Ik grijp snel al mijn materialen en op mijn toeristen stappers, balanceer ik uit de bus. Als ik richt en wil schieten, komt het euvel van de cruise weer naar boven. Beslagen lenzen. Ik veeg en ik poets en kan net op tijd een paar beeldjes schieten. Of ik tevreden ben weet ik niet.
Nu moet mijn moeder even stoppen met lezen en een paar regels over slaan. Nog geen honderd meter van de mini stop, moet onze bus vol in de ankers. Een kleine mini van met gasflessen spert ons de weg en dacht het te halen. Centimeter werk. Chauffeur is verreweg van blij. Moeders mag weer doorlezen.
Op het hoogste punt van vandaag wordt de bus geparkeerd en mogen wij even uitstappen. Ik loop een stukje de heuvel op en stap letterlijk in een mierennest. Niet het beest maar van mensen. Locals en toeristen krioelen doorelkaar en leunen over elkaar heen voor de beste foto. Door het heiige weer worden de foto's erg vlak. Geen succes. Er staat een soort van verheven plateau waar iedereen op wil voor een foto. Zelfs de bruidsreportages staan in de rij. Geef mij portie maar aan fikkie. Bij toiletbezoek wederom een mierennest, nu wel die kleine beestjes. Lekker zo met slippertjes. Snel maar weer de bus in. Bah!
Nu voor het culturele evenwicht wordt er een museum aangedaan. Cham museum in Nha Hang. De zandsculpturen zijn mooi en hebben een godsdienstige grondslag. Zo herken ik mijn populairste exotische God Ganesh. De gehele groep is hier heel snel uitgekeken. Geen bezoek, niet erg.
Bij de uitgang lig ik op mijn buik het razende verkeer te fotograferen. Tom vraagt na dit vreemde tafereel aanschouwt te hebben of ik professioneel fotograaf ben. Ik wil met ja beantwoorden, maar dan zou ik liegen. Met bochten probeer ik hem duidelijk te maken dat mijn werk toch wel aan fotografie gelieerd is. De jonge knaap knikt netjes instemmend. Echter in zijn ogen zie ik een ander antwoord.
Ik heb trek. Lunchtijd en dat doen wij lekker relaxed aan het strand. Ja, wij hebben het gehaald. Vietnams land eindigt hier en gaat over in de zee. Prachtig terras waar wij zitten. Het duurt alleen even voordat iedereen zijn snaaiwerk voor zich heeft. Het duurt vooral lang voor de kinderen. Eten was weer heerlijk. Vooral mijn gerecht, die ik gekozen heb door met mijn ogen dicht op de kaart te wijzen. Stewpotje van spare ribs in een zoet-zure pittige saus. Ik zit vol. Naast het eten houd ik de Nederlandse cultuur hoog, Heineken it is! Eerste keer deze vakantie.
Omdat het zo dichtbij is, dippen wij wat ledematen, de Kids iets meer, in het heerlijke water. Paniek slaat toe als de broer van Linze, sorry hij zei het zelf na wat hulp, in het water gevonden was. Echter betrof het, de kwal, hier een verdwaald exemplaar. Even lekker zo. Intussen is Duc, dit is zijn geboortegrond, even bij zijn moeder geweest. Het gaat goed met haar na de operatie.
Op naar het hotel in Hoi An. Onderweg merk ik op dat deze omgeving niet lang meer in deze samenstelling te aanschouwen zal zijn. Veel bouwlocaties en nieuwe aanbouw verraden de drang om meer toeristen naar Vietnam te lokken. De redelijke rust waarin wij reizen, zal dus afnemen met de tijd.
Phu Thinh heet onze volgende slaaplocatie. Ziet er echt top uit. Het is een complex, bestaande uit meerdere gebouwen, die een prachtige tuin omsluit met zwembad. Zoals al wel vaker deze reis, eigenlijk elke keer, ontstaat er weer een kamer carrousel. Ons Harm's gevolg is op de lijst zo neergezet dat het net allemaal niet klopt.
Harm staat vaak met Karsten of Jesper ingedeeld. Hierdoor zijn onze kamers, Kids en wij, niet aansluitend. Dat is niet handig. Het is dan een georganiseer. Gelukkig hebben wij een top gezelschap en nu komt hij, de dames eiste het namelijk, de toppers Rian en Marjo wilde graag met ons wisselen. Twee top individuen. Natuurlijk ook niet opa Harm vergeten, want ook hij moest verkassen. Overigens bij aankomst lagen alle Kids gelijk in het zwembad. Gedaan met de rust. De aanwezige senioren hotelgasten morren iets.
Net als wij goed en wel de koffers op de juiste plek hebben gezet, is het al tijd voor de stadstour door Hoi An. Beetje beduusd en ontdaan door alle perikelen van de kamers, zitten Ingrid en ik in de bus. Vlot arriveren we in het oude gedeelte. Direct valt de bouwstijl op en de sfeer. Het is erg druk maar gezellig. Het uitsluiten van het brommerverkeer in het centrum van de stad helpt voor de gemoedelijkheid.
Met het hele gezelschap lopen we een satijn fabriek in. Zeer leerzaam. Minder interessant is het vooraf ingestuurderde verkoopriedeltje. Niet echt aan mij besteed en aan de reactie van de groep te zien, ook niet aan hun. De snel in de hand gedrukte visitekaartjes ten spijt. Verder lopend vallen de fel gekleurde lampionnetjes op die het straat beeld verfraaien. Morgen mogen we zelf gaan knutselen, zin in. De rest van de tour kan mijn aandacht niet vasthouden. Overal waar we binnengaan, is het educatieve verkooppraat. We leren u iets, koop nu van mij. Daarnaast lopen er verschillende, te veel, individuen over straat die mij iets willen aanpraten. Ik word moe van het 'no, thank you'. De eerste is gemeend, de laatste gaat gepaard met boze en gefrustreerde blik.
Door de rivier en de Japanse brug doet Hoi An mij denken aan Venetië. Iets kleiner, maar toch. Hoi An is voor mij het Aziatische Venice. Dank Marco 1 voor het meedenken. De tour is gelukkig afgelopen en Linze laat ons nog even zien waar hij voor Harm's gevolg gereserveerd heeft. Bij het restaurant waar je de beste red tuna kan eten. Na de tip kunnen de dames Ingrid en Marion nergens anders over praten.
Als Linze ons dan echt de vrijheid gunt, lopen we nog wat. Drinken we nog wat. Lopen over een markt met heel veel lampionnen, ja weer een markt. Dit voordat we eindelijk voldoen aan de gereserveerde tijd. Bij aankomst zijn we alsnog iets te vroeg. Maar door wat mazzel kunnen we toch aanschuiven. Heerlijk was het.
In het donker lopen wij naar de taxi. Sfeervol en gezellig. Al met al een drukke enerverende dag. Zeker door het geneuzel met de kamers. De belofte dat het de laatste keer is geweest, neem ik van harte aan. Het checkpoint taxi behalen wij en pakken een taxi. Sardientjes in een blik lijken wij als de chauffeur ons met zijn negenen vervoerd naar hotel. Makkelijk en goedkoop.
De eerste indrukken van Hoi An zijn hoopvol. Wat het Vietnamees karakter is, ga ik nog verder bekijken. Gelukkig een aantal nachten op een plek. Vooralsnog is het een Aziatische Venetië voor mij. Kijken of het nog anders wordt. Goedenacht Hoi An.
Ps
Geen tip van de dag, maar nogmaals mijn dank naar Rian, Marjo en Harm. Ze gaven mooiere kamers op zodat ons gezin aangesloten kan slapen deze nachten.
Is het zo voldoende Rian en Marjo?